Φρέσκια είσοδος στο χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας και απ’ ό,τι φαίνεται η Σουηδή Camilla Lackberg ήρθε στο Μεταίχμιο για να μείνει
Πολλοί από εμάς που αγαπάμε την αστυνομική λογοτεχνία γκρινιάζουμε πως οι περισσότεροι από τους ντετέκτιβ/αστυνόμους ήρωες μυρίζουν τα ίδια χνώτα: μονήρεις, αγαπούν ένα πολύ ιδιαίτερο είδος μουσικής και συνήθως αν δεν έχουν οι ίδιοι ένα πρόβλημα έξης, έχει κάποιο μέλος της οικογένειάς τους. Η Lackberg, όμως, κάνει την ανατροπή. Οι ήρωές της –το alter ego της, η συγγραφέας Έρικα και ο αστυνομικός Πάτρικ– είναι συνηθισμένοι τύποι. Επιπλέον, η σειρά των βιβλίων ξεκινάει με έρωτα και όχι με «κλάματα για παλιές αγάπες». Στην «Παγωμένη πριγκίπισσα» –το πρώτο βιβλίο της σειράς (το Μεταίχμιο ήδη ανακοίνωσε πως το φθινόπωρο θα κυκλοφορήσει ο «Ιεροκήρυκας» και την ερχόμενη άνοιξη τα «Οικογενειακά μυστικά»)–, η Ερίκα Φαλκ επιστρέφοντας στο πατρικό της, στο ψαροχώρι Φιελμπάκα, ανακαλύπτει το πτώμα της παιδικής της φίλης Άλεξ. Η πορεία προς την ανακάλυψη του δολοφόνου θα φέρει αλλαγές όχι μόνο στη ζωή της, αλλά και στη ζωή μερικών οικογενειών, αφού θα βγουν στη φόρα κρυμμένα μυστικά. Η Lackberg δεν… διανουμενίζει. Δεν υπάρχει φράση για να σημειώσεις, ούτε βαθυστόχαστες σκέψεις. Υπάρχει, όμως μια θέση: άσε τα γεγονότα να δείξουν από μόνα τους τι κρύβει η σουηδική κοινωνία, απλά και ήρεμα – και αυτό που θ’ αποκαλυφθεί κάτω από το χαλάκι δεν θ’ αρέσει σε κανέναν. Το βιβλίο ρουφιέται (γι’ αυτό και διεθνές best seller). Στα πλην πως 2 φορές οι ήρωές της διαβάζουν ή βλέπουν κάτι που δεν μας το λένε παρά πολλές σελίδες αργότερα – με ποιο δικαίωμα, όταν όλα τα υπόλοιπα τα μοιραζόντουσαν μαζί μας στην ώρα τους; Στα (επιπλέον) συν πως, ναι, αγαπητοί αναγνώστες και στη Σουηδία υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που παίζουν πασιέντζα στο κομπιούτερ, και ιεραρχικά ανώτεροι στη δουλειά που είναι άχρηστοι και ασυνείδητοι! Επίσης, πως ενώ έχεις καταλήξει σχετικά νωρίς στο τι συνέβη, το τέλος επιφυλάσσει μια επιπλέον ανατροπή. (Μτφ. Γρηγόρης Κονδύλης)
Η Camilla για την Camilla. Το όνειρό μου: να παραμείνω συγγραφέας για την υπόλοιπη ζωή μου/ Σε μια άλλη ζωή θα ήμουν σεφ/ Κρυφό ταλέντο: φτιάχνω το πιο νόστιμο ριζότο του κόσμου/ Το μεγαλύτερο ελάττωμά μου: η αναβλητικότητα/ Δεν μπορώ να αντισταθώ: σε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και στη μαύρη σοκολάτα./ Περιμένω πώς και πώς: το νέο κύκλο του αμερικάνικου Next Top Model./ Χορεύω: το I will survive/ Τι με κάνει να γελάω: οι κομεντί και τα τρελά πράγματα που λένε τα παιδιά!/ Τι με κάνει να κλαίω: σχεδόν τα πάντα.
«Τότε έγραφα για πράγματα που δεν είχαμε βρει ακόμα λέξεις να τα περιγράψουν, όπως η τοξική αρρενωπότητα, τα fake news), η κουλτούρα της επαγρύπνησης εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων»
Το βιβλίο του Σέρχιο Πιτόλ «Η τέχνη της φυγής» (Δώμα, μετ. Αγγελική Βασιλάκου) είναι ο πρώτος τόμος της «Τριλογίας της μνήμης» του Μεξικανού συγγραφέα. Το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Αυτή την εβδομάδα ασχολούμαστε με το πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για κουίρ υποκείμενα στην ιστορία, μέσα από το δοκίμιο «Can and should we queer the past» του Justin Bengry
Greekling, όπως Γραικύλος, εκ του Graeculus: φράση υποτιμητική που χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους για συμπολίτες τους που ήθελαν να το παίζουν Έλληνες. Κατά (μειωτική) επέκταση: ο υποταγμένος Έλληνας
32°
