Ο Δημήτρης Δημόπουλος και το «Α4» του, λίγη πλάκα μεταξύ ζωής και θανάτου
Για πόσα πράγματα μπορεί / αντέχει / έχει τη δικαιοδοσία να μας μιλήσει το stand up comedy; Με πόσο σοβαρά ή «τζιζ» θέματα μπορεί να καταπιαστεί αυτό το είδος κωμωδίας; Πέρσι, παρακολουθώντας το Α4 του Δημήτρη Δημόπουλου, μπορούσες να ακούσεις ανάσες να μαγκώνουν από ένα σημείο και μετά.
Τα κείμενα του Δημόπουλου πάντα είχαν έναν intellectual αστερίσκο, πάντα το αστείο του φλέρταρε με κάτι –όχι απλώς σοβαρό, αλλά οριακά διανοούμενο- χωρίς, πάντως, να αποκλείει κανέν@ από τις παραστάσεις, όμως, στο «Α4» την αλλαγή κλίματος μπορείς σχεδόν να την αγγίξεις, μπορείς να αισθανθείς τη θερμοκρασία να αλλάζει μέσα στο θέατρο.
Θανάτου, καθώς πριν από περίπου δύο χρόνια έχασε σε ορειβατικό δυστύχημα τον αδελφό του, Αναστάσιο. Ζωής, γιατί πριν από επίσης δύο χρόνια, συνέβη κάτι φωτεινό και ανατρεπτικό στην οικογένειά του, που σχεδόν αντιστάθμιζε το πένθος και το σκοτάδι. Πώς μπορεί να μιλήσει ένας κωμικός –ακόμα και έμπειρος- γι’ αυτά τα δύο άκρα της ιδιωτικής του σφαίρας σε ένα κείμενο που φιλοδοξεί να κάνει το κοινό να γελάσει, δημοσίως; Δεδομένου ότι το «Α4» δεν ήταν συμβατικό stand-up, θεωρεί ότι το κείμενό του έγινε αφορμή για να αναθεωρήσουμε ότι γνωρίζουμε γι’ αυτό το genre;
«Αν έγινε αφορμή για κάτι τέτοιο, σίγουρα δεν ήταν ο σκοπός μου, ο οποίος σε σχέση με το stand up παραμένει σταθερός: να μιλήσω για ζητήματα που με απασχολούν με έναν τρόπο που γίνεται αντιληπτός ως κωμωδία στο κοινό. Και επειδή αναφέρεσαι στο ζήτημα της απώλειας που διαπραγματεύομαι στην παράσταση, θέλω να σου πω πως στην πρεμιέρα βγήκα και ο μόνος στόχος μου ήταν να καταφέρω να ρίξω τη ‘βόμβα’ και αν μπορούσα να το γυρίσω αμέσως στο γέλιο, θα διατηρούσα αυτό το κομμάτι. Δεν ήμουν βέβαιος αν θα τα καταφέρω, αλλά από τη στιγμή που τα κατάφερα, το κομμάτι αυτό παρέμεινε στην παράσταση και με την πάροδο του χρόνου γινόταν όλο και πιο σκοτεινό και αστείο ταυτόχρονα.
Υπάρχει βέβαια και ο αντίποδας της απώλειας, ένα κομμάτι όπου αναφέρομαι στο ακριβώς αντίθετο και πάλι όμως από μια σκοπιά κάπως πιο λοξή. Τώρα εμείς συνεννοούμαστε, επειδή έχεις δει την παράσταση, όμως δεν μπορώ να προδώσω και την ακριβή θεματολογία, επειδή έτσι θα χαθεί το στοιχείο της έκπληξης και της αντίθεσης. Αν λοιπόν το Α4 δεν είναι ένα συμβατικό δείγμα του είδους και αν σταθεί αφορμή για να αναθεωρήσουμε τι μπορεί να επιτευχθεί μέσα από το stand up, νομίζω θα το κρίνουν οι θεατές και θα το υποστηρίξουν οι ερευνητές του θεάτρου», μου λέει ο ίδιος.
Αυτό το γλυκόπικρο κείμενο στις 2 Δεκεμβρίου θα μαγνητοσκοπηθεί (και 3/12 είναι η τελευταία παράσταση), όμως, ο Δημόπουλος δεν το κατατάσσει κάπου κι ας είναι από τα έργα που τον παίδεψαν και για συναισθηματικούς λόγους και για λόγους χρήσης ορθής γλώσσας (θα καταλάβετε από κοντά το γιατί).
«Θα τη χαρακτήριζα την πιο προσωπική και ενδοσκοπική δουλειά μου ως τώρα. Δεν μπορώ να την ταξινομήσω με όρους ‘η πιο αγαπημένη’, ‘η πιο δημοφιλής’, ‘η πιο ξεκαρδιστική’ ή ακόμα και ‘η πιο επικερδής’, επειδή αυτές είναι ταξινομήσεις που δεν έχουν και κάποια ιδιαίτερη σημασία, είτε σε συναισθηματικό είτε σε πραγματιστικό επίπεδο. Κάθε νέα δουλειά μου προσπαθώ να γίνει η αγαπημένη μου, αλλιώς δεν μπορώ να της αφιερώσω όλα όσα απαιτούνται ώστε να γίνει κάτι που θα με προχωρά ως δημιουργό. Είναι σίγουρα η πιο επίπονη στον αποχωρισμό, όπως το βιώνω τώρα που όντως είμαστε λίγο πριν ολοκληρώσει τον κύκλο της. Και νομίζω πως είναι η παράσταση στις οποίας τα κείμενα θα ανατρέξω λιγότερο, όταν -αναπόφευκτα- θα κάνω μια επετειακή παράσταση για τα 30 χρόνια μου στο σταντ-απ, όχι επειδή υπολείπονται σε χιούμορ, αλλά επειδή κάποια αποσπάσματα θα έχουν κάνει ό,τι έπρεπε να κάνουν για μένα ως Δημήτρη και θα πρέπει να τα αφήσω πίσω», λέει απολύτως ειλικρινά (αν και γι’ αυτό θα μιλήσει το κανάλι του στο YouTube σε μερικά χρόνια από τώρα).
Μέχρι να φτάσουμε εδώ, στη μαγνητοσκόπηση ενός κειμένου κωμωδίας που προέκυψε από τα πιο σοβαρά υλικά της ζωής του –μέχρι τώρα, τουλάχιστον- ο Δημόπουλος είχε προλάβει να παρηγορήσει μεταφραστές, επιμελητές κειμένων, υποτιτλιστές και διερμηνείς με λίγες μόνο παραστάσεις από το ανατρεπτικό «Καμένος στη μετάφραση» (εκεί που ακούσαμε το «Εξαιρούνται» -ναι, της Άντζελας Δημητρίου- σε άπταιστα αρχαία ελληνικά). Φαίνεται, όμως, ότι αυτό ήταν ένα μικρό διάλειμμα, γιατί ο stand up comedian που αγαπά την όπερα, επιστρέφει με το Stand-Up Symphony, μια παράστασης που πρωτοπαρουσιάστηκε το 2019 στη Θεσσαλονίκη με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης και μαέστρο τη Ζωή Τσόκανου και που μετά από 5 χρόνια έρχεται στην Αθήνα για μία και μοναδική παράσταση (1 Μαρτίου, 2025, Ολύμπια Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας» με τη Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Αθηνών και μαέστρο τη Φαίδρα Γιαννέλου).
Ο γνωστός Ιταλός σκηνοθέτης αναλαμβάνει για πρώτη φορά να σκηνοθετήσει Έλληνες ηθοποιούς, προσεγγίζοντας τον «Γυάλινο κόσμο» μέσα από μια δική του, «πειραγμένη», και γι’ αυτό καλοδεχούμενη, οπτική
Πόση βία κρύβουν οι σχολικές τάξεις; Μπορούμε να διδάξουμε με τη βία; Γιατί είναι σημαντικό να δουν εκπαιδευτικοί και μαθητές την παράσταση «Η Μέρα της Φούστας»;
Τι μας είπε για τα ιστορικά γεγονότα και τη σχέση τους με το σήμερα, τους ακίνητους ταξιδιώτες και την παράσταση «Ματαρόα στον ορίζοντα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
10°
