Η συμμορία της Τήλας, Μαρία Σούμπερτ, εκδ. Πάπυρος
Η Μαρία Σούμπερτ κρύβει μια παραδοξότητα. Ενώ μπροστά σου έχεις ένα πρόσχαρο και σαρκαστικό κορίτσι (γεν. 1979) που λατρεύει τη ζωή, κουβεντιάζοντας μαζί της κερδίζεις μια ομολογία που σε ξαφνιάζει: «Μου αρέσει να ξεπαστρεύω τους ήρωές μου. Το τι έχουν τραβήξει στα προηγούμενα βιβλία μου δεν λέγεται. Δεν ξέρω γιατί το κάνω! Ίσως επειδή διάβαζα μικρή πολύ Στίβεν Κινγκ; Σ’ αυτό οι περισσότερες σώθηκαν, αν και ομολογώ πως με τα νύχια κρατήθηκα να μην τις εξαφανίσω όλες! Τελικά, ίσως σώθηκαν γιατί μεσολάβησε μια ψυχοθεραπεία!».
Αυτή η «κόντρα», όμως, φαίνεται πως χάρισε στο βιβλίο το αλατοπίπερο, και το έσωσε από τη ροζ λογοτεχνία. «Γυναίκα γράφει για γυναικοπαρέα! Φοβόμουν πολύ πως λόγω θέματος θα περνούσα στην άλλη όχθη, αλλά μάλλον σώθηκα». Η συμμορία των έξι ηλικιωμένων γυναικών που αναλαμβάνουν δράση προκειμένου να σώσουν τη φίλη τους Τήλα από το γηροκομείο, όπου θέλουν να την κλείσουν οι δυο γιοι της για να της φάνε ένα οικόπεδο, δεν έχουν πίσω τους ευτυχισμένες οικογένειες. Του εναντίον. Μετρούν θανάτους παιδιών, κακές σχέσεις με τους συζύγους και πολλή μοναξιά. Η μεταξύ τους φιλία είναι το μόνο τους αποκούμπι. Επιπλέον δεν χρεώνουν τα όποια κακά της μοίρας τους στους άλλους.
«Το βιβλίο γεννήθηκε βλέποντας τη χαρά της γιαγιά μου κάθε φορά που ήταν να συναντηθεί με τις φίλες της. Πήρα πολλά βιογραφικά στοιχεία και χαρακτηριστικά από αυτές – τα ξεχείλωσα και τα ταίριαξα στις ηρωίδες μου. Στόχος μου ήταν να δείξω πως όλοι οι ηλικιωμένοι έχουν ενεργητικότητα, που δυστυχώς τις περισσότερες φορές δεν βρίσκουν τρόπους να τη διοχετεύσουν».
Το βιβλίο είναι συγκινητικό και όχι μελοδραματικό. Φλερτάρει ισόποσα με το θάνατο αλλά και τη χαρά της ζωής. Έχει χιούμορ και αναγνωρίσιμες ηρωίδες – μόνο που δεν μπαίνει βαθιά στους χαρακτήρες τους, ενώ αφήνει πολλές εκκρεμότητες. Υπάρχει κι ένα ακόμη «μυστικό» που κατά τη γνώμη μου κάνει πιο ενδιαφέρουσα την ιστορία. Δύο από τις ηρωίδες έχουν μεταξύ τους ερωτική σχέση. «Δεν το είχα σκοπό, το προκάλεσαν οι ίδιες!».
Όσο για το αν θα μας συνιστούσε να το κάνουμε δώρο σε ηλικιωμένες αναγνώστριες, η απάντησή της αφοπλιστική. «Ο μόνος κίνδυνος είναι αν, λόγω ηλικίας, είναι κολλημένες με το θάνατο. Οπότε δύσκολα θα το αποδεχτούν. Οι υπόλοιπες, το τσέκαρα με τις δικές μου, μου είπαν “πώς μπόρεσες τόσο μικρό κορίτσι να μας περιγράψεις τόσο καλά;”».
«Τότε έγραφα για πράγματα που δεν είχαμε βρει ακόμα λέξεις να τα περιγράψουν, όπως η τοξική αρρενωπότητα, τα fake news), η κουλτούρα της επαγρύπνησης εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων»
Το βιβλίο του Σέρχιο Πιτόλ «Η τέχνη της φυγής» (Δώμα, μετ. Αγγελική Βασιλάκου) είναι ο πρώτος τόμος της «Τριλογίας της μνήμης» του Μεξικανού συγγραφέα. Το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Αυτή την εβδομάδα ασχολούμαστε με το πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για κουίρ υποκείμενα στην ιστορία, μέσα από το δοκίμιο «Can and should we queer the past» του Justin Bengry
Greekling, όπως Γραικύλος, εκ του Graeculus: φράση υποτιμητική που χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους για συμπολίτες τους που ήθελαν να το παίζουν Έλληνες. Κατά (μειωτική) επέκταση: ο υποταγμένος Έλληνας
32°
