● Άλλοι το ’χουν καημό να μπουν στο «κλαμπ», άλλοι το σνομπάρουν. Για την Εταιρεία Συγγραφέων μιλάω, που μόλις υποδέχτηκε δεκατρία νέα μέλη – ανάμεσά τους η Φωτεινή Τσαλίκογλου και ο Μιχάλης Μοδινός. Πρώτος σε ψήφους αναδείχτηκε ο συντάκτης του «Βήματος» και διευθυντής του «Διαβάζω» Γιάννης Μπασκόζος, που έχει δημοσιεύσει δύο λιλιπούτειες συλλογές ιστοριών. Η τέταρτη εξουσία διατηρεί αλώβητη την αίγλη της στους κόλπους των λογοτεχνών!
● «Γιατί οι πολιτικοί λένε ψέματα;» Παραμονές της πιο κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης από τη μεταπολίτευση, η μελέτη του Τζον Τζ. Μερσχάιμερ μοιάζει εξαιρετικά επίκαιρη (Πατάκης). Όμως ο καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Σικάγο επικεντρώνεται στα ψεύδη μεταξύ κρατών, κυρίως, και στις στραγητικές συγκαλύψεις των ηγετών που γυρίζουν μπούμερανγκ. Η μόνη αναφορά στα καθ’ ημάς συνδέεται με την εισαγωγή μας στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα...
● Τα περισσότερα παραδείγματα του Μερσχάιμερ αντλούνται από την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Ένα πεδίο που απασχόλησε δεόντως και τον Χάουαρντ Ζιν, καλή του ώρα, όταν ξετύλιγε την αποσιωποιημένη «Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών» (Αιώρα). Η αφήγησή του κυκλοφορεί τώρα από τις ίδιες εκδόσεις σε ασπρόμαυρο κόμικ, σε μια διασκευή που ενσωματώνει και τη δική του διαδρομή από τις φτωχογειτονιές του Μπρούκλιν μέχρι τη διεθνή αναγνώρισή του ως χαρισματικού δασκάλου και πολιτικού ακτιβιστή.
● Ουδέποτε είχα σε υπόληψη τις ντόπιες λίστες των μπεστ-σέλερ, αλλά το κακό παράγινε! Οι εντυπώσεις έφτασαν να χτίζονται με πληροφορίες συνοικιακών ή περιφερειακών βιβλιοπωλείων, που εμφανίζουν σαν μοσχοπουλημένους περσινούς τίτλους που δεν έχουν καν εξαντλήσει την πρώτη τους έκδοση. Παλιότερα ζητούνταν στοιχεία κι από αλυσίδες, αλλά χωρίς την απαιτούμενη ποικιλία στους πάγκους ούτε αυτές προσφέρονται. Μπέρδεμα...
● «Ετούτες τις λαχτάρες του Μαγιού πώς να τις σβήσω;/ Ετούτα τα κλάματα ενός αιθέριου σούρουπου πώς να στερέψουνε;/ Θρηνώ όλες τις χαίτες των κοριτσιών που ’ναι ριγμένες επάνω στα μαξιλάρια του συμβατικού έρωτα/ Θα τους δώσω μες στην ποδιά μου ένα άσπρο τριαντάφυλλο/ κι ένα κόκκινο – ίσως τα δούνε, ίσως τα μυρίσουνε»... Από το «Μάης, Ιούνης και Νοέμβρης» της Μάτσης Χατζηλαζάρου, της πρώτης Ελληνίδας υπερρεαλίστριας. Respect.
● Κάπου έπιασε τ’ αυτί μου ότι ο Λεωνίδας Εμπειρίκος σκοπεύει να δημοσιεύσει την αλληλογραφία της με τον πατέρα του, που ’χε μεγαλύτερη διάρκεια απ’ το συζυγικό τους βίο. Μακάρι! Πλάι πάντως στα «Ποιήματά» της (Ίκαρος), υπάρχει τώρα και η βιογραφία της διά χειρός Χρήστου Δανιήλ (Τόπος). Ανακαλύψτε την.
«Τότε έγραφα για πράγματα που δεν είχαμε βρει ακόμα λέξεις να τα περιγράψουν, όπως η τοξική αρρενωπότητα, τα fake news), η κουλτούρα της επαγρύπνησης εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων»
Το βιβλίο του Σέρχιο Πιτόλ «Η τέχνη της φυγής» (Δώμα, μετ. Αγγελική Βασιλάκου) είναι ο πρώτος τόμος της «Τριλογίας της μνήμης» του Μεξικανού συγγραφέα. Το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Αυτή την εβδομάδα ασχολούμαστε με το πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για κουίρ υποκείμενα στην ιστορία, μέσα από το δοκίμιο «Can and should we queer the past» του Justin Bengry
Greekling, όπως Γραικύλος, εκ του Graeculus: φράση υποτιμητική που χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους για συμπολίτες τους που ήθελαν να το παίζουν Έλληνες. Κατά (μειωτική) επέκταση: ο υποταγμένος Έλληνας
32°
