Ο Άγγελος Μέντης σκηνοθετεί την «Κωλοδουλειά» του Γιάννη Μαυριτσάκη στο Από Μηχανής Θέατρο
Το σκηνικό είναι όλο από τούλι. Από τούλι και οι πάγκοι της κουζίνας. Σε αυτό το σκοτεινό και διαφανές συγχρόνως τοπίο περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της η γυναίκα μπροστά μας. Είναι δεύτερη βοηθός κουζίνας. Στα υπόγεια ενός σύγχρονου φαστ φουντ. Τα υλικά της φτιάχνουν ένα φαγητό σκοτεινό, που θα πέσει στο στομάχι του χρόνου.
Υπαρξιακό reality; Ποια είναι αυτή η γυναίκα; Είναι μια γυναίκα πρωτίστως, μας λέει ο Άγγελος Μέντης, σκηνοθέτης της παράστασης, ο οποίος μας μιλάει για τη δουλειά αυτής της γυναίκας, τη ζωή της, τις συνθήκες εργασίας, τους πελάτες που μισεί, το μικρόκοσμό της. Δεν είναι απλά ένα πρόσωπο, είναι ένα μέρος μιας αλυσίδας που καταναλώνει και καταναλώνεται, που τρέφει το σύστημα και τρέφεται από αυτό.
Τι βλέπετε εσείς σ’ αυτή τη γυναίκα;
Βλέπω κάτι πιο ουσιαστικό, μια αντικειμενική αλήθεια της ζωής. Το κενό και τον τρόμο που δημιουργεί η ύπαρξή του. Αυτό το κενό πρέπει να γεμίσει. Η γυναίκα μιλάει και μοιάζει σαν να μυρηκάζει. Αναλύει και σκέφτεται για να κάνει τη σκέψη της ένα θρεπτικό φαγητό. Θα κάνει αυτή την επεξεργασία μέχρι το τέλος, μέχρι το θάνατό της. Αυτή η γυναίκα είναι μια φιγούρα που θα μπορούσαμε να συναντήσουμε σε ροζ τηλέφωνα ή σε πιπ σόου, μπορεί να τη δούμε δίπλα μας ή να είναι μια σκοτεινή μάγισσα, κινείται σε ένα επίπεδο σαδομαζοχιστικό, ανάμεσα στο καλό και το κακό, την τιμωρία και την προσωπική ταπείνωση.
Αντιστέκεται σε όσα συμβαίνουν;
Ξέρει ότι είναι ένα κομμάτι της τροφικής αλυσίδας. Έτσι δείχνει τη δύναμη του ανθρώπου απέναντι στη δύναμη του αφανισμού. Του δείχνει το πρόγραμμα της αυτοσυντήρησης και το σημείο που δοκιμάζεται η αντοχή του. Στην παράσταση υπάρχει η γυναίκα κι ένας φωνητικός επόπτης που είναι αυτός που της βάζει το όριο. Εμείς δεν καταλαβαίνουμε αν αυτά που λέει είναι αλήθεια. Υπάρχει μια ψευτιά, μια επίφαση, μια ενέργεια που αιωρείται.
Πρόκειται για το τρίτο έργο του Γιάννη Μαυριτσάκη. Τι σας κινητοποιεί σ’ αυτό το κείμενο;
Το έργο είναι στο μεταίχμιο ποίησης και θεάτρου. Έχει την αντικειμενική δυσκολία τού με ποιον τρόπο δραματοποιείται. Από την άλλη, αυτό που με κινητοποιεί είναι ότι λέει βασικές αλήθειες έξω από το τεχνικό σχήμα, είναι πολυεπίπεδο, τόσο που μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί αν δραματοποιώντας το καλύπτει επαρκώς τα πεδία του. Μιλάει για την εξουσία της τροφής, υλικής, πνευματικής, σεξουαλικής, που συμβαίνει σε μια κουζίνα η οποία μπορεί να είναι το σώμα μας και το πνεύμα μας, μια κουζίνα που είναι ένας λαβύρινθος από τον οποίο δεν μπορούμε να βγούμε.
Πώς ήταν η συνεργασία σας με την Αγγελική Στελλάτου;
Στη σκηνή η Αγγελική έχει το χάρισμα της ολοκληρωτικής μεταμόρφωσης. Αυτό είναι κάτι εξαιρετικά σπάνιο. Υπάρχει ανάμεσά μας μια σχέση που έχει ξεκινήσει από πολύ νωρίτερα, από τότε που δουλεύαμε στους Ολυμπιακούς αγώνες την Κλεψύδρα, κι αυτή προσπαθούμε να αξιοποιήσουμε.
Ο γνωστός Ιταλός σκηνοθέτης αναλαμβάνει για πρώτη φορά να σκηνοθετήσει Έλληνες ηθοποιούς, προσεγγίζοντας τον «Γυάλινο κόσμο» μέσα από μια δική του, «πειραγμένη», και γι’ αυτό καλοδεχούμενη, οπτική
8°
