●Τι μπορεί να συνδέει το γνωστό εικαστικό Τάσο Παυλόπουλο με το γνωστό δημοσκόπο Θωμά Γεράκη; Κι όμως, από το τι μοιράστηκαν στα νιάτα τους και από τα όσα τους χώρισαν έκτοτε, ολόκληρο μυθιστόρημα θα μπορούσε να προκύψει!
●Πρωταγωνιστές του, Έλληνες φοιτητές, υπότροφοι του ΚΚΕ, ανυπότακτοι, στην Πολωνία του Γιαρουζέλσκι. Στο φόντο, δελτία, ουρές, πνιγμένες στο αίμα διαδηλώσεις, μικροί εμφύλιοι ανάμεσα σε «σκληροπυρηνικoύς σταλινικούς» και «πράκτορες των Αμερικανών», η χρεοκοπία του υπαρκτού. Και στην πορεία, οι παράλληλοι βίοι των ηρώων στην ευημερούσα Ελλάδα, ως τη στιγμή που μπαίνει το δίλημμα: «μνημονιακός» ή «αντιμνημονιακός»;
●«Σ’ όποιον επιχειρούσε να το γράψει θ’ αφιέρωνα τους παρακάτω στίχους του Τίτου Πατρίκιου: “Καθώς ξανασκέφτομαι κι αυτά που λέω κι αυτά που παραλείπω, αναρωτιέμαι: Είναι δυνατόν να πίστευα ή και τώρα ακόμα να πιστεύω πως είχα πάντα δίκιο;”» (από την τελευταία του συλλογή «Συγκατοίκηση με το παρόν», Κέδρος).
●Πέμπτη βράδυ, στο «Ριφιφί» των Εξαρχείων και υπό τους ήχους των Human Tοuche, οι προβολείς πέφτουν στο «Κι όμως όμορφα» του Τζεφ Ντάιερ. Ένα βιβλίο για όσους λατρεύουν και τη λογοτεχνία και την τζαζ που χαρίζει στους φίλους του ο Κιθ Τζάρετ (Πάπυρος). Ιστορία, μυθοπλασία, στοχασμός και μια πινακοθήκη ιερών τεράτων επί το έργον –Λέστερ Γιανγκ, Τελόνιους Μονκ, Ντίζι Γκιλέσπι, Τσαρλς Μίνγκους– με την υπογραφή ενός κριτικού που είχε για μέντορά του τον Τζον Μπέργκερ.
●12.000 ευρώ το μήνα. Τόσο κοστίζει στο Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού η στέγη του παραρτήματός του στο Βερολίνο. Ποιο Ίδρυμα και ποιο Βερολίνο, θα πείτε... Το μισθωτήριο συμβόλαιο, πάντως, λήγει το 2018, είτε διατηρηθεί όπως όπως ο θεσμός είτε βουλιάξει τελείως.
●Ακέφαλο μετά την παραίτηση Μπαμπινιώτη και με άδειο ταμείο (περσινός προϋπολογισμός 1,8 εκ. ευρώ), το Ε.Ι.Π. συγκαταλέγεται στους μπελάδες που καθυστέρησε δραματικά ν’ αντιμετωπίσει ο Παύλος Γερουλάνος. Κρίμα τα εκατομμύρια δύο δεκατιών, τα χαμένα μεταξύ εσωστρέφειας και ακαδημαϊσμού, εν ονόματι της πολιτιστικής διπλωματίας.
●«Τι διαβάζουν οι άνθρωποι στο μετρό και στα λεωφορεία;» Στο ομώνυμο γκρουπ του Facebook, οι ανταποκρίσεις απ’ τους αθηναϊκούς συρμούς είναι ελάχιστες. Τυχαίο;
●Το ζουμί βρίσκεται μάλλον στα διαβάσματα των μελών των ίδιων. Κάποιος βαρυγκομά με το «2666» του Ρομπέρτο Μπολάνιο, άλλος εκστασιάζεται. Κάποιος απογοητεύεται από το «Ένα κάποιο τέλος» του Τζούλιαν Μπαρνς, άλλος το υπερασπίζεται (ορθώς!). Κάποιος, μέρες τώρα, σέρνει τα «Παιδιά του Κάιν» του Παναγιωτόπουλου, άλλος ανακαλύπτει τις «Φωτογραφίες» του Βασιλικού... Για τον Γιώργο Μητά, άραγε, και τις «Ιστορίες του Χαλ» έγραψε κανείς;
●Βγάζω απ’ το σακίδιο το παρθενικό του βιβλίο (Κίχλη), αφήνομαι στην κρουστή του πρόζα, κι απ’ το Μαρούσι ως την Ομόνοια παρακολουθώ συναπαντήματα μοναχικών υπάρξεων στο γκρίζο και παγωμένο τοπίο του Γιορκσάιρ. Λίγος ουμανισμός δεν βλάπτει!
«Τότε έγραφα για πράγματα που δεν είχαμε βρει ακόμα λέξεις να τα περιγράψουν, όπως η τοξική αρρενωπότητα, τα fake news), η κουλτούρα της επαγρύπνησης εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων»
Το βιβλίο του Σέρχιο Πιτόλ «Η τέχνη της φυγής» (Δώμα, μετ. Αγγελική Βασιλάκου) είναι ο πρώτος τόμος της «Τριλογίας της μνήμης» του Μεξικανού συγγραφέα. Το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Αυτή την εβδομάδα ασχολούμαστε με το πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για κουίρ υποκείμενα στην ιστορία, μέσα από το δοκίμιο «Can and should we queer the past» του Justin Bengry
Greekling, όπως Γραικύλος, εκ του Graeculus: φράση υποτιμητική που χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους για συμπολίτες τους που ήθελαν να το παίζουν Έλληνες. Κατά (μειωτική) επέκταση: ο υποταγμένος Έλληνας
32°
