Τον Αμτζάντ Ραμαντάν συνάντησαν οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα πριν μερικές εβδομάδες στην περιοχή του Πολυκάστρου, λίγο πριν την εκκένωση της Ειδομένης. Εκείνος μοιράστηκε τις σκέψεις του με τους ψυχολόγους της οργάνωσης που του παρείχαν υποστήριξη. Βρίσκεται με την οικογένειά του εδώ και μερικούς μήνες στην Ελλάδα εγκλωβισμένος, έχοντας περάσει ήδη πέντε χρόνια σε προσφυγικούς καταυλισμούς στην Τουρκία. Όνειρό του είναι να καταφέρει να πάει στη Γερμανία. Αυτή την περίοδο βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη με την οικογένειά του, καθώς οι συνθήκες διαβίωσης στον καταυλισμό στα Βασιλικά ήταν ανεπαρκείς και αναγκάστηκαν να φύγουν.
Τα δύο ποιήματά του δημοσιεύονται αποκλειστικά στην A.V.
Είμαι ο Αμτζάντ Ραμαντάν, από το Κάστρο Κρακ των Ιπποτών στην πόλη Χονς της Συρίας. Θέλω αυτό το ποιήμα να φτάσει σε όσους με βλέπουν. Αυτό το ποίημα μιλάει για την πατρίδα μας και τις συνθήκες στις οποίες ζουμε, και στους ηγέτες μας που μας αφήνουν να ζούμε αυτή την οδυνηρή ζωή, την πικρή πραγματικότητα. Αυτό το ποίημα είναι ο πιο απλός τρόπος για να φτάσει η σκέψη μου στους ανθρώπους.
Πρέπει να καβαλήσουν στην πλάτη για να φτάσουν στην κορυφή
Αποδράσαμε από την αδικία και από τον πόλεμο στην πατρίδα μας. Πήγαμε στις χώρες της ανθρωπιάς, όπως τις αποκαλούν!
Μα τω Θεό, δεν είδα την ανθρωπιά που ευαγγελίζονται. Για τρεις μήνες μένω σε χωράφια. Μπορεί να υπάρχει οργάνωση για τα δικαιώματα των ζώων, αλλά καμία για τα δικαιώματα των ανθρώπων.
Έχουμε όμως τον Θεό, αυτός είναι ο προστάτης μας. Αυτός μας αρκεί, είναι ο καλύτερος προστάτης.
Ήρθα και είδα με τα μάτια μου, κόσμε μην με μαλώνεις
με έχουν βάλει στη μέση της ερήμου και με αποκαλούν Σύρο πρόσφυγα.
Ονειρεύομαι να πάω σπίτι μου, αυτό είναι το μεγαλύτερό μου όνειρο.
Ω το σπίτι μου, εκεί που μεγάλωσα, που πέρασα τις πιο χαρούμενες μέρες
Ω το σπίτι μου, μου λείπουν τόσο πολύ οι κάτοικοι του χωριού μου, οι συγκεντρώσεις μας.
Στην ξενιτιά έζησα την ταλαιπωρία, πόσο σκληρή είναι η ξενιτιά!
Καθώς παρατηρούσα τους ανθρώπους, ένα δάκρυ κόλλησε στα μάτια μου. Κόντεψα να εκραγώ κλαίγοντας. Αναρωτιόμουν: Γιατί; Γιατί; Πώς φτάσαμε ως αυτό το σημείο πείνας, ξηρασίας, και προσφυγιάς; Γιατί απομακρυνθήκαμε τόσο πολύ από τα σπίτια μας, τους αγαπημένους μας, τις ίδιες τις ζωές μας, από το μέλλον μας, από τα πάντα, γιατί;
Γίναμε πρόσφυγες σ’ έναν καιρό όπου ο αδελφός μισεί τον αδελφό του, η μητέρα μισεί τον γιό της και ο πατέρας την οικογένειά του. Βλέπω τα τέκνα της πατρίδας μου να αγωνίζονται ο καθένας να κανονίσει τη ζωή του, το μέλλον του και την ασφάλειά του. Αυτό που επιθυμώ εγώ από αυτή τη ζωή είναι η ίδια η ζωή! Όπως κάθε άνθρωπος που αγαπάει τη ζωή και θέλει να ζήσει.
Δεν επιθυμώ ένα όμορφο σπίτι, ούτε δικό μου αμάξι, ούτε λεφτά πολλά, ούτε καλά ρούχα. Το μόνο που θέλω είναι να ζω!
Να ζω απλά, να ζω τη ζωή μου χωρίς στεναχώρια, χωρίς αμαρτίες, χωρίς τύψεις και αδικία. Θέλω ένα μικρό σπίτι για να κοιμηθώ στο τέλος της ημέρας μου, ένα καταφύγιο από τη ζέστη και το κρύο, από τις συμμορίες των δρόμων. Δεν θέλω το φαγητό μου να περισσεύει, μόνο να μου αρκεί...
Αλλά αυτόν τον καιρό, όποιος επιθυμεί να ζει έτσι, είναι σαν βλασφημία.
Αχ! Σε έναν καιρό όπου οι άνθρωποι είναι πιο πιστοί στα σκυλιά και οι γάτες πιο πολύτιμες από τους ανθρώπους. Σε έναν καιρό που έχει χαθεί κάθε ανθρωπιά από τον κόσμο!
Τα δύο ποιήματα μεταφράστηκαν από τον Hamed Rouzbehani και τον Issa Mushahwar (Διαπολιτισμικοί μεσολαβητές) και τη Ζωή Μαρμούρη (ψυχολόγο)
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
18°
