● Είναι ακριβά τα βιβλία στην Ελλάδα; Αν μιλάμε για παλιότερες κυκλοφορίες, γίνονται απίστευτες προσφορές –η βιβλιαγορά του κέντρου μοιάζει με απέραντο factory outlet. Αν μιλάμε για καινούργιες που για μια διετία δεν επιδέχονται πάνω από 10% έκπτωση, τι δεν είναι ακριβό σήμερα; Το μόνο που φαίνεται να πέφτει είναι η ποιότητα του χαρτιού. Κατακόρυφα.
● Θυμάμαι πάντα μια αποστροφή του Βαγγέλη Τρικεριώτη της «Πρωτοπορίας», αμετανόητο πολέμιο του νόμου περί ενιαίας τιμής. «Οι τελευταίοι που θα ’πρεπε να τοποθετούνται για το θέμα –της ακρίβειας– είναι οι δημοσιογράφοι, που παίρνουν τα αντίτυπα δωρεάν».
● Όπως και να ’χει, από την είσοδό μας στην ΟΝΕ ως την είσοδό μας στην κρίση, η μέση τιμή ενός βιβλίου 250 σελίδων πέρασε από τα 13,7 ευρώ στα 17. Μια όχι ιδιαίτερα «φουσκωμένη» άνοδος, ακριβώς χάρη στο συγκεκριμένο νόμο, σύμφωνα με το ΕΚΕΒΙ. Έτσι όμως και τον Ιούνιο εκτοξευτεί ο ΦΠΑ επί της λιανικής –τώρα είναι στο 6,5%–, το «πιο φτηνό δώρο», που λέγαμε κάποτε, θα γίνει είδος πολυτελείας.
● Ο μεστός λόγος του Ράμφου, του Καραποστόλη, του Τομπάζη κι άλλων εκλεκτών καλεσμένων της Στάη, κάθε Δευτέρα, σε πράιμ τάιμ, από την ΕΡΤ... Το άκρον άωτον της πολυτέλειας για τα τηλεοπτικά ήθη προ χρεοκοπίας!
● Δεν το είδα, το ανακάλυψα στην έκδοση του «Ροδακιού», κι είναι ό,τι πιο φρέσκο διάβασα τελευταία: το θεατρικό του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη «Στην οθόνη φως», που έχουν ήδη παρακολουθήσει στρατιές μαθητών στη «Στέγη» του Ωνασείου. Η δημοσιοποίηση ενός σέξι DVD –υποκλαπέν τεκμήριο εξωσυζυγικής σχέσης μιας καθηγήτριάς τους– έρχεται να διχάσει μια παρέα συμμαθητών, απειλώντας την ισορροπία ολόκληρου του σχολείου. Κι όσο κρατά το σασπένς η περίπλοκη εφηβική ψυχή, που αναζητάει έρμα, αποκαλύπτεται σ’ όλο της το μεγαλείο.
● Τι συμβαίνει με την εκκαθάριση των Ελληνικών Γραμμάτων; 4.000 τίτλους είχε ο κατάλογος του οίκου όταν τον σφράγισε ο ΔΟΛ, αλλά το ποιοι αποσύρθηκαν, πόσοι πολτοποιήθηκαν και ποιοι επιτρέπεται να διατίθενται κοψοχρονιά, παραμένει νεφελώδες. Μπάχαλο.
● Εντωμεταξύ, ο Πάνος Καρνέζης έδωσε τα έργα του στο Μακόντο, ο Τριβιζάς έβγαλε τη «Μαύρη γάτα» στο Μεταίχμιο, ο Μουρσελάς και ο Σκαμπαρδώνης μετακόμισαν στον Πατάκη, ενώ ο Ξανθούλης πήγε αρχικά στον Τόπο κι έπειτα στον Ψυχογιό.
● Ο εκδότης της Λένας Μαντά –αλλά και του Έκο και του Σαλμάν Ρούσντι–, πριν αποφασίσει να επεκταθεί στην Τουρκία, είχε επιχειρήσει να ανοιχτεί στους «λεγόμενους ποιοτικούς συγγραφείς» (sic) εδώ. Η ανταπόκριση ήταν κατώτερη των προσδοκιών του. Όμως εκτός από νοικοκυροσύνη, ο Θ. Ψυχογιός διαθέτει και υπομονή: «Μέχρι πότε θα κάθονται εκεί που δεν τους πληρώνουν;». Να το, πάλι, το οικονομικό...
«Τότε έγραφα για πράγματα που δεν είχαμε βρει ακόμα λέξεις να τα περιγράψουν, όπως η τοξική αρρενωπότητα, τα fake news), η κουλτούρα της επαγρύπνησης εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων»
Το βιβλίο του Σέρχιο Πιτόλ «Η τέχνη της φυγής» (Δώμα, μετ. Αγγελική Βασιλάκου) είναι ο πρώτος τόμος της «Τριλογίας της μνήμης» του Μεξικανού συγγραφέα. Το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Αυτή την εβδομάδα ασχολούμαστε με το πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για κουίρ υποκείμενα στην ιστορία, μέσα από το δοκίμιο «Can and should we queer the past» του Justin Bengry
Greekling, όπως Γραικύλος, εκ του Graeculus: φράση υποτιμητική που χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους για συμπολίτες τους που ήθελαν να το παίζουν Έλληνες. Κατά (μειωτική) επέκταση: ο υποταγμένος Έλληνας
32°
