Το πέταγμα του φλαμίνγκο

«Περίεργο πράγμα οι αναμνήσεις. Κάτι σαν όνειρο. Σχηματίζεται η εικόνα, βλέπω τα πράγματα, βλέπω τα πρόσωπα. Άλλες πάλι φορές, τα πράγματα, τα πρόσωπα κι εμένα. Σαν να με βλέπει ένας τρίτος. Δεν με αναγνωρίζω από την όψη, τα ρούχα ή το μήκος των μαλλιών μου. Με βλέπω σαν αίσθηση. Συνυπάρχω με τα πράγματα ή τα πρόσωπα. Αλλά δεν έχω υλική μορφή. Είμαι ο αέρας ανάμεσα. Όποτε νιώσω την ανάμνηση, όποτε δηλαδή θυμηθώ την εικόνα και την ανασύρω στην επιφάνεια του νου και της ψυχής ταυτόχρονα, συγκερασμένα, απόλυτα, σπάει μέσα μου κάτι. Τότε δεν έσπαγε. Τότε ήταν το παρόν. Είχε δύναμη, συγκλονισμό, ήταν το γεγονός. Είχε ευθυμία, λύπη, ενθουσιασμό, απογοήτευση, οτιδήποτε. Αλλά τίποτε δεν έσπαγε μέσα. Μετά ο χρόνος το έκανε ανάμνηση και θάφτηκε. Την ανασύρει η συγκυρία, σε συνδυασμό με μια επιθυμία για εκτόξευση και βούλιαγμα μαζί, που αναδύεται εκείνη τη στιγμή. Η ανάμνηση εμπεριέχει τη φθορά, η απόλυτη ανάμνηση την απόλυτη φθορά».

Βουδαπέστη, Ρώμη, Φλωρεντία, Στοκχόλμη, Κοπεγχάγη, Πράγα, Νέα Υόρκη, ελληνικά νησιά… Ένας πλάνητας νέος της γενιάς του ’70 συναντάει, παρακολουθεί, γνωρίζει ανθρώπους στις πόλεις του κόσμου και μοιράζεται μαζί τους από έρωτες μέχρι πολιτικοκοινωνικές αναζητήσεις κερδίζοντας την ωριμότητα.