Έχοντας μια πολύ συγκεκριμένη (αδαή) ιδέα για τα βιβλία του Dean Koontz (εύπεπτα, αυστηρά εμπορικά προσανατολισμένα), και παρακολουθώντας τη να κονιορτοποιείται σε κάθε τυπογραφικό στοιχείο της «Πόλης» (πόσες φορές δεν τρώμε τα μούτρα μας υιοθετώντας απόψεις από δεύτερο χέρι;), θέλησα να γυρέψω επιπλέον πληροφορίες γύρω από τη σκέψη και τις λογοτεχνικές καταβολές του αφηγητή που χαρίζει αποσπάσματα ατόφιας ομορφιάς, σε μια συναρπαστική ιστορία.
To μπίνγκο αναφωνήθηκε σε συνέντευξη των «New York Times», όπου ο συγγραφέας κατονομάζει ως σημαντικότερη επιρροή του τον Τσαρλς Ντίκενς, του οποίου η ανθρωπιά δηλώνει πως τον συγκινεί, «χάρη στον τρόπο που εκδηλώνει την επική φύση κάθε ύπαρξης, ακόμη και των πλέον περιφερειακών χαρακτήρων, μέσα από τις απαράμιλλες περιγραφές του, καθώς και για την επίγνωση ότι σε καθετί φαινομενικά συνηθισμένο κρύβεται κάτι αξιοσημείωτο. Ο Ντίκενς γνώριζε ότι το συναίσθημα δε συνεπάγεται συναισθηματισμό, μια αλήθεια που εύχομαι να κοινωνούσαν περισσότεροι μυθιστοριογράφοι στους κυνικούς καιρούς μας».
Όντας αναγνώστης που πετά τη σκούφια του για τον Ντίκενς, και έχοντας διακρίνει την ηχώ του «Ντέιβιντ Κόπερφιλντ» από τις πρώτες σελίδες, περνάω την «Πόλη» στο ράφι με τις τερπνές λογοτεχνικές ελεγείες στις οποίες μπορείς πάντα να επιστρέφεις και περιγράφω αμέσως την υπόθεσή της, προς όσους είναι πρόθυμοι να μαγευτούν από τη διήγηση του δημοφιλέστερου αμερικανού συγγραφέα σασπένς.
Η ιστορία αρχίζει να ξετυλίγεται το 1967 με πρωταγωνιστή τον Τζόνα Κερκ, οπτιμιστικό χαρακτήρα ο οποίος καταφάσκει σε μια ζωή που «δε μου έχει δώσει κανένα λόγο να περιμένω το χειρότερο». Αφηγούμενος υπό το πρίσμα του γηραιότερου εαυτού του που κοιτά προς τα πίσω, ο Τζόνα είναι μόλις οκτώ ετών όταν η υπόθεση ξεκινά, ένα παιδί προορισμένο να τιμήσει τις αφροαμερικάνικες ρίζες του διαπρέποντας ως πιανίστας της τζαζ.
Μεγαλώνοντας στα sixties, μια εποχή βίαιων κοινωνικών αναταράξεων και φυλετικών συγκρούσεων που περιγράφονται παραστατικά, ενώ τα ραδιόφωνα παίζουν το «You’ve Lost That Lovin’ Feeling» στο φόντο για να σκεπάσουν το θόρυβο της σειρήνας και η κοσμογονία του ροκ εν ρολ συντελείται, ο Τζόνα έλκεται από τη «μουσική που διώχνει τους δαίμονες», από το ντου-γουόπ, τον Γκλεν Μίλερ, τον Ντιούκ Έλινγκτον και τις μεγάλες μπάντες του σουίνγκ, στα βήματα των οποίων ξεδιπλώνει και το δικό του ταλέντο.
Η πόλη του τίτλου και το σκηνικό του δράματος δεν θα μπορούσε παρά να είναι η Νέα Υόρκη, ο αβυσσαλέος ονειρότοπος όπου κάθε ανθρώπινη προσδοκία δοκιμάζει την εκπλήρωσή της –ενίοτε και την οδυνηρή διάψευση. Σε αυτό το απρόβλεπτο θέατρο του μεγαλεπήβολου, η μουσική διάπλαση του Τζόνα θα εκτροχιαστεί μέσα από την επαφή με μια σκοτεινή κάστα ανθρώπων και ένα μυστικό που θέτει σε τρομακτικό κίνδυνο τον ίδιο και τους οικείους του.
Εδώ η ιστορία ενηλικίωσης μπολιάζει με το σασπένς και τη μεταφυσική, προκειμένου να μας χαρίσει ένα μοντέρνο παραμύθι διατυπωμένο με αφηγηματική ευαισθησία και ρυθμική αρμονία, συνθετικά άρτιο σαν τις παρτιτούρες του Τζόνα, εξελικτικά απρόβλεπτο σαν την άναρχη μελωδία της ζωής. Η «Πόλη» διασχίζεται παρέα με έναν μαέστρο της αφήγησης, στις πιο εμπνευσμένες στιγμές του.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
10°
