Βιβλιο

Πηνελόπη Μασούρη: Φωτογραφίζοντας δημιουργούς

Οι φωτογραφίσεις άρχισαν το 2002 και τελείωσαν το 2007.

A.V. Team
ΤΕΥΧΟΣ Winter Guide 2011
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Η Πηνελόπη Μασούρη θυμάται στιγμές με τους καλλιτέχνες που φωτογράφισε με αφορμή την έκδοση του βιβλίου της «GRTISTS - ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ ΕΙΚΟΝΕΣ» (Ίκαρος)

Οι συναντήσεις υπήρξαν για μένα ο πρωταρχικός στόχος. Μια εμμονή. Η περιέργεια, η αγωνία, η γνωριμία, η αποδόμηση, ο άνθρωπος πίσω απ’ την τέχνη του. Οι φωτογραφίσεις άρχισαν το 2002 και τελείωσαν το 2007. Τον Νίκο Βερνίκο τον συνάντησα σε ένα σεμινάριο Μουσειολογίας στους Christies πριν δεκαπέντε χρόνια. Εκεί γνωριστήκαμε.

Ο Δέρπαπας. Άξιος. Μου δείχνει το γυμνασμένο, δυνατό άντρα που ήταν κάποτε στις φωτογραφίες του στη Φτελιά. Τώρα ζωγραφίζει αργά και σταθερά υποβαστάζοντας τον καρπό. Άλλαξαν τα πράγματα και έγινε αβέβαιος, μου λέει. Με το γιο του, το θεϊκό Βέρνερ, μοιραστήκαμε τέχνη σε χοροδιδασκαλία, ήλιο στη Μύκονο, γνώση και κουζίνα στην Ινδία. Συγκλονίστηκα όταν έφυγε νωρίς και για πάντα από έρωτα.

Ο Τσόκλης είπε: «Είναι καλό να έχεις εγγόνια. Αν είχα ένα θα είχα πράγματα να του δώσω».

Η Σία Κυριακάκος μού είπε: «Αν δεν ήμουν καλλιτέχνης θα ήμουν νοσοκόμα. Ο καλύτερος τρόπος να παίρνεις είναι να δίνεις».

Η Σοφία Βάρη είπε: «Όταν περάσεις τα εξήντα δεν υπάρχει χρόνος για ύπνο. Κοιμάσαι στα είκοσι».

Κάποιος είπε για τη Χρύσα Ρωμανού πόσο όμορφη ήταν, τα χείλη της που του έμειναν αξέχαστα όταν τη φίλησε και πώς ο χρόνος τη μεταμόρφωσε σε ιερό τέρας μαζί με τον Κεσανλή.

Ο Κόττης αναπόλησε τις πορτοκαλιές στο Κοκκώνι Κορινθίας και είπε ότι αλαφρώνει όταν πουλάει τα έργα του. Τίποτα δεν θέλει να κρατάει.    

Ο Μυταράς είπε για την ψυχανάλυση του Μπαλζάκ. «Όταν πήγαινε στον ψυχίατρο σείονταν το γραφείο. Πολλές φορές οι καλλιτέχνες είναι πιο τρελοί και απ’ τους τρελούς».

Ο Κεσανλής κατέβασε τις φωτογραφικές του μηχανές και γέμισε τη λαστιχένια πισίνα με νερό, να μου δείξει πώς τυπώνει. Είπε ότι χάρηκε που με συνάντησε, έβαλε τη παλάμη μου ανάμεσα στις παλάμες του για χαιρετισμό. Μου φάνηκε απρόσμενο… να μου κάνει αυτός τέτοια τιμή.

Ο Σόρογκας είπε για τ’ αυγό που έσπαγε για να ζωγραφίσει με τον κρόκο, ενώ τ’ ασπράδι το μοιραζόταν με την πρώτη του γυναίκα. Τώρα πουλάει τρελά, αλλά θυμάται τις δύσκολες μέρες.

Ο Φασιανός μού είπε «κάνε τρία κλικ. Το αποτέλεσμα πρέπει να είναι συνειδητό, να το έχεις σχεδιάσει».

Ο Ρόρρης  Σε ένα παλιό τρίπατο νεοκλασικό στον Σταθμό Λαρίσης. Τα ποντίκια έτρωγαν τις λαδομπογιές και αυτός τις σκέπαζε με πλαστικές λεκάνες. Όταν μια κυρία τού ζήτησε το πορτρέτο της στο σπίτι της στην Εκάλη κάτι τον έπνιξε. «Έχω οκτώ μοντέλα αλλά τα διαλέγω πάντα εγώ», λέει.

Ο Νίκος Στεφάνου με κορόιδεψε, «σιγά μη κάνεις τέτοια φωτογραφία όπως εγώ με τον Φασιανό και ποτέ χωρίς τσιγάρο…».

Ο Δανιήλ είπε για το πόσο οργανική ήταν η επανάσταση του Μάη του ’68, για το Παρίσι και για την ομπρέλα του Μόραλη σαν σικ υποκατάστατο της μαγκούρας.

Η Χρύσα Ρωμανού είπε: «Τώρα άρχισαν να με ανακαλύπτουν. Δεν μ’ έβρισκαν νωρίτερα! Να χαρώ και εγώ λίγο!»

Θέλω να ευχαριστήσω τον Νικόλαο Βερνίκο, που για χρόνια υποστήριξε και υπήρξε μοναδικός οικοδεσπότης για όλους μας στο βιβλίο του, και τον Φώτη Πεχλιβανίδη, που έβαλε την αγάπη και το στόχο πάνω από αριθμούς. Του μίλησα για ένα βιβλιαράκι με 35-50 εικαστικούς και τον έμπλεξα με μια Λερναία Ύδρα με αμέτρητα κεφάλια.

*Το βιβλίο «G R T I S T S - Δημιουργών εικόνες» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος (σελ. 336)