Θέατροvoice 322

«Στο “Θερμοκήπιο” του Χάρολντ Πίντερ σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή, η ιστορία εξελίσσεται σε ένα ιδιόρρυθμο ίδρυμα του οποίου δεν ξέρουμε το μέγεθός. Έτσι, το χώρο του ιδρύματος δεν τον αντιμετώπισα ρεαλιστικά αλλά αφαιρετικά. Το σκηνικό το είδα ως “μηχανή”. Οι χώροι, εξωτερικοί και εσωτερικοί, διεισδύουν ο ένας μέσα στον άλλον κι ορίζονται ανάλογα με τη δράση μέσα από σκηνικές λεπτομέρειες.

Η Αθήνα ως σκηνικό. Θα λέγαμε ότι εδώ μπορούν να ανεβούν πολλές παραστάσεις. Στα “αστικά κενά” της πόλης, που γίνονται πάρκινγκ, σκουπιδότοποι, σημεία ανταλλαγής κάθε λογής προϊόντων, και φέρουν και μια μνήμη, θα έβλεπα το έργο του Κολτές “Στη μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι”. Στο νεκροταφείο του Κεραμεικού θα μπορούσα να δω αρχαία ελληνική τραγωδία, ενώ στον Εθνικό Κήπο Σέξπιρ. Τώρα, αν ήταν να τροποποιήσω τη “μακέτα” αυτής της πόλης, καταρχάς θα την έπλενα! Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και μετά θα φρόντιζα τους δημόσιους υπαίθριους χώρους, για να τους χαίρονται οι πολίτες».                    

Info: Προγραμματισμένη πρεμιέρα τον Δεκέμβρη