- ΑΡΧΙΚΗ
-
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
-
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
-
LIFE
-
LOOK
-
YOUR VOICE
-
επιστροφη
- ΣΕ ΕΙΔΑ
- ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΒΡΟΜΙΚΑ
- ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ
-
-
VIRAL
-
επιστροφη
- QUIZ
- POLLS
- YOLO
- TRENDING NOW
-
-
ΖΩΔΙΑ
-
επιστροφη
- ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ
- ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ
- ΓΛΩΣΣΑΡΙ
-
- PODCAST
- 102.5 FM RADIO
- CITY GUIDE
- ENGLISH GUIDE
Πέμη Ζούνη και Σταύρο Ζαλμά, έχει ηλικία ο έρωτας;
Μιλήσαμε με τους δύο πρωταγωνιστές της παράστασης «Φθινοπωρινή ιστορία», που παίζεται στο θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης, σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη
Πέμη Ζούνη και Σταύρος Ζαλμάς μιλούν για τη «Φθινοπωρινή ιστορία» τους, τον έρωτα και την τέλεια σχέση
Η Πέμη Ζούνη και ο Σταύρος Ζαλμάς πρωταγωνιστούν στη «Φθινοπωρινή ιστορία» του Αλεξέι Αρμπούζοφ, σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη, που παίζεται στο θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Τους συνάντησα ένα απόγευμα πριν την παράσταση και εντυπωσιάστηκα από τη μεταξύ τους χημεία. Με αφορμή το έργο, συζητήσαμε για την αγάπη, τον έρωτα, τις ανθρώπινες σχέσεις και τις δεύτερες ευκαιρίες. Καθ’ όλη τη διάρκεια της συνέντευξης, ο ένα συμπλήρωνε τον άλλο, σε μια σύμπνοια απόψεων και κοσμοθεωρίας.
Πέμη Ζούνη και Σταύρος Ζαλμάς: Όλα όσα μας είπαν για τη «Φθινοπωρινή ιστορία»
Πώς επιτυγχάνεται η εκπληκτική χημεία τους επί σκηνής
Αυτό που σίγουρα παρατηρεί κανείς καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης είναι η χημεία μεταξύ των δυο ηθοποιών. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που συνεργάζονται η Πέμη Ζούνη και ο Σταύρος Ζαλμάς. Η πρώτη τους συνεργασία μας πηγαίνει στο μακρινό 1996, όπου κολλήσανε από την πρώτη στιγμή όταν βρέθηκαν μαζί στο θέατρο Λαμπέτη για να πρωταγωνιστήσουν στο «Στοίχημα». Η Πέμη Ζούνη παραδέχεται ότι τη χημεία δεν την παραγγέλνεις, έρχεται φυσικά. Και στη συνέχεια, αναπτύχθηκε μεταξύ τους μια μακρά φιλία που όσο αραιά και αν βρίσκονται επί σκηνής -στο θέατρο, στην τηλεόραση ή αλλού- συνεργάζονται πάντα πολύ αρμονικά καθώς μοιράζονται και την ίδια ενέργεια και το ίδιο ήθος. Όπως ανέφερε ο Σταύρος Ζαλμάς, «είναι πολύ σημαντικό ο άλλος να είναι ηθικά συνεπής απέναντι στον ρόλο του και απέναντι σε σένα σαν άνθρωπος-ηθοποιός, να μην είναι παμφάγος πάνω στη σκηνή, να σου αφήνει τον χώρο σου. Όταν χρειάζεται να κάνει πίσω όταν πρέπει και εσύ να κάνεις πίσω να βγαίνει εκείνος μπροστά. Αυτά τα θέματα είναι θέματα χαρακτήρα και άποψης και αξιοπρεπούς αυτοπροσδιορισμού ενός ανθρώπου επί σκηνής. Παράλληλα, υπάρχει μεταξύ μας πλήρης συνεννόηση για τα πάντα: θα καθίσουμε, θα μιλήσουμε, θα το λύσουμε. Και έχουμε και μια τρέλα: θα κάνουμε πρόβα μέχρι την τελευταία μέρα».
Πώς ήταν η συνεργασία σας με τη Βάνα Πεφάνη που σκηνοθετεί την παράσταση;
Πέμη Ζούνη: Με τη Βάνα είχα την ευτυχία να ξανασυνεργαστώ και είχα κολλήσει μαζί της. Είχαμε τελειώσει τον Αμαντέους και όταν μου είπε για αυτό το έργο, ο μόνος που θέλαμε ήταν ο Σταύρος, του πήγαινε πολύ και θέλαμε και τη χημεία αυτή. Ο αρχηγός καθορίζει την ομάδα και έχει την ευθύνη να είναι όλοι της ίδιας νοοτροπίας. Βασικό αυτό. Ο πρώτος που σκεφτήκαμε –δεν υπήρχε δεύτερος- με μεγάλη λαχτάρα ήταν ο Σταύρος. Ευτυχώς δέχτηκε. Και μετά όλο το άλλο τιμ ήταν ευθύνη του αρχηγού. Αυτό το πράγμα που τα υλικά του είναι κόπος, έγνοια, καταπίεση -γιατί η πρόβα δεν είναι βολτίτσα - θέλει αγάπη. Αν λοιπόν ένας κρίκος της αλυσίδας είναι παράταιρος, αυτό χαλάει το πράγμα.
Σταύρος Ζαλμάς: Με τη Βάνα είχαμε συνεργαστεί τη δεκαετία του 1990 σε ένα αυτοτελές τηλεοπτικό επεισόδιο, εκεί είχαμε γνωριστεί –ήταν πολύ νέα τότε κι εγώ επίσης. Έκτοτε χαθήκαμε. Παρακολουθούσαμε ο ένας τη δουλειά του άλλου από μακριά αλλά δεν είχαμε ξανασυνεργαστεί. Και τώρα ήρθε η ώρα να δουλέψουμε κάτω από αυτές τις συνθήκες: εγώ ηθοποιός, εκείνη σκηνοθέτης. Αισθάνθηκα από την πρώτη μέρα ότι μας έχει εμπιστευτεί, ότι είμαστε η απόλυτή της επιλογή και ότι αισθάνεται πάρα πολύ καλά που θα δουλέψουμε όλοι μαζί. Και έτσι ήταν τα πάντα λυμένα από την πρώτη μέρα. Και φυσικά όπως λέει και η Πέμυ είχε το ταλέντο να συνταιριάξει ανθρώπους κάτω από ένα κουκούλι. Είναι πολύ σημαντικό αυτό που είπε η Πέμη: αν ένας μέσα στη φωλιά δεν συγχρωτίζεται, υπάρχει πρόβλημα.
Ποια ήταν η σχέση μας με τον μουσικό Στέφανο Δαφνή, που παίζει ζωντανά τρομπέτα;
Πέμη Ζούνη: Αυτή η ιδέα της Βάνας είναι καταλυτική πιστεύω γιατί όντως συμπληρώνει μια μαγεία. Ο Στέφανος ήταν new entry, ήταν και πανικόβλητος γιατί δεν είχε ξαναβρεθεί στη σκηνή να παίξει κάτι εκτός από μέρος ορχήστρας. Και τον αγαπήσαμε τόσο πολύ γιατί είναι πολύ ευαίσθητος καλλιτέχνης και έτσι ανοίχτηκε και βοηθήθηκε. Και νομίζω ότι τώρα το χαίρεται.
Και ο Σταύρος Ζαλμάς συμπληρώνει: «Δίνει τρομερή ατμόσφαιρα ο μουσικός επί σκηνής».
Το έργο διαπνέεται από έναν έντονο ρομαντισμό. Πώς τον σχολιάζετε, πώς τον βιώνετε ως ηθοποιοί και πώς προσεγγίζει το κείμενο η σκηνοθέτις;
Πέμη Ζούνη: Συνήθως το ρομαντικό το θεωρούμε ροζ και μπορεί να γίνει και αδιάφορο ή σαχλό. Ωστόσο εδώ δεν είναι έτσι. Το ρομαντικό για μένα έχει μεγάλη σκληρότητα και δύναμη και πάθος. Δεν είναι μαλακό πράγμα. Εξ ου και οι συγκρούσεις μεταξύ τους κάτω από τη βροχή, δίπλα στη θάλασσα, ακούγοντας μουσική είναι βίαιες ακριβώς επειδή η ψυχή τους πεταρίζει από φόβο μπροστά στον έρωτα. Και γίνονται ατσούμπαλοι όπως γίνεται κάθε ηλικία όταν ερωτεύεται/ Και αυτός ο δυναμισμός τους να τον αποφύγουν ανέδειξε τη θάλασσα, τη βροχή και την τρυφερότητα. Επειδή ακριβώς είχε την αντίθεση και τη σκληρότητα. Γιατί αν ήταν όλο μια γραμμή, δεν θα φωτιζόταν.
Σταύρος Ζαλμάς: Είναι αριστοτεχνικά γραμμένο το κείμενο του Αλεξέι Αρμπούζοφ. Και πρέπει να λάβουμε υπόψιν βεβαίως και την εθνικότητα (τη ρωσική λογοτεχνία), την ατμόσφαιρα της εποχής (1970κάτι), δίπλα στη θάλασσα, στη Ρίγα. Αλλά το πιο σημαντικό για μένα είναι ο τρόπος αντιμετώπισης του κειμένου. Γιατί υπάρχουν πάρα πολλά κείμενα στις μερες μας τα οποία έχουν και ρομαντισμό και συναίσθημα πολύ και δεν αντιμετωπίζονται έτσι διότι το ζητούμενο της εποχής -με το οποίο διαφωνώ κάθετα- είναι η εγκεφαλικότητα. Αυτήν την εξυπνάδα δεν μπορώ να την καταλάβω. Ο θεατής διψάει, έρχεται να δώσει ένα ποσό που είναι από το υστέρημά του για να φύγει γεμάτος πράγματα και φεύγει πιο άδειος από ό,τι πάει στις παραστάσεις, διότι κυριαρχεί ο εγκέφαλος. Είμαστε άλλης σχολής εμείς. Και αυτές οι παραστάσεις σε λίγο θα είναι είδος επί εξαφάνιση. Θα το δείτε. Εμείς ψάχνουμε το αντίθετο: να βρούμε πού υπάρχει χώρος να βάλουμε κι άλλο συναίσθημα, κι άλλη ατμόσφαιρα, να το χτισουμε να το περιποιηθούμε.
Έχει ηλικία ο έρωτας; Πώς ερωτεύονται σήμερα οι νέοι και πώς αυτό διαφέρει από τους ήρωές μας;
Πέμη Ζούνη: Έλεγα πάντα και δεν ξέρω αν έχω δίκιο ότι ένα στοιχείο βασικό για τη φλόγα είναι η αντίσταση, το εμπόδιο, οποιοδήποτε πρακτικό ή εσωτερικό. Σήμερα δεν υπαρχουν οι αντιστάσεις κι έτσι οι νέοι χάνουν ένα κομμάτι πολύ γοητευτικό. Το βρίσκουμε στα κείμενα. Σήμερα όλα είναι άλλης διαδικασίας. Βεβαίως υπάρχουν συναισθήματα στα παιδιά αλλά η διαδικασία είναι διαφορετική. Ενώ εκείνη η εποχή, η δική μας -που συμπίπτει περίπου με των ηρώων- προλάβαμε αυτή τη μαγική αντίσταση. Διότι έπρεπε, διότι θέλαμε, διότι τα εμπόδια ήταν πρακτικά, διότι φουντώνει πάρα πολύ το πράγμα. Έρχονται μετά το θέατρο να με δουν κοπέλες νέες 20άρες, τόσο παθιασμένες με το έργο και τόσο συγκινημένες. «Αυτό θέλουμε, αυτό μας λείπει», μου λένε.
Σταύρος Ζαλμάς: «Διψάνε για έρωτα οι νέοι, απλώς δεν υπάρχει ο τρόπος. Είναι εντελώς διαφορετική η διαδικασία, τίποτα δεν βοηθάει γύρω. Γιατί στην εποχή μας βοηθούσε η μουσική, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, η νοοτροπία της κοινωνίας. Δεν υπήρχε τόσο μεγάλη πληροφορία. Και επίσης το φλερτ απαιτούσε τη φυσική παρουσία των ανθρώπων και το eye-contact. Ενώ τώρα γίνεται ηλεκτρονικά. Αυτό απομυθοποιεί τα πράγματα εντελώς. Αλλά το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι με τη ζωή που έχουν ζήσει τα παιδιά -και δεν φταίνε αυτά- δεν έχουν μάθει να εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους. Αυτό είναι για μένα που δημιουργεί την αποξένωση. Είναι σαν ένα μωρό που πάει να περπατήσει και πέφτει κάτω. Αυτό δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα κοινωνικό. Μόλις τους δείξεις τον τρόπο, τότε βλέπεις θησαυρούς. Οι κοπέλες που λένε στην Πέμη και βλεπουν κατά βάθος κάτι για το οποίο η ψυχή τους διψάει.
Λύντια vs Ροντιόν: μοιάζουν τόσο διαφορετικοί στην αρχή αλλά τελικά πόσο ίδιοι είναι; Και πώς τους αλλάζει ο έρωτας;
Η Λυντία, μια πρώην ηθοποιός, φαίνεται να αντιμετωπίζει τα ζητήματα της ζωής της με μια ελαφρότητα. Σταδιακά μαθαίνουμε ότι έχει περάσει πολλά, αλλά η στάση ζωής της δεν την αφήνει να επηρεαστεί από αυτά. Συναντά τον Ροντιόν σε ένα θεραπευτήριο, στη Ρίγα, δίπλα στη θάλασσα. Εκείνος είναι ακριβώς το αντίθετο: αυστηρός και τυπικός, εκνευρίζεται με τους ανθρώπους που δεν τηρούν τους κανόνες. Όσο πλησιάζουν ο ένας τον άλλο και ανοίγονται σταδιακά, καταλαβαίνουμε πόσο κοινά είναι τα βιώματά του και ότι εντέλει είναι πολύ περισσότερα εκέινα που τους συνδέουν από εκείνα που τους χωρίζουν. Και φυσικά, όταν ερωτεύονται, τα πράγματα μεταξύ τους αλλάζουν...
Πέμη Ζούνη: Η Λυντία έχει αναπτύξει μια αποφασισμενη άμυνα. H ηρωίδα λέει «εγώ θέλω τη χαρά θέλω το γέλιο και δεν θα ξαναπάω στο σκοτάδι». Ακριβώς επειδή έχει πονέσει, προσπαθεί πάρα πολύ να μην πάει. Και έχει δίκιο για μένα γιατί εύκολα αφηνόμαστε στα σκοτάδια, ακριβώς επειδή πέρασε ακραίες καταστάσεις πέρα από το διαζύγιο, ακραίες υπαρξιακές καταστάσεις. Έχει αυτή την άμυνα και την απόφαση που την εκτιμώ παρα πολύ στους ανθρώπους: να μην επισκέπτομαι τις οδυνηρές γωνίες μέσα μου που τις ξέρω έτσι κι αλλιώς κατοικούν μέσα μου. Αυτό το δώρο της ζωής ας προσπαθήσω να το φωτίσω αλλιώς κάθε μέρα. Δεν θα πάω με τα πρέπει των ανθρώπων. Θα πάω με τα πρέπει τα δικά μου. Αφού θέλω να βγω στον κήπο θα πηδάω από το παράθυρο. Αυτά τα στοιχεία της μου αρέσουν πάρα πολύ γιατί δείχνει μια λαχτάρα και μια αντίδραση εφηβική στα 65 της. Αποφασίζει να επιλέξει τη χαρά της ζωής.
Σταύρος Ζαλμάς: Ο Ροντιόν πενθεί ακόμα. Είναι στη διαδικασία του θρήνου, πενθεί καθημερινά. Δεν έχει αφήσει χώρο για κάτι καινούριο, για κάποιον άλλον άνθρωπο. Γιατί αγαπούσε εκείνη και την αγαπά ακόμα. Ωστόσο, ξαφνικά του έρχεται «ντουβρουντζάς» με την κυρία από εδώ που μπαίνει στη ζωή του τελείως παράλογα και με θόρυβο. Η διαδικασία που περνάνε και οι δυο είναι η διαδικασία του φόβου. Το πρώτο πράγμα που αισθανόμαστε όταν ερωτευόμαστε είναι ο φοβος. Μην πονέσουμε, μη χάσουμε το αντικείμενο του έρωτα, αν θα το κατακτήσουμε… αυτοί φοβούνται επιπλέον μην ξαναπονέσουν μην ξαναπάνε σε αυτό το σκοτάδι.
Μπορεί κάποιος να ερωτευτεί μετά τα 65;
Πέμη Ζούνη: Καθοριζόμαστε εν πολλοίς -αν δεν μπούμε στη διαδικασία του ψαξίματος του εαυτού μας- από τα στερεότυπα. Τα στερεότυπα είναι τσιμέντο μέσα μας. Κοιτάς από μακριά κάτι, μπορεί να το λιγουρεύεσαι αλλά απαγορεύεις στον εαυτό σου να το σκεφτεί καν. Αυτό είναι στερεότυπο: «είναι δυνατόν τώρα μετά τα 65 να ερωτευτείς; Ναι, είναι! Δεν υπάρχει πιο ωραίο δώρο!»
Σταύρος Ζαλμάς: Και τι θα πουν οι συγγενείς…
Υπάρχει μυστικό για την τέλεια σχέση;
Πέμη Ζούνη: Είναι δύσκολο πράγμα, δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοια πράγμα σαν η τέλεια σχέση. Αυτό κερδίζεται με την ηλικία και το ψάξιμο, το κοίταγμα μέσα σου. Αν είσαι τίμιος με σένα και με τον άλλο. Η τέλεια σχέση ας πούμε πέρα από τη χημεία, τη λογική, τα συναισθήματα είναι μια δική σου ηθική στάση. Όταν συμβαίνει κάτι μέσα σου, να μην το κρύβεις, να μην το βάζεις κάτω από το χαλί. Μόνο έτσι η συμπόρευση μπορεί να είναι καλή. Έρχονται πάλι τα στερεότυπα εδώ να βάλουν χεράκι. Συνήθως κουκουλώνουμε πράγματα. Αυτό νομίζω είναι, η καθαρότητα στην επικοινωνία. Γιατί δεν θα ναι πάντα ευχάριστο αυτό. Δεν ξέρω αν κερδίζεται αλλού το παιχνίδι.
Σταύρος Ζαλμάς: Θα συμφωνήσω απόλυτα ότι τα περισσότερα ζευγάρια έχουν χωρίσει για τα λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν. Διότι αν δεν το βγάλεις από μέσα σου αρχίζει και συσσωρεύεται, επικάθεται το ένα στο άλλο, δεν εξανεμίζεται. Μόνο με τη συζήτηση γίνονται λιανά και εξανεμίζονται. Αν δεν εξανεμίζονται, επικάθονται το ένα στο άλλο και στο τέλος έχεις ένα τέρας το οποίο σε τρώει και ξαφνικά μπορεί να χρειαστεί μια τρίχα που θα πέσει στο τραπέζι για να βγάλεις στον άλλον ένα τέρας από μέσα σου. Και ο άλλος θα μείνει με το στόμο ανοιχτό και θα πει «πού ήταν όλο αυτό». Και αυτό είναι σαν το σαράκι που αρχίζει και τρώει την αγάπη, τον έρωτα, τον πόθο και την τρυφερότητα. Και στο τέλος αρχίζει το μίσος. Είναι προσωπική ευθύνη του καθενός. Δεν φταίει η σχέση, εμείς φταίμε, ο καθένας από την πλευρά του. Θέλει απόλυτη ειλικρίνεια, θέλει ικανότητα να βιώσεις μια σχέση. Θέλει δουλειά, ειλικρίνεια. Και θέλει να καταλάβουμε ότι είναι πιο αποδοτικό να βιώσουμε μια δύσκολη στιγμή κουβεντιάζοντας ένα δύσκολο ζήτημα, παρά να χωρίσουμε.
Πέμη Ζούνη: Τα είχε πει όλα ο Άκης ο Δήμου. «Μονο οι γενναίοι αγαπούν». Θέλει γενναιότητα.
Σταύρος Ζαλμάς: Και ειλικρίνεια και δουλειά. Αλλά το ότι πολλές φορές δεν λέμε πράγματα- πρέπει να βιώσουμε τη δυσκολία της στιγμής. Επίσης θέλει ελευθερία. Ο καθένας θέλει τον χώρο του και τον χρόνο του. Και να ξέρεις γιατί είσαι σε αυτή τη σχέση. Όχι σ’ αγαπώ επειδή σε χρειάζομαι, αλλά το αντίθετο, σε χρειάζομαι επειδή σ’αγαπώ.
«Φθινοπωρινή ιστορία» στο θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης: παράταση παραστάσεων
Η Φθινοπωρινή ιστορία ταξιδεύει την επόμενη εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη, για δυο παραστάσεις (24 & 25 Ιανουαρίου) στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Παράλληλα, ενώ ο αρχικός προγραμματισμός ήταν να ολοκληρωθούν οι παραστάσεις στα τέλη Ιανουαρίου, έχει πάρει παράταση μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου. Και το πιο πιθανό είναι να πάρει και άλλη, αλλά αυτό δεν είναι επίσημα ανακοινώσιμο.
INFO
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Βάνα Πεφάνη
- ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Πέμη Ζούνη, Σταύρος Ζαλμάς- LiveΤρομπέτα: Στέφανος Δαφνής στην πρωτότυπη μουσική του Μάνου Αντωνιάδη
- ΘΕΑΤΡΟ: Θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης