● Θα μπορούσε ν’ αποτραπεί η δολοφονία του JFK; Μέχρι να μεταφραστεί το ολοκαίνουργιο «11/22/63» του Στίβεν Κινγκ, οι πιστοί του θαυμαστές αποζημιώνονται με τις 4 νουβέλες του «Σκοτάδι βαθύ χωρίς άστρα» (Βell). Σ’ όλες πρωταγωνιστούν συνηθισμένοι άνθρωποι υπό ολέθριες συνθήκες – π.χ .μια σύζυγος λογιστή που ανακαλύπτει ότι ζούσε επί δεκαετίες πλάι σ’ έναν σίριαλ κίλερ, ή μια δευτεροκλασάτη συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, γύρω στα σαράντα, που πέφτει θύμα βιασμού.
● Η τελευταία, λέει, συμπλήρωνε το συνταξιοδοτικό της απόθεμα με 14.000 ετησίως, δίνοντας μόλις δώδεκα αμειβόμενες διαλέξεις το χρόνο σε λέσχες ανάγνωσης. Τέτοιες ευκαιρίες στην Ελλάδα, ακόμα και για πρωτοκλασάτους, δεν παρουσιάζονται. Υπάρχει ωστόσο το χαρτζιλίκι που εξασφαλίζουν τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής (που όλως παραδόξως, εν μέσω ύφεσης, πολλαπλασιάζονται) και οι υποτροφίες για συγγραφείς του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (new!)
● Για δύο υποτροφίες των 7.000 ευρώ κι άλλες οχτώ των 3.500 σχηματίστηκαν ουρές – συμπληρώθηκαν πάνω από 160 αιτήσεις, μαθαίνω! Η λίστα με τους τυχερούς κληρώνει όπου να ’ναι στο Παρίσι – για γαλλικά κεφάλαια πρόκειται. Ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα, πάντως, έγινε στην Αθήνα από την Κατρίν Βελισσάρη και τον Τάκη Θεοδωρόπουλο που, μολονότι παραιτηθείς από πρόεδρος του Κέντρου, συμμετέχει στην επιτροπή.
● Στραβομουτσούνιασαν ορισμένοι με τη βροντώδη άρνηση του Ντίνου Χριστιανόπουλου ν’ αποδεχτεί το μεγάλο κρατικό βραβείο λογοτεχνίας και τα λεφτά του. Η συνέπεια –κι όχι μόνο των καλών ποιητών– εξακολουθεί να ενοχλεί.
● Ο Αυστριακός θεατρικός συγγραφέας Τόμας Μπέρχαρντ, δεξιοτέχνης κι αυτός της πρόκλησης, χειριζόταν το θέμα διαφορετικά. Λέρωνε το χαλί του καθωσπρεπισμού φτύνοντας δημοσίως και μ’ επιχειρήματα εκείνους που τον τιμούσαν, αλλά αποδεχόταν κάθε χρηματικό έπαθλο χωρίς ενοχές (βλ. «Τα βραβεία μου», Εστία).
● Κινητικότητα στον «Ίκαρο». Ο οίκος των Νόμπελ ανοίγεται και στα παιδιά, καλωσορίζοντας τον Αλέξη Κυριτσόπουλο (με δυο παραμύθια εμπνευσμένα από τους Σεφέρη κι Εγγονόπουλο) και τον Ευγένιο Τριβιζά. Να που η κρίση λειτουργεί κι αναζωογονητικά!
● Μόλις τέλειωσα το «Εις γην Χαναάν» του Σεμπάστιαν Μπάρυ (μτφ. Α. Κορτώ, Καστανιώτης). Μια ακόμη υπέροχη ηρωίδα που ανακαλεί τα περασμένα, μια ακόμα πικρή ιστορία του ιρλανδικού εμφύλιου για κείνους που βρέθηκαν στη λάθος πλευρά της Ιστορίας. Με την υπογραφή ενός Δουβλινέζου που τη λατρεία του για τον Τσιτσάνη τη βάζει εδώ στο στόμα ενός συμπαθέστατου Ελληνοαμερικανού.
● «Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί;» Την απορία λύνει ο γνωστός ψυχαναλυτής Ματθαίος Γιωσαφάτ, live στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, σε κύκλο διαλέξεων. Αντιγράφω από το ανάρπαστο «Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια» (Αρμός): «Όσο πιο υποανάπτυκτη είναι μια χώρα, τόσο πιο ανώριμοι είναι οι άνθρωποί της... Εδώ όλοι μιλάμε για αγάπη, όλα τα τραγούδια είναι γι’ αγάπη και κανένας δεν αγαπάει τον άλλον. Είμαστε εγωκεντρικός λαός...».
«Τότε έγραφα για πράγματα που δεν είχαμε βρει ακόμα λέξεις να τα περιγράψουν, όπως η τοξική αρρενωπότητα, τα fake news), η κουλτούρα της επαγρύπνησης εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων»
Το βιβλίο του Σέρχιο Πιτόλ «Η τέχνη της φυγής» (Δώμα, μετ. Αγγελική Βασιλάκου) είναι ο πρώτος τόμος της «Τριλογίας της μνήμης» του Μεξικανού συγγραφέα. Το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Αυτή την εβδομάδα ασχολούμαστε με το πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για κουίρ υποκείμενα στην ιστορία, μέσα από το δοκίμιο «Can and should we queer the past» του Justin Bengry
Greekling, όπως Γραικύλος, εκ του Graeculus: φράση υποτιμητική που χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους για συμπολίτες τους που ήθελαν να το παίζουν Έλληνες. Κατά (μειωτική) επέκταση: ο υποταγμένος Έλληνας
32°
