Το Μεγάλο Ελληνικό Καλοκαίρι #37

Συνέχεια από το προηγούμενο

Στασιμότητα. Μια από τα ίδια. Η μελωδία της επανάληψης στον τρόπο που περπατάς για τη δουλειά και ύστερα όταν γυρνάς στο σπίτι. Κακοραμμένα κουστουμάκια και έλλειψη υπομονής. Προλαβαίνω να πάω στη θάλασσα;

Θέλω να αφήσω τη δουλειά μου για πάντα και να φύγω μακριά. Αυτό σκέφτηκα όταν είδα τη συνάδελφο μου τη Σούλα που έπαιζε πασιέντζες στον υπολογιστή. «Πώς ήταν το καλοκαίρι σου;» με ρώτησε χωρίς να περιμένει απάντηση, «μεγάλο» της είπα και δε ξαφνιάστηκε, «το δικό σου;» ενδιαφέρθηκα να μάθω, «μικρό» αποκρίθηκε κοφτά και συνέχισε να παίζει πασιέντζα.

Οι άνθρωποι στα γραφεία μισιούνται πιο πολύ ακόμα και από τους οδηγούς των κίτρινων ταξί. Το βλέπεις στον τρόπο που δεν κοιτάζονται πια στα μάτια. Το αφεντικό μου, σήμερα δε με είδε καν και έριξε όλο του τον φραπέ πάνω μου. Ήταν γλυκός με τέσσερις κουταλιές ζάχαρη. Όλοι έφυγαν νωρίς και εγώ έμεινα ως αργά για να περιμένω το Μηνά. Χθες μου έκλεισε απότομα το τηλέφωνο «γιατί τελειώνει το καλοκαίρι» μου δικαιολογήθηκε.

Δεν άντεξα άλλο και βγήκα έξω. Κάνει ζέστη ακόμα και τα τραπεζάκια στο Κρηπίδωμα είναι γεμάτα από ξεχασμένους παραθεριστές. Τους είδα και θυμήθηκα το Κάμπινγκ στην παλιά Ετ1. Κάθισα μέχρι αργά επίτηδες για να δω τους τελευταίους εναπομείναντες των μπαρ. Ποιοι είναι άραγε οι πιο απελπισμένοι; Κι όμως όσο πέρναγε η νύχτα όλοι μου φαινόντουσαν πιο όμορφοι. Παλιοί φίλοι και συμμαθητές που είχα να δω χρόνια μου έδειξαν καλοκαιρινές φωτογραφίες με γυμνούς κολυμβητές, με λευκούς σκελετούς από ψάρια και με ζευγάρια που κρατιούνται χέρι χέρι, Κάποιοι από αυτούς θα πάνε διακοπές το Σεπτέμβρη μου είπαν. Και οι μέρες σου λιγοστεύουν και οι αντοχές μου τελειώνουν.

«Πώς είναι άραγε να ξεκινάς τη ζωή σου από την αρχή;» ρώτησα την Ηρώ που ζει σε ένα χωριό στην Άρτα. «Φυτεύεις λουλούδια, φτιάχνεις κουλουράκια, κάνεις μπόλικο έρωτα και τα πρωινά σου πίνεις καφέ ακούγοντας Nick Drake». Με την Ηρώ καθόμασταν μαζί στο θρανίο, κάναμε κοπάνα από το μάθημα της ιστορίας για να καπνίσουμε lucky strike στα τουβλάκια στη Μέσα Παναγίτσα, παίζαμε με τα χούλαχουπ μας, διαβάζαμε τον Πλωρίτη στο Κυριακάτικο Βήμα και κάπου στα 18 μας χωριστήκαμε για να ζήσουμε τις πλάστικ φαντάστικ ζωές μας.

«Εσύ τι λέει; Τι κάνεις; Θα πας κάπου;» με ρώτησε η παλιά φίλη και εγώ άρχισα να της τραγουδάω το Cello Song του Nick Drake.

Συνεχίζεται...

Φωτο: Μαρίζα Παπαδημητρίου, www.azymmetry.com / Βασιλικά Εύβοια