«Στο πίσω κάθισμα» της Ευτυχίας Γιαννάκη

Μετά τον Γιάννη Μαρή και τον αστυνόμο Μπέκα, μόνο ο Πέτρος Μάρκαρης με τον αστυνόμο Χαρίτο κατόρθωσε να εδραιωθεί και να γνωρίσει επιτυχία όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Κάποιες άλλες προσπάθειες δημιουργίας μιας σειράς βιβλίων με ήρωα Έλληνα αστυνόμο έπεσαν στο κενό και στη λήθη. Δεν θα τρέξουμε να πούμε δικαίως, τουλάχιστον όχι για όλες τις περιπτώσεις ‒ ας μνημονεύσω για παράδειγμα τα δύο βιβλία του Σέργιου Γκάκα με ήρωα έναν αλκοολικό δικηγόρο στη «θέση» του αστυνόμου. Η περίπτωση του Γκάκα μάς υποχρεώνει να υπογραμμίσουμε πως για να εδραιωθεί ένας ήρωας χρειάζεται και μια τακτική εμφάνιση ώστε να μπορέσει να εισχωρήσει στη ζωή των αναγνωστών.

Η έκδοση του βιβλίου «Στο πίσω κάθισμα» της Ευτυχίας Γιαννάκη συνοδεύτηκε με την υποσημείωση «η σειρά των αστυνομικών μυθιστορημάτων με πρωταγωνιστή τον Αστυνόμο Χάρη Κόκκινο, εγκαινιάζεται με αυτή την υπόθεση που αποτελεί μέρος της Τριλογίας της Αθήνας». Πρόκειται βεβαίως για μια πρόθεση που μένει να αποδειχτεί αν θα συμβεί, ωστόσο, δημιουργεί υποσχέσεις αφού δηλώνει πως η συγγραφέας έχει πάρει στα σοβαρά τον ήρωά της.

Ένας σκηνοθέτης βρίσκεται άγρια δολοφονημένος στο υπόγειο του θεάτρου της Πλάκας, ενώ λίγες ημέρες αργότερα θα βρεθεί δολοφονημένη και η γυναίκα που δούλευε στο πατρικό του. Ο αστυνόμος Κόκκινος θα αναλάβει τη διαλεύκανση των δολοφονιών σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής του, αφού ο γιος του θα βρεθεί προφυλακισμένος για κακοποίηση ανηλίκου.

Πρέπει να ομολογήσω πως συνειδητά ή ασυνείδητα πέρασαν πολλές σελίδες για να σταματήσω να κάνω συγκρίσεις του βιβλίου με τα βιβλία του Μάρκαρη. Δεν είναι μόνο γιατί και οι δύο αστυνόμοι κινούνται στην Αθήνα, που τους υποχρεώνει να έχουν σχεδόν παρόμοιες αντιδράσεις ‒παρόμοιες και με όλους εμάς που κινούμαστε στην πόλη‒, αλλά και γιατί το επαγγελματικό περιβάλλον τους είναι παρόμοιο, ενώ πολλοί από τους συναδέλφους τους μοιάζει να βγήκαν από την ίδια δεξαμενή έμπνευσης.

Στα βιβλία με ήρωα έναν αστυνομικό ‒που ήρθε για να μείνει‒ όσο ρόλο παίζει η υπόθεση του μυστηρίου για να αιχμαλωτιστεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη, άλλο τόσο παίζει και η ανάπτυξη του χαρακτήρα του ήρωα. Συγνώμη από τη συγγραφέα που θα επιμείνω λίγο ακόμα στον Χαρίτο του Μάρκαρη, αλλά εκεί, από το πρώτο βιβλίο της σειράς, είχαμε μια ευκρινή εικόνα της μικροαστικής καταγωγής και ζωής του. Εδώ, ακόμα και αφού έκλεισα το βιβλίο, δεν κατόρθωσα να πλάσω το πλήρες πορτρέτο του αστυνόμου καθώς πολλές φορές διανοουμένιζε σαν να μας μετέφερε τις σκέψεις της συγγραφέως και όχι τις δικές του. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν κέντρισε το ενδιαφέρον μου ή δεν λαχταράω να μάθω την εξέλιξη της ζωής του και της σχέσης του με το γιο του. Θέλω να πιστεύω πως στο δεύτερο κιόλας βιβλίο όλα θα αποσαφηνιστούν καλύτερα.

Οι αφορμές για τα περισσότερα μεσογειακά εγκλήματα είναι οικονομικής φύσεως. Η Γιαννάκη φαίνεται, τουλάχιστον σε αυτή την πρώτη ιστορία, να φλερτάρει με τη σκανδιναβική σχολή ‒ αλλά θα αποφύγω τις λεπτομέρειες για να μην καταστρέψω το σασπένς, το οποίο ενορχηστρώνει με μαεστρία. Η συγγραφέας δείχνει έντιμη και γνώστρια της καλής αστυνομικής λογοτεχνίας καθώς δεν μεταχειρίζεται κάποια κλασικά κόλπα (δείγμα έλλειψης ταλέντου για μένα) άλλων συγγραφέων: Δεν φέρνει σε δύσκολη θέση τον αναγνώστη αποκρύπτοντάς του στοιχεία που θα τα φανερώσει στο τελευταίο κεφάλαιο, ώστε να αναδείξει πόσο έξυπνος είναι ο ήρωάς της, αλλά και ούτε τον παραπλανεί με ανούσιες ανατροπές ώστε να γραφτεί στο οπισθόφυλλο η κοινότυπη πλέον φράση «ένα βιβλίο γεμάτο εκπλήξεις».

Το σίγουρο είναι πως περιμένουμε με αδημονία το δεύτερο βιβλίο της σειράς για να χαιρετήσουμε με σιγουριά την καθιέρωση του νέου Έλληνα αστυνόμου Χάρη Κόκκινου.

*Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.

Διαβάσαμε επίσης: «Οι χαρισματικοί» του Marcus Sakey