Οι Έλληνες του άνοιγαν την καρδιά τους, οι ξένοι υποκλίνονταν στο επαγγελματικό του θράσος. Είδε πολλά, έμαθε περισσότερα, έγραψε κάποια, ξέρει παραπάνω
Ο Γιάννης Φλέσσας είναι δημοσιογράφος. Για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες έζησε στο πλάι των μεγάλων σταρ του θεάματος. Τους παραμόνευε, σκαρφιζόταν τεχνάσματα για να τους γνωρίσει, ταξίδευε μαζί τους (ή γι’ αυτούς) σε όλο τον κόσμο και τους έκανε αποκλειστικές συνεντεύξεις. Οι Έλληνες του άνοιγαν την καρδιά τους, οι ξένοι υποκλίνονταν στο επαγγελματικό του θράσος. Είδε πολλά, έμαθε περισσότερα, έγραψε κάποια, ξέρει παραπάνω. Και μόλις πρόσφατα εξέδωσε «30 συνεντεύξεις κι ένα αντίο» με τίτλο «Κουβεντιάζοντας» (εκδ. Τετράγωνο). H A.V. ξεφυλλίζει μαζί του το φωτογραφικό άλμπουμ της καριέρας του και ακούει τις 1.000 λέξεις με τις οποίες ισοδυναμεί μία εικόνα…
ΖΑΝ ΠΟΛ ΜΠΕΛΜΟΝΤΟ
Είχε έρθει για την προώθηση της ταινίας «Οι διαρρήκτες», που είχε γυριστεί σε Αθήνα-Πειραιά. 1973, ακόμα επί Χούντας, και ο Βίκτωρ Μιχαηλίδης παρέθεσε προς τιμήν τους δεξίωση στον «Διόνυσο». Ο Μπελμοντό ήταν θεότρελος. Έκανε διαρκώς γκριμάτσες και αστεία, πείραζε συνέχεια τα κορίτσια και ιδιαίτερα τη συμπρωταγωνίστριά του στην ταινία, Νικόλ Καλφάν. Ωραίος άντρας, αληθινός σταρ, «σκληρός», ήδη στα ντουζένια του, καταξιωμένος από την περίοδο της «νουβέλ βαγκ».
ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ - ΖΙΛ ΝΤΑΣΕΝ
Τρύπωσα μέσα στο αμάξι τους, το βράδυ που γύρισαν στην Ελλάδα μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974. Μάλιστα, τέλη ’72 της είχα κάνει μια συνέντευξη στο Παρίσι, αν κι έπρεπε να περάσω χίλιους σκοπέλους για να αποδείξω σε εκείνη και τον κύκλο της ότι δεν ήμουν άνθρωπος της Χούντας. Θυμάμαι της είχα πάει δώρο ένα καραβάκι, αγορασμένο από την οδό Βουλής. Καμία αθηναϊκή εφημερίδα δεν δέχτηκε να τη δημοσιεύσει. Τελικά, μπήκε στη «Θεσσαλονίκη», τον Φλεβάρη του ’73.
Απ’ όσες γυναίκες γνώρισα όλα αυτά τα χρόνια, ήταν η μοναδική που ερωτεύτηκα. Τη βρήκα το 1980 στη Μάνη σε αποστολή με τον Παναγιώτη Τιμογιαννάκη, ενώ γύριζαν μια ελεύθερη κινηματογραφική εκδοχή της σεξπιρικής «Τρικυμίας». Τη φλέρταρα διακριτικά, το δεχόταν πολύ ωραία και μάλιστα δυο - τρία χρόνια μετά, που ξαναβρέθηκα στη Νέα Υόρκη, συναντηθήκαμε. Δεν τη χώνευε καθόλου η γυναίκα μου, γιατί ήξερε πως μου άρεσε. Tο Σάραντον προκύπτει από τον πρώτο της σύζυγο, που ήταν Έλληνας και τον έλεγαν Σαραντόπουλο.
ΕΛΙΑ ΚΑΖΑΝ - ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ
Μου έδωσε τις φωτογραφίες αυτές ο Καζάν, δεν ήμουν παρών. Πρέπει να είναι από τη δεκαετία του ’60. Στην Αλίκη έκανα δύο συνεντεύξεις. Μου άρεσε, πότε ήταν αυθόρμητη, πότε το έπαιζε και λιγάκι, θέλοντας να διασκεδάσει την εντύπωση που είχε ο κόσμος για κείνη.
«Τότε έγραφα για πράγματα που δεν είχαμε βρει ακόμα λέξεις να τα περιγράψουν, όπως η τοξική αρρενωπότητα, τα fake news), η κουλτούρα της επαγρύπνησης εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων»
Το βιβλίο του Σέρχιο Πιτόλ «Η τέχνη της φυγής» (Δώμα, μετ. Αγγελική Βασιλάκου) είναι ο πρώτος τόμος της «Τριλογίας της μνήμης» του Μεξικανού συγγραφέα. Το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Αυτή την εβδομάδα ασχολούμαστε με το πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για κουίρ υποκείμενα στην ιστορία, μέσα από το δοκίμιο «Can and should we queer the past» του Justin Bengry
Greekling, όπως Γραικύλος, εκ του Graeculus: φράση υποτιμητική που χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους για συμπολίτες τους που ήθελαν να το παίζουν Έλληνες. Κατά (μειωτική) επέκταση: ο υποταγμένος Έλληνας
32°
