Θα προστατευτεί η πνευματική ιδιοκτησία σ’ ό,τι κυκλοφορεί σε ψηφιακή μορφή; Θα ενισχυθούν οι σχολικές βιβλιοθήκες; Θα μηδενιστεί ο ΦΠΑ στη λιανική; Θα χαλαρώσει η στρόφιγγα των τραπεζών για τους επιχειρηματίες του βιβλίου; Ιδού μερικά από τα ζητήματα που έθεσε η ΕΝΕΛΒΙ, το νέο σωματείο του κλάδου, ζητώντας «σαφείς» απαντήσεις από τους πολιτικούς. Το μόνο σαφές προς το παρόν, οι ευσεβείς της πόθοι.
● Χαμένοι άνθρωποι, χαμένες ευκαιρίες, χαμένα αγαθά... Σύμφωνα με τον «Καστανιώτη», τα φρεσκοτυπωμένα διηγήματα της Αμάντας Μιχαλοπούλου έχουν για φόντο τη σύγχρονη Ελλάδα και οι ήρωές τους, είτε υποδύονται τους ατάραχους είτε παραδέχονται τη συντριβή τους, καλούνται να μάθουν την τέχνη της ζωής ξανά. Τίτλος της συλλογής, «Λαμπερή μέρα». Ηθελημένα απατηλός, ακούγεται σαν ευχή. Αμήν!
● «Ζητάω μιά καμπύλη/ανάμεσα λαιμού και ώμου/ν’ αφήσω το κεφάλι μου/ φιλώντας/κι εσύ ν’ ανατριχιάζεις/να σκιρτάς μόλις». Μικρό δείγμα από το νέο βιβλίο του Θάνου Φωσκαρίνη, «Χους», το δέκατο της ποιητικής του διαδρομής (Οδός Πανός). Σ’ αυτόν οφείλεται και η έκδοση της αυτοβιογραφικής νουβέλας του Μένη Κουμανταρέα «Οι αλεπούδες του Γκόσπορτ» (Κέδρος): την εντόπισε τακτοποιώντας το αρχείο του συγγραφέα –δουλειά που κάνει εδώ και χρόνια– και τον ώθησε να τη δημοσιεύσει με καθυστέρηση πέντε δεκαετιών!
● Αυτοβιογραφικό είναι και το βιβλίο που ολοκληρώνει ο Κουμανταρέας τώρα, με ανακτημένες τις δυνάμεις, εν αναμονή μιας χαρτόδετης επανέκδοσης της «Φανέλας με το εννιά». Το φινάλε, λέει, θα του το υπαγορεύσει η ίδια η ζωή.
● Κι άλλη αυτοβιογραφία, του εκρηκτικού Εμίρ Κουστουρίτσα. Εστιασμένη στα νεανικά του χρόνια στο Σεράγιεβο παρά στις ταινίες του, πρωτοκυκλοφόρησε το 2010 ως «Ο θάνατος είναι μια ανεπιβεβαίωτη φήμη». Κι αφού έγινε ανάρπαστη –πάνω από 100.000 αντίτυπα– άρχισε να τυπώνεται στην Ευρώπη ως «Κι εγώ πού είμαι σ’ αυτήν την ιστορία;» (Πατάκης). Θα την παρουσιάσει αυτοπροσώπως στην έκθεση της Θεσσαλονίκης, όπου συμμετέχει και ο σεναριογράφος του Ντούσαν Κοβάσεβιτς με την πικρή κωμωδία «Γενική πρόβα αυτοκτονίας» (Εστία).
● Αν έτυχε να διαβάσατε τη «Λέσχη των νέων πιανιστών», αν σαγηνευτήκατε από τη λιτή πρόζα του Νορβηγού συνθέτη Κέτιλ Μπγιόρνσταντ, σπεύστε να προμηθευτείτε και τη συνέχειά της, το «Ποτάμι» (μτφ. Κ. Γλυνιαδάκη, Πόλις). Ενα μυθιστόρημα βουτηγμένο στη θλίψη, το ερωτικό πάθος και τη μουσική –όχι μόνο την κλασική, υπάρχει και το Γούντστοκ μέσα–, βαθύ κι ανάλαφρο ταυτόχρονα, γεμάτο ηθικά διλήμματα, ικανό να κλέψει την καρδιά ρομαντικών και μη.
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
10°
