Θέατρο '10-'11: Ξένια Καλογεροπούλου από το Α ως το Ω

Αποτυχίες: Mου κοστίζει ανεπανόρθωτα ό,τι δεν διορθώνεται. Μια κακή παράσταση περνάει, τελειώνει κάποια στιγμή. Αλλά όταν πεθαίνει ένας δικός σου άνθρωπος και δεν έχεις προλάβει να του πεις όσα θα ήθελες, ε, αυτή η σκέψη μετά με κυνηγάει. Ήθελα να έχω πει και να έχω ρωτήσει κάποια πράγματα σε κάποιους φίλους που δεν υπάρχουν πια, στους γονείς μου. Αυτό με καίει όσο περνούν τα χρόνια.

Γεννήθηκα στο Ψυχικό. Εκείνη την εποχή, στα δικά μου παιδικά μάτια, ήταν μια αποκομμένη περιοχή που δεν επικοινωνούσε με την Αθήνα. Από τα πράγματα που θυμάμαι ως παιδί ήταν η πρώτη φορά που είδα τη θάλασσα στην ηλικία των τριών ετών. Ήταν κάτι ψαράδες που τραβούσαν τα δίχτυα τους κι ανάμεσα στα ψάρια ήταν και μια θαλάσσια χελώνα, την οποία χτυπούσαν άγρια. Αυτή κούναγε τα ποδαράκια της στον αέρα μέχρι που ψόφησε. Είναι το πιο τραυματικό πράγμα που θυμάμαι από εκείνη την περίοδο της ζωής μου.

Ελλάδα: Κάποτε αισθανόμουν περήφανη που ήμουν Ελληνίδα, αλλά όχι πια. Πολλά πράγματα με στενοχωρούν εδώ πλέον. Η Ελλάδα έχει ασχημύνει. Αυτή η έλλειψη αισθητικής, βέβαια, έχει να κάνει και με το μέσα μας. Δεν είμαστε πια όμορφοι μέσα μας. Γενικά, βασιλεύει μια φτήνια στα πάντα. Θυμώνω πολύ με τον ευτελισμό των αξιών. Οι πολιτικοί, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, με στενοχωρούν πολύ. Ο λαϊκισμός τους, οι κλεψιές, η ατιμωρησία τους. Άσε, δε, που τους βαριέμαι.

Ήρωες: Οι άνθρωποι που τα βγάζουν πέρα δύσκολα χωρίς να λυπούνται τον εαυτό τους. Επίσης, οι γυναίκες που καταπιέζονται άγρια σε κάποιες γωνιές του κόσμου και παρ’ όλα αυτά προσπαθούν να αλλάξουν τις συνθήκες του κόσμου τους.

Θάνατος: Στην κηδεία μου θέλω να τραγουδήσουν ή να παίξουν «Το βλέφαρό μου». Είναι ένα νανούρισμα, ένας αποχαιρετισμός, και θα μου άρεσε να είναι όλοι οι φίλοι μου μαζί και να το τραγουδήσουν. Επίσης, έχω κανονίσει από καιρό πώς θα συνεχιστεί η δουλειά εδώ στο Θέατρο Πόρτα όταν δεν θα υπάρχω. Από κει και πέρα, πολύ θα λυπάμαι που δεν θα ζω. Είναι αυτό που έχει πει ο Μπουνιουέλ: «Καλά να έχω πεθάνει, αλλά να μπορούσα να βγαίνω από τον τάφο μου, να πηγαίνω να παίρνω μια εφημερίδα να βλέπω τι έγινε μετά». Αυτό είναι που με σκάει με το θάνατο. Ότι δεν θα μπορώ να βλέπω τι θα γίνεται αφού πεθάνω!

Λάθη: Το μεγαλύτερο που έχω κάνει σε σχέση με τη δουλειά μου, και για το οποίο δεν έφταιγα εγώ αλλά οι γονείς μου, ήταν όταν με απέτρεψαν να πάω στη Σχολή του Κουν, όταν αυτός είχε δεχθεί να με πάρει ως μαθήτρια. Όμως κάποιοι οικογενειακοί γνωστοί είπαν στον μπαμπά μου να μη με αφήσει, γιατί είναι κάπως περίεργα τα πράγματα εκεί. Έτσι, σπούδασα στην Αγγλία, που το θεωρούσαν πιο αξιοπρεπές. Όμως η Βασιλική Ακαδημία της Δραματικής Τέχνης ήταν μια άθλια σχολή. Το γεγονός ότι δεν ξεκίνησα από τον Κουν μού έχει στοιχίσει συναισθηματικά. Γιατί ξέρω ότι θα ταίριαζα εκεί. Όταν, δε, γύρισα από την Αγγλία και πάλι δεν πήγα στον Κουν, γιατί τα μυαλά μου είχαν πάρει αέρα. Ξεκίνησα λοιπόν με τον Μίμη Φωτόπουλο κάνοντας μια περιοδεία, αλλά τελικά ήταν κάτι αταίριαστο προς εμένα. Δεν ξεκίνησα καλά στην Ελλάδα. Κι όχι μόνο δεν μάθαινα νέα πράγματα, αλλά ξεμάθαινα κι αυτά που είχα μάθει. Αυτά τα ξαναβρήκα πολύ αργότερα και το χρωστάω στους νεότερους συνεργάτες μου. Έμαθα από τον Σταμάτη (Φασουλή), μαθαίνω από τον Θωμά (Μοσχόπουλο).

Μητρότητα: Αυτό είναι το μεγάλο παράπονο της ζωής μου. Κάθε τόσο περίμενα ένα παιδί που ποτέ δεν έφτανε. Ε, αυτό μου έφαγε τα καλύτερά μου χρόνια. Τώρα, δεν με απασχολεί πια. Πού και πού ξεμυτάει μέσα μου. Αλλά χαίρομαι πολύ τα εγγόνια του άντρα μου κι όλα τα παιδάκια γύρω μου. Μερικοί λένε ότι έκανα το παιδικό θέατρο γιατί δεν έκανα παιδιά. Αυτό δεν είναι αλήθεια, γιατί άρχισα να κάνω παιδικό θέατρο όταν ακόμα βρισκόμουν σε ηλικία που μπορούσα να αποκτήσω παιδιά.

Ξεκουράζομαι όταν μπαίνω στο σπίτι μου, με τον άντρα μου αλλά και με τη γάτα μου, την Τιτίνα, που είναι ένα παλιόγατο, ένας παλιοχαρακτήρας. Να, με δάγκωσε πάλι χθες.

Ονειρα: Παλιότερα είχα ένα επαναλαμβανόμενο όνειρο, που όμως τώρα δεν το βλέπω πια. Το έβλεπα για χρόνια, μετά από τις αποτυχημένες μου εγκυμοσύνες. Είμαστε, λέει, πάρα πολλές γυναίκες σε έναν ξερό κάμπο, ξαπλωμένες με το μέτωπο στο χώμα, ακίνητες και περιμένουμε. Είμαστε πολύ ευτυχισμένες και ήρεμες, γιατί ξέρουμε ότι θα βρέξει και θα βρέξει στην καθεμιά από ένα μωρό. Ποτέ όμως δεν είδα τη βροχή.

Πάθη: Τα πάθη είναι ωραία όταν τα μοιράζεσαι. Είναι μεγάλος ο ενθουσιασμός που μοιραζόμαστε με τους ηθοποιούς και τους συντελεστές για τον «Τυχερό στρατιώτη», που ανεβάζουμε στη Μικρή Πόρτα. Το τελευταίο μου πάθος, που μετρά έξι έτη πλέον, είναι το Θεατρικό Εργαστήρι. Μπαίνω μέσα και το καμαρώνω. Είναι συναρπαστικό να βλέπεις πώς αντιδρούν τα πιτσιρίκια στα ερεθίσματα που τους δίνονται.

Ψέματα: Προσπαθώ να μη λέω πολλά, γιατί δεν τα λέω καλά. Γελάει ο κόσμος μαζί μου όταν πάω να πω ψέματα. Το πιο δύσκολο είναι όταν βλέπεις τη δουλειά συναδέλφων και δεν σου αρέσει. Ε, τότε λέω ένα ψέμα φλου.

Ώρα να… το πάρω απόφαση ότι γέρασα, αλλά πού… Δηλαδή, το ξέρω, αλλά δεν το λαμβάνω και πολύ υπ’ όψιν μου.

Info: ΜΙΚΡΗ ΠΟΡΤΑ: «Ο τυχερός στρατιώτης» της Ξ. Καλογεροπούλου και του Θ. Μοσχόπουλου (πρεμιέρα: μέσα Νοεμβρίου). «Έλα, έλα» (πρεμιέρα: Μάιος 2011). Μεσογείων 59, 210 7711.333

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΠΟΡΤΑΣ: Μελίνας Μερκούρη 54, Κολωνάκι, 210 3249.829