Το Μεγάλο Ελληνικό Καλοκαίρι #16

Συνέχεια από το προηγούμενο

Ο Μηνάς δεν έχει μείνει ποτέ του μόνος. Πάντοτε είχε δίπλα του μια γυναίκα να της κάνει έρωτα, να του μαγειρεύει, να της μιλά για τη συλλογή του με τα ιταλικά κόμικς, να τον αγκαλιάζει σφιχτά, να της ψιθυρίζει ερωτόλογα στο αυτί και αυτή να ανατριχιάζει. Τώρα όμως, είναι μόνος. Η μάνα του πήγε στο χωριό και θα γυρίσει το Σεπτέμβρη. «Ραντεβού το Σεπτέμβρη» λέει αμήχανα και αφήνει την τηλεόραση μόνη να παίζει ταινίες του Αλμοδοβάρ. «Το καλοκαίρι είναι ακόμα μακριά, πολύ μακριά» σκέφτεται μελαγχολικός.

Χθες είδε την Πανδώρα στο σούπερ μάρκετ να κοιτά αφηρημένη τα απορρυπαντικά, αμέσως κρύφτηκε πίσω από ένα πύργο φτιαγμένο από χαρτιά υγείας και άρχισε να επεξεργάζεται ηδονοβλεπτικά τη σιλουέτα της. Την παρακολούθησε μέχρι να πάει στο τμήμα με τα αλλαντικά. Έχει πάρει μερικά κιλά. Τα μαλλιά της ήταν σηκωμένα ψηλά και το φόρεμα της μεγάλωνε το μικρό της στήθος. Έχει ακόμα αυτό το δισταγμό στις κινήσεις της, τη νευρικότητα στα χέρια και το αχανές βλέμμα που ποτέ δε ξέρεις τι αληθινά κοιτά.

Κάποτε κουράστηκε να τη βλέπει και απλά πήρε ένα χαρτί υγείας και έφυγε. Μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο του και περίμενε να φανεί. Άναψε τσιγάρο, το κάπνισε μισό, έβαλε ραδιόφωνο, έψαξε τους σταθμούς, δε βρήκε κάτι να του αρέσει και έτσι έφυγε χωρίς να της μιλήσει. Την ώρα που ξεμάκραινε με το παλιό του μπλε βόλβο, εκείνη φαινόταν εγκαταλελειμμένη να προσπαθεί να βάλει τα ψώνια στο πορτμπαγκάζ. Αυτό το βόλβο το έχει δεκαέξι χρόνια. Του το χάρισε ο πατέρας του όταν αποφάσισε να χωρίσει τη μάνα του και να κάνει το γύρο του κόσμου με μια Ρωσίδα. Ίσως πρέπει να βρει και αυτός μια Ρωσίδα. Πάτησε δυνατά το γκάζι.

Οδήγησε ώρες πολλές μέχρι να βρει το τέλος της πόλης. Ποτέ του δεν αναρωτήθηκε που τελειώνει η Χαλκίδα. Όταν τελείωσε πια η υπομονή του, πάρκαρε στη Λιανή Άμμο κάπου κοντά στα σακατεμένα κτίρια της νομαρχίας που είναι μοιρασμένα άτσαλα στα δυο. «Τι αίσχος που είναι αυτή η αερογέφυρα που τα ενώνει» σκέφτηκε και αποφάσισε να την ανατινάξει. Άφησε τα παράθυρα του αυτοκινήτου του ανοικτά και περπάτησε με γυμνά τα πόδια χιλιόμετρα πολλά μέσα στη θάλασσα για να βρει το ανύπαρκτο της βάθος. “Σε αυτή τη θάλασσα κανείς δε μπορεί να πνιγεί” είπε απογοητευμένος και άναψε τσιγάρο βλέποντας τα ψάρια να λιγοψυχούν στην ακτή.

Συνεχίζεται…

Photo: Υψηλή Γέφυρα Χαλκίδας © Μαρίζα Παπαδημητρίου, www.azymmetry.com