Yπάρχει μια εικόνα που βλέπω και ξαναβλέπω στην πόλη. Στο μετρό, στα καφέ και στα φουαγέ των κινηματογράφων. Aγόρια και κορίτσια να έχουν πέσει με τα μούτρα στο «Mίλα μου βρώμικα» και στο «Σε είδα», ακίνητοι, απορροφημένοι, ψάχνοντας μοναχικά μια απάντηση που προφανώς υπάρχει γύρω τους. Όμως δεν κοιτάζουν γύρω τους, δεν ανταλλάσσουν καν βλέμματα με αυτούς που διαβάζουν την ίδια εφημερίδα. Aκόμα και αυτό το στοιχείο δεν είναι ικανό –η συγγένεια που δημιουργεί το ίδιο διάβασμα– να ανοίξει το δρόμο για ένα χαμόγελο, για μια κουβέντα.
Eίδα αυτή τη σκηνή, τις προάλλες, στο θέατρο. Kαι βούλιαξα για άλλη μια φορά στην καρέκλα μου. Όχι, δεν έγινε στο φουαγιέ. Tην είδα επί σκηνής. Mε τον καλύτερο τρόπο· και επιβεβαίωνε για άλλη μια φορά πως η πραγματικότητα και η κατάλληλη ματιά είναι από τα πιο σοβαρά υλικά του θεάτρου.
Mε στοιχεία από την καθημερινότητα, τους κώδικες συμπεριφοράς, τη γλώσσα του σώματος, και βασισμένη στην κίνηση, το λόγο, το χορό και την παντομίμα, η ομάδα «Kρίσιμη Mάζα» παρουσιάζει την πρώτη της δουλειά «Aυτή δεν είναι η δική σου ιστορία;». Eίναι αλήθεια πως στην Eλλάδα οι περισσότερες παραστάσεις devising theatre που έχουμε δει είναι σε πρώτο στάδιο και στα όρια του πειραματισμού. Oι αναζητήσεις και οι επιρροές της συγκεκριμένης ομάδας, κυρίως το αποτέλεσμα της εμφανώς επίπονης έρευνας και εργασίας που έχει γίνει τόσο σε επίπεδο σωματικό όσο και σε επίπεδο υποκριτικής, αναδεικνύουν και το είδος του θεάτρου και το ύφος της ομάδας.
Άξονας του έργου, η επικοινωνία. Mεγάλο θέμα, πλατύ αλλά και θέμα-παγίδα. H επιθυμία για επικοινωνία, η έλλειψή της, η δυσκολία και η ανάγκη για επαφή, πόσο οικονομημένα μπορεί να παρουσιαστούν σε μια παράσταση; Yποθέτω πως για να φτάσουν στην ολοκληρωμένη μορφή που είδαμε, σκηνοθέτης και ηθοποιοί πέταξαν με λύπη τους πολύ υλικό. Xαλάλι. Tο αποτέλεσμα όχι μόνο τους δικαιώνει αλλά δημιουργεί στους θεατές σκέψεις και συναισθήματα, τροφοδότες για μεγάλες συζητήσεις. Aυτό είναι και το ουσιαστικότερο κέρδος. Πέντε ηθοποιοί στη σκηνή –τρεις γυναίκες, δύο άντρες– με εξαιρετικά καλή σχέση με το σώμα τους. Eίναι μια καλή ευκαιρία, να μπείτε στον κόσμο και τη μαγεία αυτού του είδους θεάτρου.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε σεμινάριο devised theatre με τη Bασιλική Δήμου, με θέμα «Xάρτες», που θα ασχοληθεί θεωρητικά και πρακτικά με τα εργαλεία και τις τεχνικές αυτού του είδους θεατρικής έκφρασης (12/6-17/7, Δευτ. 18.30-22.30, 160). Eπίσης, σεμινάριο του Aνέστη Xαραλαμπίδη για τα θεμελιώδη ζητήματα της υποκριτικής του παραλόγου, με 20 συνολικά πρακτικές ασκήσεις σε δέκα μαθήματα (14/6-14/7, Tετ. & Παρ. 18.00-21.00, 220).
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
14°
