Περπατάς σιγά-σιγά από περίπτερο σε περίπτερο, ενώ παίζει αχνή μουσική, και νιώθεις λες κι είσαι στη δεκαετία του ’30 – μες στο κραχ και την τζαζ.
Ανάμεσα στους στάνταρ θαμώνες των εκθέσεων βιβλίου, που τους έχεις μάθει πια και τους χαιρετάς κιόλας. Στους πλανόδιους, τους ζητιάνους, τους εράνους, τους τσιγγάνους και τους αλλοδαπούς, που στα μάτια τους βλέπεις ότι εύχονται κρυφά για κάποιον τίτλο γραμμένο στη γλώσσα τους. Στους εξειδικευμένους αναγνώστες, που μυρίζονται σαν κυνηγόσκυλα τα ιστορικά, τα αστρολογικά, τα τεχνολογικά. Στα ζευγαράκια και τους ποδηλάτες, που το πηγαίνουν (το ποδήλατο) βόλτα και περπατητά σαν το γαϊδουράκι. Σε οικογένειες που ψάχνουν πράγματι για βιβλία, είτε με τα καροτσάκια τους είτε χωρίς αυτά και με τα παιδιά τους να γελάνε, να βαριούνται ή να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Βλέπεις τον μπαμπά με το γιο ή τη μαμά με την κόρη στη δική τους, ιδιαίτερη βόλτα να το παλεύουν ήρεμοι κι ωραίοι.
Ανάμεσα στα άτομα με κινητικές ή άλλες δυσκολίες, όπως αυτές που όλοι μας λίγο πολύ έχουμε, ήταν κι ένας δάσκαλος, όπως δήλωσε, που έβριζε τη χώρα (hot trend) και τα παιδιά που του κάνουν τη ζωή (δύσκολη, να πω, τώρα, ή ποδήλατο;) μαρτύριο, αφού «το μόνο που καταλαβαίνουν είναι το βρομο-internet και η τηλεόραση». Λειτούργημα, του λέω, κάνετε, για να τον ηρεμήσω, γιατί δεν δοκιμάζετε να βάλετε στο μάθημα το internet και την τηλεόραση; Ξύνισε χειρότερα, όμως.
Μια μεγάλη σε ηλικία κυρία, αλλά ζωντανή κι αστεία, ισιώνοντας τα βιβλία στο περίπτερό της έλεγε φωναχτά σ’ ένα συνάδελφό της, ενώ τα ηχεία παίζαν jungle: «Αυτή η μουσική μ’ αρέσει. Αυτή είν’ ωραία».
«Ο Ε. Ζάππας, γνωρίζοντας τις μη επιτυχημένες προσπάθειες του παρελθόντος, προχώρησε στη σύνταξη υπομνήματος για την καθιέρωση ενός θεσμού ο οποίος θα βοηθούσε την Ελλάδα να ακολουθήσει τους ρυθμούς της βιομηχανικής επανάστασης. Το υπόμνημα εστάλη στις αρχές του 1856 και...»
...ακόμα δεν έφτασε, θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε.
●Σύμφωνα με τα οράματα του Μπόρχες ιδού ό,τι κοντινότερο στη Βιβλιοθήκη του Κόσμου: το wikipedia και το youtube. Δωρεάν γνώση και παιδεία. Under construction.
●Μπροστά στα παιδιά είμαστε –οι περισσότεροι– εικαστικά αναλφάβητοι. Η γλώσσα της εικόνας διδάσκεται αυτόματα εδώ. Visual mathematics.
●Τα παραδοσιακά μέσα (τηλεόραση και ραδιόφωνο) ενσωματώνονται στο διαδίκτυο και αντί να πεθάνουν παίρνουν (άλλη μια) ζωή.
●Και βέβαια η επικοινωνία (κι ας είναι και Facebook, που λέει ο λόγος)
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Λογοτεχνία για λεπτά γούστα: 4 διηγήματα του Τζουζέπε Τομάσι ντι Λαμπεντούζα (γκούγκλαρέ τον κι αυτόν) σ’ ένα βιβλίο με τίτλο «Η Σειρήνα» (εκδ. Αλεξάνδρεια). Το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Μέχρι τις 23 του μηνός, που τελειώνει το πανηγύρι, προλαβαίνετε να κατεβείτε και να ρίξετε μια ματιά. Γιατί, αν δεν κλαίνε οι βιβλιοπώλες και οι εκδότες με την «κρίση», ποιοι θα κλαίνε; Μόνο οι αστυνομικοί και οι δάσκαλοι;
INFO
41ο Φεστιβάλ Βιβλίου. Ήδη σε εξέλιξη, μέχρι 23 Σεπτεμβρίου στο Ζάππειο. Δευτ.-Πέμ. 18.00-22.30, Παρ.-Σάβ. 18.00-23.00
Θα μπορούσε η εικονική πραγματικότητα να είναι μια μορφή αυθεντικής πραγματικότητας; Μήπως ζούμε ήδη σε μια προσομοίωση που έχει δημιουργηθεί από κάποια τεχνητή νοημοσύνη; Τι μας είπε ο συγγραφέας
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
