Το Μεγάλο Ελληνικό Καλοκαίρι #31

Συνέχεια από το προηγούμενο

Τη Μυρτώ τη γνώρισα ξημερώματα Κυριακής έξω από την πόρτα του σπιτιού μας. Είχε πιεί πέντε μοχίτο και μια τεκίλα και φώναζε ασύμφορα συριστικά σύμφωνα και παράφωνα ανοικτά φωνήεντα. Άρχισε να μιλά κανονικά μόνο όταν με είδε να την απειλώ με έναν πράσινο πλαστικό κουβά γεμάτο νερό.

Με ρώτησε που είναι ο Μηνάς και εγώ την κέρασα καφέ. Η Μυρτώ πιστεύει ακόμα στο μεγάλο έρωτα, κορίτσι αγαπάει αγόρι, αγόρι αγαπάει κορίτσι και τα λοιπά και τα λοιπά. «Εσύ Πανδώρα έχεις ερωτευθεί ποτέ;» με ρώτησε αυθόρμητα σχεδόν παιδικά και της έβαλα δεύτερο φλιτζάνι καφέ.

Η Μυρτώ έχει μια αγωνία για τη ζωή, το βλέπεις στις έντονες κινήσεις των χεριών της, στον τρόπο που τινάζει το κεφάλι προς τα πάνω και στα υγρά της κόκκινα μάτια που λυγίζουν όταν χαμογελά. Έχει πατήσει το γκάζι και τρέχει χωρίς να θέλει όμως να την πιάσουν, ερωτεύεται απλά για να ερωτευτεί, κλαίει για να κλάψει και υποδύεται δραματικούς μεγάλους ρόλους, αναρωτιέμαι αν έχει κουραστεί από τα πολλά μονόπρακτα που έχει παίξει.

Δεν ήθελα να τη ρωτήσω, φοβόμουν ότι θα την απογοήτευα. Η Μυρτώ σε λίγες μέρες σύμφωνα με ορθολογιστικές λογιστικές θα έχει ξεχάσει το Μηνά και θα έχει γνωρίσει κάποιον άλλον. Ίσως πάλι, αυτό το καλοκαίρι έπαιξε το μεγαλύτερο της ρόλο θα το θυμάται για πάντα, ποιος ξέρει, μπορεί να κάνω και λάθος λόγω μυωπίας.

Συνεχίζεται...

Φωτο: Βασίλης Σταμογιάννης, Αλυκές