Για 15η χρονιά το περιοδικό «Διαβάζω» θα απονείμει τα Λογοτεχνικά Βραβεία ΔΙΑΒΑΖΩ. Το να συμπεριληφθεί το όνομα ενός συγγραφέα/ποιητή στη λίστα για το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου είναι ένα δείγμα «αναγνώρισης» και προτροπής για συνέχεια. Η A.V., χορηγός επικοινωνίας, έκανε μια ερώτηση στους 9 υποψηφίους για τη συγκεκριμένη κατηγορία: αν και υποψήφιοι για ένα σημαντικό βραβείο, πιστεύετε πως έχει δίκιο ο Ρενουάρ όταν έλεγε: «Ο μοναδικός έπαινος που πρέπει να κάνουν σε έναν καλλιτέχνη, είναι να αγοράζουν τα έργα του»;
Άννα Αφεντουλίδου
Ελλείπον σημείο, εκδ. Πανδώρα (ποίηση)
«Το θέμα δεν είναι να επαινούν τον Καλλιτέχνη, αλλά να επιτρέπουν στο Έργο του να ζει και ν’ ανασαίνει μέσω του Άλλου... η εναγώνια αναζήτηση του οποίου αποτελεί μιαν από τις ύστατες κοινωνικές του πράξεις».
Μιχάλης Γεννάρης
Πρίγκιπες και δολοφόνοι, εκδ. Ίνδικτος (μυθιστόρημα)
«Τους πίνακες που ζωγραφίζω, φροντίζω και τους χαρίζω σε φίλους. Πάτρωνες και Ευγενικοί Χορηγοί των μυθιστορηματικών μου καθεδρικών, είναι οι φιλάνθρωποι, φιλαναγνώστες Γεννήτορές μου».
Στέργια Κάββαλου
Αλτσχάιμερ Trance, εκδ. Τετράγωνο (διήγημα)
«Δεν υπάρχουν μοναδικοί έπαινοι, δεν υπάρχουν μοναδικοί τρόποι. Πατώντας, όμως, στη φράση του Ρενουάρ θα έλεγα πως “ο πιο αυθεντικός έπαινος που μπορούν να κάνουν σε έναν καλλιτέχνη είναι να μοιραστούν το έργο του”. Από καρδιά σε καρδιά, από χέρι σε χέρι».
«Δεν νομίζω ότι υπάρχει μοναδικός έπαινος ούτε μοναδικός τρόπος ανταμοιβής για τους καλλιτέχνες. Είναι σημαντικό να αναγνωρίζονται και να αμείβονται, όπως πολύ σημαντικό είναι να νιώθουν καλά οι ίδιοι με το έργο τους και τη γνησιότητά του, ανεξάρτητα από την υποδοχή που μπορεί να έχει».
Δώρα Κασκάλη
Στο τρένο, εκδ. Γαβριηλίδης (διήγημα)
«Η επικοινωνία με τους αναγνώστες είναι ο βασικός στόχος ενός πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα που αποφασίζει να δημοσιοποιήσει το έργο του. Ωστόσο, είναι σπουδαία εργαλεία για να καταστήσει γνωστή τη δική του φωνή, τόσο η κριτική υποδοχή όσο και η όποια επιβράβευσή του».
Μάρτυ Λάμπρου
Κόπιτσες, εκδ. Οσελότος (διήγημα)
«Οι άνθρωποι αγοράζουν επενδύοντας, όπως και οι καλλιτέχνες, για την ψυχή τους. Και εγώ, Πιερ Ωγκίστ, ειμί πτωχή και πένης και μ’ ένα σακίδιο στους ώμους, όμως ο Μιχαήλ Μπαχτίν είχε πει: “Ο καλλιτέχνης γράφει για τις επόμενες γενιές”».
«Ο Ρενουάρ –γιος φτωχής οικογένεια– εκτιμούσε την οικονομική πλευρά που θα του επέτρεπε να αφοσιωθεί στο έργο του. Αν λοιπόν υπάρχει έπαινος αυτός είναι η έμπρακτη αναγνώριση, αφού η περαιτέρω κατανόηση φαντάζει αδύνατη για έναν καλλιτέχνη βυθισμένο στο έργο του».
Βάσω Νικολοπούλου
Βασιλική, εκδ. Πόλις (νουβέλα)
«Για μένα είναι σημαντικός ο έπαινος, ιδίως ο έπαινος από ανθρώπους που επικοινώνησαν με το βιβλίο μου. Μου φαίνεται σπουδαίο να μαθαίνω ότι κάποιος “είδε” ό,τι βλέπω, “άκουσε” ό,τι λέω, “ένιωσε” όσα γράφω. Κι ας το δανείστηκε το βιβλίο…»
Θοδωρής Ρακόπουλος
Φαγιούμ, εκδ. Μανδραγόρας (ποίηση)
«Η αγορά συνεπάγεται χρηματική διαμεσολάβηση. Η ποίηση όμως είναι τράπεζα αίματος, και το βιβλίο δωρεά ανώνυμου δότη. Ο έπαινος είναι σαν όμορφο αντίδωρο, καταρχήν αφού ο αναγνώστης/κριτικός έχει ανατρέξει τη λεπτή κόκκινη γραμμή, από το ποιητικό DNA, πίσω στον ανώνυμο».
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
9°
