Τζορτζ πελεκάνος - Inner city blues

Αν το Λος Άντζελες είναι η επικράτεια του Τζέιμς Ελρόι, τότε η Ουάσινγκτον είναι η πιάτσα του Τζορτζ Πελεκάνος.  Γέννημα θρέμμα της αμερικανικής πρωτεύουσας, παιδί μεταναστών από την Ελλάδα, ο 52χρονος σήμερα Πελεκάνος αναδείχθηκε με το σπαθί του σε έναν από τους κορυφαίους συγγραφείς του αστυνομικού της εποχής μας, χάρη σε μυθιστορήματα όπως «Η σαρωτική έκρηξη», «Ο βασιλιάς του πεζοδρομίου», «Φλεγόμενη πόλη», «Ζήτημα τιμής», «Δίλημμα δικαίου», “Drama City” κ.ά. Ο Στίβεν Κινγκ τον έχει χαρακτηρίσει «ίσως το μεγαλύτερο εν ζωή συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων στις ΗΠΑ». Συγχρόνως ο Πελεκάνος είναι καταξιωμένος σεναριογράφος της τηλεόρασης (βλέπε “The Wire”) και ανεξάρτητος κινηματογραφικός παραγωγός.

Με την ευκαιρία της ελληνικής έκδοσης του μυθιστορήματος «Ο κηπουρός της νύχτας» (μτφ. Θανάσης Γιαννακόπουλος, εκδ. Πατάκη, σελ. 464) αλλά και την πρόσφατη κυκλοφορία στο εξωτερικό του νέου του βιβλίου “The Τurnaround”, ο Ελληνοαμερικανός συγγραφέας μιλά αποκλειστικά στην A.V. 

Στον «Κηπουρό της νύχτας» η πλοκή περιστρέφεται γύρω από τη δράση ενός κατά συρροήν δολοφόνου. Αν δεν κάνω λάθος, είναι βασισμένο σε πραγματική ιστορία… Ο «Κηπουρός της νύχτας» βασίζεται σε μια ιστορία που διαδραματίστηκε στην Ουάσινγκτον τη δεκαετία του 1970. Εφτά μαύρα κορίτσια δολοφονήθηκαν και τα πτώματά τους πετάχτηκαν σε λεωφόρους περιμετρικά της πόλης. Ο δολοφόνος ποτέ δεν συνελήφθη.

Τι είναι αυτό που σε ενδιέφερε περισσότερο σε αυτή την ιστορία; Το πώς επηρέασαν οι δολοφονίες τους ντετέκτιβ που ανέλαβαν την υπόθεση. Στο βιβλίο τρεις άντρες, εκ των οποίων οι δύο πρώην αστυνομικοί, ξανανοίγουν την υπόθεση, όταν ανακαλύπτεται ένα νέο θύμα που παρουσιάζει τα ίδια χαρακτηριστικά είκοσι χρόνια αργότερα. Είναι κάτι σαν το δικό μου «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος», με μπάτσους.  

Θα συμφωνήσεις ότι στα βιβλία σου δύσκολα ξεχωρίζει κανείς τους «καλούς» από τους «κακούς»; Ναι, κι αυτό είναι συνειδητή επιλογή. Το σύνθετο των χαρακτήρων είναι που τους κάνει ενδιαφέροντες.

Οι ήρωές σου είναι συνήθως μαύροι. Ποια ήταν η δική σου σχέση με τη μαύρη κοινότητα μεγαλώνοντας ως παιδί μεταναστών στις ΗΠΑ; Ο μπαμπάς μου, που γεννήθηκε στη Σπάρτη, ήταν ιδιοκτήτης ενός ντάινερ όπου οι υπάλληλοι ήταν όλοι μαύροι. Δούλευα μαζί τους εκεί από όταν ήμουν παιδί και μέχρι την ύστερη εφηβεία μου. Έπαιζα μαζί τους μπάσκετμπολ και μπέιζμπολ. Σύχναζα σε μπαρ, σινεμά και μπιλιαρδάδικα στην «άλλη» πλευρά της πόλης (σ.σ. εννοεί τις γειτονιές των μαύρων). Η Ουάσινγκτον είναι στην πλειοψηφία της μια μαύρη πόλη κι εγώ πάντα συγχρωτιζόμουν με τους κατοίκους της, ανεξαρτήτου προέλευσης. Η ιστορία της Αμερικής έχει να κάνει με τις τάξεις της όσο έχει να κάνει και με τις φυλές της. 

Τι ήταν αυτό που σε παρότρυνε να γίνεις συγγραφέας; Το ότι είχα μια ιστορία να αφηγηθώ.

Είχες σκοπό να κάνεις καριέρα απ’ αυτό; Αρχικά όχι, αλλά ανακάλυψα ότι μου άρεσε η διαδικασία κι έτσι συνέχισα.

Γιατί γράφεις; Προσπαθώ να υπερνικήσω τη θνητότητα μέσα από τα βιβλία μου. Ορθολογικά γνωρίζω ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, αλλά και πάλι εδώ είμαι.      

Είχες πει κάποτε ότι προκειμένου να μειωθεί η εγκληματικότητα στις ΗΠΑ θα πρέπει να γίνουν δύο πράγματα: πρώτον, να αποποινικοποιηθεί η χρήση ναρκωτικών και, δεύτερον, να καταστεί παράνομη η οπλοκατοχή. Θα μας το εξηγήσεις; Η ποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών παράγει έγκλημα και κοστίζει στους Αμερικανούς φορολογούμενους δισεκατομμύρια δολάρια. Ο επονομαζόμενος «πόλεμος κατά των ναρκωτικών» καταστρέφει οικογένειες, κοινότητες, και μαζί τους τη σωστή αστυνόμευση των πόλεών μας. 

Και σε ό,τι αφορά τα όπλα;  Πιστεύω ότι οι πολίτες θα έπρεπε να αποφασίζουν για το αν θα έπρεπε να είναι νόμιμα ή όχι και όχι οι πολιτικοί που εξαγοράζονται από ισχυρά λόμπι, όπως η NRA (National Rifle Association). Δεν είμαι ενάντια στα όπλα ή στην υπεύθυνη οπλοκατοχή. Θεωρώ απλώς ότι τα παράνομα πιστόλια δεν έχουν θέση στις πόλεις μας. 

Πώς κρίνεις τον Ομπάμα στον πρώτο χρόνο της προεδρίας του;  Ήμουν και παραμένω ένθερμος υποστηρικτής του προέδρου Ομπάμα.

Επισκέπτεσαι συχνά την Ελλάδα;  Όχι τόσο συχνά όσο θα ήθελα.

Έχεις συγγενείς εδώ; Ναι, στην Αθήνα και τη Σπάρτη. Θα αρχίσω να περνάω περισσότερο καιρό στην Ελλάδα όταν μεγαλώσουν τα παιδιά μου.

Το soundtrack έχει βασικό ρόλο στα βιβλία σου. Αγαπημένες σου μπάντες; Τα μουσικά μου γούστα είναι πολυδιάστατα: Silver Jews, Arctic Monkeys, The Hold Steady, Drive-By Truckers, Ennio Morricone, Lalo Schifrin, Dream Syndicate, Joe Pernice, Fugazi, Richmond Fontaine, Gaslight Anthem. Και, ναι, ο Miles Davis.

Τέλος, πες μας δυο λόγια και για το ολοκαίνουργιο βιβλίο σου “The Turnaround”;  Βασίζεται σε ένα πραγματικό ρατσιστικό επεισόδιο που συνέβη μερικά μίλια από το σπίτι μου όταν ήμουν έφηβος. Το πρώτο μέρος αυτού του βιβλίου είναι ό,τι πιο αυτοβιογραφικό έχω γράψει έως σήμερα, συμπεριλαμβανομένου και του στιγμιότυπου με τις αυτοσχέδιες φανέλες των Knicks. (σ.σ. οι New York Knicks [NBA] είναι ενταγμένοι στην πλοκή)