Καμιά «πατρίδα» για τους εξόριστους

«Οι εξόριστοι» του Τζέιμς Τζόις Σκηνοθεσία: Ρούλα Πατεράκη  Παίζουν: Άκις Βλουτής, Γιάννης Παπαδόπουλος, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Τασία Σοφιανίδου, Ίρις Χατζηαντωνίου ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο, 210 5231.131 

Το σκηνικό είναι ένα αφηρημένο τοπίο που αφήνει την αίσθηση μιας προσωρινής διαμονής, ίσως ένα σπίτι από το οποίο σε λίγο θα φύγουν ή μόλις έφτασαν κάποιοι που δεν ξέρουν αν θα μείνουν. Τρία γυάλινα μικρά κλουβιά θυμίζουν τα ερωτικά τρίγωνα και στο βάθος ένας μυστικός κήπος που ακούει και βλέπει τα πάντα. Αυτό είναι το σκηνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο η Ρούλα Πατεράκη ετοιμάζει τους «Εξόριστους» του Τζέιμς Τζόις. 

«Οι “Εξόριστοι”», λέει η σκηνοθέτιδα, «είναι μια διαστροφή του πνεύματος εφάμιλλη με τη σωματική διαστροφή που περιγράφεται στην Ιστορία του ματιού του Μπατάιγ». Έτσι στήνεται στη σκηνή ένα παιχνίδι αντικατοπτρισμών με πλεξιγκλάς στη σκηνή – όλα δίνουν την αίσθηση του τριγώνου. 

Η βασική πλοκή των «Εξορίστων» περιλαμβάνει 2 ερωτικά τρίγωνα: ένα μεταξύ του Ρίτσαρντ Ρούαν (συγγραφέα από το Δουβλίνο που επέστρεψε πρόσφατα από την αυτοεξορία του στη Ρώμη), της Βέρθας (συντρόφου του) και του φίλου του Ρόμπερτ Χαντ· κι ένα δεύτερο μεταξύ του Ρούαν, του Χαντ και της εξαδέλφης του Βεατρίκης. 

Κυρίαρχο θέμα είναι η εξορία. Άνθρωπος εξόριστος από άνθρωπο, άνθρωπος εξόριστος από την κοινωνία, άνδρας εξόριστος από γυναίκα, άνδρας εξόριστος από την εσωτερική του γαλήνη. Ο λόγος είναι παντοδύναμος. Ο Τζόις ενσαρκώνει τις ιδέες του – ο πόνος του ήρωα που θέλει να μάθει να αντισταθμίζει το απόλυτο χάος χωρίς να θέτει περιορισμούς, γίνεται βίωμα.

Είναι ένα έργο-ύμνος στην ελευθερία του πνεύματος και του σώματος· μια παράσταση με ρεαλιστικούς χρόνους και κωμικά στοιχεία. 

.