Dashiell Hammet – Ο Κόκκινος Θερισμός (Red Harvest, 1929)
Ο έτερος πατριάρχης του νουάρ, Ρέιμοντ Τσάντλερ, περιέγραψε στη λογοτεχνία του το είδος του άντρα που ονειρευόταν να γίνει: ιπποτικός και φλεγματικός. Ο Χάμμετ εκείνον που φοβόταν πως θα καταντήσει να είναι: φιλύποπτος, διεφθαρμένος, ιντριγκαδόρος. Υπήρξε ντετέκτιβ ο ίδιος, και μια φήμη που έχει εκλάβει θρυλικές διαστάσεις, τον θέλει να αρνείται αμοιβή 5.000 δολαρίων για να δολοφονήσει κάποιον ενόσω εργαζόταν στο ιδιωτικό γραφείο ερευνών των Πίνκερτονς. Η εγκληματική πράξη διαφωνούσε με την ηθική του, και αυτός ο θεμελιώδης διχασμός επιγραμματίζει όλη του την ύπαρξη.
Ο Χάμμετ πολέμησε το έγκλημα χρησιμοποιώντας τα μέσα των αυτουργών του. Διετέλεσε ιδεαλιστής μαρξιστής παγιδευμένος σε ένα σύστημα ολοκληρωτικών μεθόδων επιβολής, εξαιτίας του οποίου μάλιστα υπέστη κατατρεγμό. Αγαπούσε τη δουλειά του και πίστευε πως εδύνατο να πράξει το σωστό, παρότι η δουλειά τον υποχρέωνε να λοξοδρομεί προς τον αμοραλισμό. Ο ηθικός του κώδικας, ο αυστηρός επαγγελματισμός ως στάση ζωής και κοινωνικής συμπεριφοράς, αποτελεί τη βάση συγκρότησης του έργου του, ενός έργου λιτού, αντικειμενικού, ψυχρά ρεαλιστικού με μόνιμη συναισθηματική απόσταση από πρόσωπα και καταστάσεις.
Τα γνωρίσματα αυτά απαντώνται και στον τυπικότερο χαρακτήρα των ιστοριών του και ήρωα του «Κόκκινου Θερισμού», τον Κοντινένταλ Οπ. Χαμαιλεοντικός, νηφάλιος, σχεδόν απρόσωπος, ο Κοντινένταλ Οπ διασταυρώνει, ερευνά, ανακρίνει, αντιπαραθέτει, παρακολουθεί, ξεδιαλύνει, πληρώνεται, προχωρά παρακάτω.
Συγγραφέας της περιόδου του ’20 και του «μεγάλου κραχ», τοπιογράφος του Σαν Φρανσίσκο, το οποίο φιγουράρει στο σύνολο του έργου του, ο Ντάσιελ Χάμμετ επινόησε το hard-boiled, εκλαΐκευσε το νουάρ, «παρέδωσε το έγκλημα στους ανθρώπους που έχουν λόγο να το διαπράττουν», σύμφωνα με τον Τσάντλερ, «και δεν το κάνουν μόνο για να μας προμηθεύσουν κάποιο πτώμα. Που χρησιμοποιούν τα κατάλληλα μέσα κι όχι χειροποίητα πιστόλια μονομαχίας, φαρμακερά βέλη και τροπικά ψάρια. Ο Χάμμετ παρουσίασε τους ανθρώπους του εγκλήματος όπως είναι και τους έβαλε να μιλάνε και να σκέπτονται στη γλώσσα που συνηθίζεται στις περιπτώσεις αυτές». Η συνεισφορά του στο είδος, επομένως, παραμένει ανεκτίμητη.
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
8°
