● Τα Δευτερότριτα είναι τόσο αναγκαστικά η «άλλη» επιλογή στη ζωή της Αθήνας, που μοιάζει σαν να έχει απλωθεί ένα «Ψυρρή» πάνω από τα κεφάλια μας. Δεν έχεις άλλη διέξοδο, κάποια στιγμή η εβδομάδα σου τρακάρει επάνω τους.
● Οι ηθοποιοί το ξέρουν αυτό από παλιά, είναι οι μέρες που ανταλλάσσουν επισκέψεις αναμεταξύ τους. Πάνε ο ένας στις προ-τζενεράλε του άλλου (διότι οι κανονικές τζενεράλε γίνονται Τετάρτες, μέρες που δίνονται και οι «αβάν» προσκλήσεις για το κοινό από τα περιοδικά) και η πρεμιέρα γίνεται Πέμπτη για να προλάβει να μπει καμιά φωτό με σελεμπριτούρες στις εφημερίδες την Παρασκευή, να θαμπωθεί το θεατρόφιλο κοινό και να τρέξει Σαββατοκύριακο στην παράσταση, να κοπεί και κανένας αξιοπρεπής αριθμός εισιτηρίων.
● Κοπεί-δεν-κοπεί ο αριθμός εισιτηρίων, τα Δευτερότριτα το μεσημέρι, οι πιο ντάνες-ηθοποιοί τηλεφωνούν στους άλλους, που είχαν πρεμιέρα την Τεταρτοπέμπτη και τους παρηγορούν de facto, με μια σταγόνα δηλητήριο και μια κουταλιά της σούπας δράμα στη φωνή –«μην απογοητεύεστε ακόμα, τα έχει αυτά το θέατρο, είναι δύσκολη εποχή, κάτι ο Ομπάμα, κάτι ο Τατούλης, κάτι η ζέστη, κάτι τα λόγια του παπά, μόνο ο Φασουλής πάει καλά»– τούς λένε τέτοια, με αγάπη πάντα. Κι έτσι είτε σπείρονται οι φήμες, είτε αρχίζουν μνημειώδεις έχθρες. Είναι μία μικρή γειτονιά τα Δευτερότριτα στις σκηνές και στα μπαράκια, στα καμαρίνια και τα φουαγιέ. Με τις αγάπες και τις κόντρες της, τα τραπεζάκια έξω και τα ζητιανάκια της, τους ήρωες και τους αντι-ήρωες. Ακριβώς σαν του Ψυρρή.
● Ψυρρή, Σαρρή, Αποθήκη. Πήγαμε Τρίτη βράδυ, κάλεσμα, που ξεκινούσε εκεί ο Guy Krief μαζί με τους δύο συνεργάτες του, τον Δημήτρη Αναγνώστου και τον Στέφανο Gateley το “Ninja TV”, «για δεύτερη σεζόν» όπως λένε. Που αν έχει τόσο καλά ρευστά ο χώρος της Αποθήκης, μακάρι να πάει και δέκα χρόνια το ιβέντ, σαν το «Σεσουάρ». Δέκα ή εννιά; Ποτέ δεν μπορώ να το μετρήσω καλά αυτό – με τις σεζόν στα θέατρα. Αρχίζουν Απρίλιο, σταματάνε Κυριακή των Βαΐων και τον Οκτώβριο το ξανανεβάζουν και λένε «δεύτερος χρόνος επιτυχίας».
● Βέβαια το “Ninja TV” ανέβηκε πέρσι τόσο διστακτικά και σεμνά που, τον πρώτο καιρό, νομίζαμε ότι έκανε απλώς πάρτι η εκπομπή του Mad. Δικαιολογημένα. Το απογευματινό time-slot που είχε ο μικρός multi-ethnic Γάλλος σαν «όρθια κωμωδία του ενός» ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένο, κυρίως γιατί επιτέλους κάποιος έλεγε και κάτι «κανονικό» εκεί μέσα, εκτός από «νέα, ειδησούλες, δελτία τύπου και μηνύματα από το κοινό». Με σπασμένα ελληνικά, συμβολικά λάθη, αναγραμματισμούς και τυχαίες ασυνταξίες – μερικές τόσο απολαυστικά σχολιαστικές (π.χ. «έγινε δημοσκοτόπιση» ή «αγκαπητοί φίλες και φίλες») που γίνονταν μέχρι και μικροσλόγκαν στα στέκια. Φυσικά παίζουν και στη «θεατρική» βερσιόν του “Ninja TV”, είναι το χαριτωμένο χάντικαπ του Guy και, μάλλον, θα θέλαμε να τον ακούσουμε περισσότερο σε αυτό.
● Αλλά ξεχνιότανε, και μιλούσε κανονικά.
● Καθίσαμε όπως πάντα, όλοι χωριστά – στη μία πτέρυγα «οι δισκογραφικές» (;), στην απέναντι «το Mad» και στη μέση, με πρόσβαση στο διάδρομο οι χοντροί, οι αγοραφοβικοί και οι συγγενείς που γελάμε και πιο δυνατά. Οι τρεις Ninja βέβαια έκαναν όλη την Αποθήκη να γελάει, ειδικά στην αρχή που δεν δούλευαν τα μικρόφωνα, τα φώτα, τα πικάπ και ο Guy μιλούσε με την κονσόλα σαν να απευθύνεται σε μία αόρατη δύναμη κρεμασμένη από μηχανή στο ταβάνι του θεάτρου. Ήταν τόσο καλός στην αμηχανία και την πονηριά του, σαν πιτσιρίκι που το βάλανε π.χ. να κοροϊδέψει το «Αλ-Τσαντήρι», που πολλοί από το κοινό (πτέρυγα Mad) νόμισαν ότι είναι μέρος της παράστασης και άρχισαν τα ιντεράκτιβ, και τα όντιενς παρτισιπέισιον με τα οποία έχουμε εξοικειωθεί πλέον σαν λαός με θεατρική παιδεία. Απαντούσαν, σχολίαζαν, παρότρυναν, μόνο το δολοφόνο του «Σεσουάρ» που δεν αποκάλυψαν. Δυστυχώς, αυτό το σημείο, που θα μπορούσε να είναι και το πιο δυνατό του “Ninja TV”, ξεθύμανε μόλις αποκαταστάθηκαν οι τεχνικές βλάβες και ο Guy επανήλθε στο κείμενο.
● Στα θέατρα του Ψυρρή το κείμενο πάντα πρέπει να «ακούει» τη γειτονιά – από σεβασμό και μόνο. Βρίσκεσαι σε τέτοιο καυτό πόρταλ, χτυπάει εκεί τόσο έντονα η καρδιά της Μπουρζουά-Αθήνας-Τώρα που δεν μπορείς να την αγνοήσεις. Ό,τι παίζεται σε μπαρ, μουσικές σκηνές, κανονικές σκηνές και αποθήκες μεταποιημένες σε τυπογραφεία μεταποιημένα σε σκηνές, έχει το άρωμα της επικαιρότητας όπως τη γνωρίζει το μοντέρνο, δεν υπάρχει πιο, κοινό της πόλης Παρασκευοσάββατα: πολιτικά αστεία, Τσίπρας, λίγος Λαζόπουλος (με ελαφρώς καυστικό ύφος αν είναι Δευτερότριτο), Ομπάμα, Παπαρήγα (δυστυχώς ακόμα γελάνε με αυτό), ελαφρολαϊκή αντίσταση σε ό,τι παίζει η τηλεόραση βασικά.
● Το άλλο δυνατό σημείο του Guy είναι ότι μπορεί να χρησιμοποιεί, εκ θέσεως, το «εσείς οι Έλληνες» αλλά αυτό χρειάζεται τρελή ισορροπία και ασταμάτητες ανατροπές που, προς το παρόν, σε αυτές εκπαιδεύεται από το θεατρικό του «περιβάλλον». Όμως είναι αγαπητός στο κοινό. Δεν είναι «ο μαντράχαλος της τάξης που λέει ανέκδοτα» όπως οι περισσότεροι Έλληνες που κάνουν stand-up, αλλά ένα μικρό ούφο που έπεσε από τον ουρανό και γνωρίζει τον πλανήτη Αθήνα λίγο - λίγο. Οι εξωτερικοί παράγοντες της παράστασης, και ειδικά ο απερίγραπτος ήχος του dj που δεν ακούει τίποτα από τις πρόζες – απλώς παίζει και σκρατσάρει ματώνοντας αυτιά, ξεσκίζοντας ατάκες και timing, λειτουργούν τελικά προς όφελος των τριών Ninja που, μέχρι τέλους, διατηρούν τη θέση τους από την πλευρά του κοινού – σαν θύματα ενός παρανοϊκού τεχνικά στησίματος.
● Το λευκό σεντόνι-τέντα που έστησε ο πάντα ροκ Ηλίας Λεδάκης με μία σχισμή-φερμουάρ στο κέντρο απ’ όπου «γεννιούνται» on stage οι τρεις τους, είναι η καλύτερη παραπομπή στο «γνώριμο» καμένο άσπρο περιβάλλον του τηλεοπτικού Ninja TV και κάνει τη σκουρόχρωμη, ελαφρώς Reservoir Dogs ενδυματολογική νύξη (του Γιώργου Ελευθεριάδη) να γράφει καλά, ενώ το ροζ φλάφι κοστούμι που φοράει ο Δημήτρης «Ανάπηρος» Αναγνώστου ως λεμούριος, είναι απλώς ένα τεράστιο αρκουδένιο άγχος. Cute, αλλά δεν σκάει ο άνθρωπος; Ο Νικήτας Κλιντ σκηνοθέτησε τους τρεις Ninja με έναν αδιόρατο καγχασμό, μου φάνηκε.
● Αλλά και πάλι, ένιωθα τόσο πολύ ότι τους λείπει των τριών τους το τηλεοπτικό στούντιο, ο ρυθμός του live TV, τα breaks, τα τεχνικά σωσίβια, η πολύ πιο «σέξι» συνομιλία με το κοντρόλ και η κυριαρχία επάνω στον dj, που προφανώς ο Κλιντ σκηνοθέτης τους μου ακούστηκε σαν βασανιστής των Ες-Ες.
● Ευτυχώς μετά ήταν όλοι πολύ ευχαριστημένοι και συζητούσαν στη μέση της οδού Σαρρή αν θα πάνε Yoga Bala και αν θα βγει ο Ομπάμα… ενώ τα λεωφορεία περνούσαν ξυστά από δίπλα μας και σήκωναν σκουπιδάκια και γκλίτερ στον αέρα του Ψυρρή, του πλανήτη Αθήνα.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
13°
