«Όλοι μας χρειαζόμαστε να στρέψουμε το κεφάλι και να δείξουμε με το δάχτυλο ένα μακρινό σημείο στον άγνωστο ορίζοντα, ο σκοπός είναι το ταξίδι, όχι η άφιξη». Ήταν μια ρήση της συγγραφέως Κάτιας Αντωνοπούλου που πραγματοποίησε το «Μεγάλο ταξίδι χωρίς άφιξη» στις 9/10.
Λίγοι το έμαθαν. Ζήτησε οι στάχτες της να σκορπιστούν στη θάλασσα της αγαπημένης της Αστυπάλαιας. Ποιος ξέρει; Κύμα το κύμα μπορεί ένα μέρος της να φτάσει στους ωκεανούς που βρέχουν τα βιβλία της: «Οι Ινδίες μου», «Χίλιες και μία νύχτες στο Πακιστάν», «Η κυρία Ουίλσον ταξιδεύει», «Μακρινές συναντήσεις» (Καστανιώτης), «Νιχάο Κίνα σ’ αγαπώ, αντίο» (Ωκεανίδα). Όλα ταξιδιωτικά, με το δικό της προσωπικό βλέμμα, με τις εμπειρίες της σε πρώτο πρόσωπο και κυρίως με τη διάθεση να μας μάθει ν’ αγαπάμε τον άλλο, τον ξένο, τον «περίεργο». Αλλά και τα μυθιστορήματα της «Μασάζ» και «Βιντεοκλίπ» (Ωκεανίδα) λοξοκοιτάζουν σε μακρινές χώρες: Αυστραλία, Αιθιοπία, Τανζανία, Ζανζιβάρη και σε άλλες χώρες της Αφρικής.
Το βιογραφικό της το είχε γράψει η ίδια: Καταγωγή: Καλαματιανή. Ζώδιο: Κριός. Σπουδές: Ένα φεγγάρι στην Πάντειο. Άλλες: Στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, τη ζωή. Έρωτας: Το γράφειν και το ταξιδεύειν. Της αρέσει: Να τρέχει τα βράδια στο λόφο του Αρδηττού με θέα την Ακρόπολη. Να κολυμπά τα καλοκαίρια στην Αστυπαλιά, ν’ ανάβει το τζάκι το χειμώνα στο Μεταξοχώρι.
Ήταν η πρώτη που μετάφρασε Μπόρχες. Δούλευε για εφημερίδες και περιοδικά, έκανε συνεντεύξεις (Μπεναζίρ Μπούτο, Αρουντάντι Ρόυ, λησταρχίνα Φούλαν Ντέβι, ευνούχος Γκουλσάν). Είναι η μοναδική Ελληνίδα που έχει μπει στο Αφγανιστάν: το 1988, επί ρωσικής κατοχής, με μια ομάδα Μουζαχεντίν πέρασε τα χιονισμένα βουνά φορώντας την μπούρκα κι έστειλε την πρώτη ελληνική πολεμική ανταπόκριση (Βήμα). Το επανέλαβε άλλες δυο φορές (1992, Μουζαχεντίν, και 1997 επί Ταλιμπάν).
«Συννεφιά πάλι, αθέατο το Βουνό Από Πράσινο Νεφρίτη, έχω αφήσει πάνω στο χιόνι εκεί ψηλά ένα από τα πολλά εκμαγεία της μορφής σου που κουβαλώ μαζί μου, μη φοβάσαι, ποτέ δε θα λιώσει. Με τα ίδια μου τα μάτια τη χάραξα στο χιόνι τη νεκρική σου μάσκα». (Νιχάο Κίνα, σ’ αγαπώ, αντίο)
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
14°
