Οι ηθοποιοί Βαλέρια Χριστοδουλίδου και Γιάννης Χατζηγιάννης μιλάνε για την ακραία παράσταση “Stitching”
Πέρυσι, που είδα την πρώτη εκδοχή του “Stiching” στο κατάμεστο υπόγειο της Beton 7–ο χώρος ήταν το νέο αθηναϊκό σημείο που «πρέπει οπωσδήποτε να πας», στον Βοτανικό, μάλιστα!–, πάνω στο δεκάλεπτο οι περισσότεροι αισθάνονταν άβολα. Πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι που ζούσε τη σχέση του «υπερβαίνοντας» τα όρια – και τα όρια των θεατών. Με αφορμή την επανάληψη του έργου από τις 8 έως 31/10 στον ίδιο χώρο, με τους ίδιους σκηνοθέτη (Πέρη Μιχαηλίδη) και πρωταγωνιστή (Γιάννη Χατζηγιάννη) και νέα πρωταγωνίστρια (Βαλέρια Χριστοδουλίδου), ζητήσαμε από τους δύο τελευταίους να μας εξηγήσουν πόσο εύκολο είναι να διαχειρίζονται επί σκηνής όλη αυτή τη συναισθηματική καταπίεση.
Το ηθικό δίδαγμα του έργου;
Β. Χ. Αν υπάρχει, θα το αποφασίσει ο θεατής.
Γ. Χ. Μπορώ να μιλήσω για ευχή ηθικού περιεχομένου, που ίσως να είναι και η κραυγή τελικά του συγγραφέα: να σταματήσει η βία στις σχέσεις των ανθρώπων.
Πώς (νομίζετε ότι θα) αισθάνεστε γυμνή μπροστά στο αθηναϊκό κοινό;
Β.Χ. Η συναισθηματική έκθεση είναι πολύ πιο αποκαλυπτική. Ας μην κοιτάμε το δέντρο κι ας δούμε το δάσος.
Όταν είδα την παράσταση είχα σκεφτεί αρκετές φορές να φύγω…
Β.Χ. Το in-yer-face theatre είναι βιωματικό θέατρο. Η βασική αρχή αυτού του είδους είναι να ταρακουνήσει το θεατή είτε με τον εξτρεμισμό της γλώσσας και των εικόνων είτε με την αμφισβήτηση των ηθικών κανόνων. Τον προκαλεί να εισβάλλει στον προσωπικό χώρο των ηρώων ώστε να αισθανθεί τα ακραία συναισθήματα που αναδύονται στη σκηνή – αυτό που βλέπεις δεν συμβαίνει εδώ ή εκεί, αλλά σε σένα που το βλέπεις. Το έργο σχολιάζει την πρωτοφανή κοινωνική βία, αλλά και το πόσο καθαρά αυτή μεταδίδεται από την τηλεόραση και στο διαδίκτυο. Στην περίπτωση του “Stitching” ο θεατής βιώνει επίσης έντονη συγκίνηση παρακολουθώντας τη σχέση αυτού του παράφορα ερωτευμένου ζευγαριού.
Γ. Χ. Το κομμάτι του έργου που υπηρετεί το in-yer-face theatre προφανώς λειτούργησε σε εσάς, για να αντιδράσετε έτσι. Τελικά όμως δεν φύγατε, διότι, φαντάζομαι, παρασυρθήκατε από αυτό που είναι το έργο, δηλαδή μια ελεγεία στον έρωτα και την αγάπη. Κάποιοι άλλοι δεν το άντεξαν και έφυγαν. Άλλοι, πάλι, ήρθαν να ξαναδούν την παράσταση.
ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ BETON 7
Από τις 21/10 οι: Διονύσης Καββαθάς (επίκουρος καθηγητής Φιλοσοφίας και Αισθητικής των Μέσων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο), Σωτήρης Μπαχτσετζής (εντεταλμένος λέκτωρ Ιστορίας της Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Πατρών και Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, επιμελητής Τέχνης) και Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης (ποιητής-συγγραφέας) θα παραδώσουν εναλλάξ 21 μαθήματα με αναλύσεις επίκαιρων θεμάτων σύγχρονης τέχνης. Οι θεματικοί κύκλοι είναι οι εξής: «Θεσμοί - Θεατές - Θεωρίες» (Μπαχτσετζής), «Τέχνη - Τεχνική -Τυχαιότητα» (Καββαθάς), «Πόλη - Περιπέτεια - Περιπλάνηση - Ποίηση» (Μπαμπασάκης). Πληρ.: 210 7512.625
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
11°
