●Τι βιογράφος ταιριάζει σ’ έναν από τους πιο αυτοαναφορικούς πεζογράφους του πλανήτη; Ο Φίλιπ Ροθ κατέληξε στον Μπλέικ Μπέιλι, βιογράφο και του Γιέις, και δεσμεύτηκε να του δώσει απεριόριστη πρόσβαση στο αρχείο και την αλληλογραφία του. Υποθέτω ότι ο Μπέιλι δεν θα διστάσει να εμπιστευτεί τον Ροθ ως προς το ποιος του ενέπνευσε τον πρωταγωνιστή στο «Ανθρώπινο στίγμα» – σε αντίθεση με τη Wikipedia που... του έψησε το ψάρι στα χείλη.
●Αυτές τις μέρες ξαναδιαβάζω την «Πατρική κληρονομιά», στη μετάφραση του Τάκη Κιρκή, που τον Νοέμβριο θα ενσωματωθεί στις εκδόσεις Πόλις. Το βιβλίο όπου ο Ροθ παρακολουθεί τη μάχη ενός ευέξαπτου, πείσμωνα κι ακαταπόνητου Εβραίου, του πατέρα του, με την ανημπόρια της αρρώστιας και τον εξευτελισμό των γηρατειών. Τι απόλαυση! Γέλια και δάκρυα ανακατεμένα, σ’ ένα έξοχο κράμα συγκρατημένης αφήγησης και συναισθηματικής ισορροπίας.
●Στο περιθώριο του φεστιβάλ της Δράμας, τις προάλλες, ο Βασίλης Τσιαμπούσης παρουσίασε τον Θανάση Βαλτινό και το πιo βατό, το πιo συναισθηματικό από τα βιβλία του, τον αυτοβιογραφικό, υποτίθεται, «Ανάπλου» (Εστία). Κι από τη... μεγάλου μήκους κουβέντα τους φάνηκε πως ο Βαλτινός, όσο απολαμβάνει να μας ξεγελάει, άλλο τόσο δυσφορεί με τις «ολέθριες» παρεξηγήσεις από τις πολιτικές παραναγνώσεις των γραπτών του. Ιδού έδαφος για διατριβές!
●Ποιοί συγγραφείς «δάνεισαν» σενάρια στους μικρομηκάδες; Τσέχοφ, Μπέκετ, Πίτερ Κάρεϊ, Χρήστος Οικονόμου, Λευκάδιος Χερν. Οι ταινίες του φεστιβάλ προβάλλονται από σήμερα στην Ταινιοθήκη. Κι ανάμεσά τους, οι «Ιδιότητες του 2» του Αχιλλέα Κυριακίδη, θιασώτη της μικρής φόρμας και στο σινεμά: ο καημός ενός ανθρώπου που αλλιώς ζει κι αλλιώς θα ’θελε να ζούσε, σε 15΄ χωρίς διαλόγους, με εικόνες υψηλής αισθητικής.
●Το «πιο μικρό ελληνικό που αγάπησε» ο καθηγητής πληροφορικής στο Μπέρκλεϊ κι από τους συντελεστές του «Logicomix», Χρίστος Παπαδημητρίου, κλεμμένο από τη στήλη «Πατριδογνωσία» του «Κ»: το ότι εδώ, όταν σε ρωτάνε «τι κάνεις;» έχεις την άνεση να παραδεχτείς πως είσαι χάλια. Μια πολυτέλεια που ίσως στερείται ο Μπιλ Γκέιτς, ο παλιός του μαθητής στο Χάρβαρντ. Το νέο βιβλίο του Παπαδημητρίου είναι μυθιστόρημα («Ανεξαρτησία», μτφ. Χίλντα Παπαδημητρίου, Πατάκης) και τα πλοκάμια του φτάνουν ως το 1821!
«Τότε έγραφα για πράγματα που δεν είχαμε βρει ακόμα λέξεις να τα περιγράψουν, όπως η τοξική αρρενωπότητα, τα fake news), η κουλτούρα της επαγρύπνησης εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων»
Το βιβλίο του Σέρχιο Πιτόλ «Η τέχνη της φυγής» (Δώμα, μετ. Αγγελική Βασιλάκου) είναι ο πρώτος τόμος της «Τριλογίας της μνήμης» του Μεξικανού συγγραφέα. Το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Αυτή την εβδομάδα ασχολούμαστε με το πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για κουίρ υποκείμενα στην ιστορία, μέσα από το δοκίμιο «Can and should we queer the past» του Justin Bengry
Greekling, όπως Γραικύλος, εκ του Graeculus: φράση υποτιμητική που χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους για συμπολίτες τους που ήθελαν να το παίζουν Έλληνες. Κατά (μειωτική) επέκταση: ο υποταγμένος Έλληνας
32°
