Το «Κόκκαλο» της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη προσθέτει επιπλέον παραστάσεις

Το «Κόκκαλο» της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη προσθέτει και άλλες παραστάσεις μέσα στην εβδομάδα. Αν και είναι η τέταρτη χρονιά που ανεβαίνει, συνεχίζει να σημειώνει sold οut, για αυτό και αποφασίστηκε να εντάξουν στον προγραμματισμό του στο Θέατρο Σημείο δυο ακόμη παραστάσεις, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, στις 20:00.

Το «Κόκκαλο» της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη

Το  πρωτότυπο θεατρικό έργο «Κόκκαλο» της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη αποτελεί το τρίτο μέρος μιας τριλογίας αφιερωμένης στον Αντονέν Αρτώ, η οποία περιλαμβάνει ακόμα τα έργα τους «Αρτώ / Βαν Γκογκ» και «Οικογένεια Τσέντσι» και κυκλοφορεί με τον ενιαίο τίτλο «THE ARTAUD TRILOGY» από την Κάπα Εκδοτική σε δίγλωσση έκδοση ελληνικά-αγγλικά. Ο Γεράσιμος Γεννατάς ενσαρκώνει τον Αντονέν Αρτώ επί σκηνής σε ένα one-man show που έχει αποσπάσει μέχρι τώρα εξαιρετικές κριτικές. Μαζί του ο ιδιοφυής μουσικός περφόρμερ Γιώργος Παλαμιώτης. 

Έχοντας διαγράψει μια εξαιρετικά πετυχημένη διαδρομή στην Ελλάδα και το εξωτερικό τα τελευταία τέσσερα χρόνια, σε κατάμεστα θέατρα σε Νέα Υόρκη, Φιλιππούπολη, Σόφια και Αθήνα, αποσπώντας 25 εξαιρετικές κριτικές και υποψηφιότητα καλύτερης ανδρικής ερμηνείας στα Βραβεία Κοινού του Αθηνοράματος, το πολυσυζητημένο «Κόκκαλο», η λυτρωτική ροκ τελετουργία για τον Αντονέν Αρτώ, σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη, συνεχίζει και φέτος την επιτυχημένη πορεία της.

Λίγα λόγια για «Το Κόκκαλο»

Η παράταση «Κόκκαλο» ξεκινάει με μια φανταστική υπόθεση, ότι ο Αρτώ, απογοητευμένος, αρνείται την ελευθερία του και επιστρέφει οικειοθελώς στο κελί του, αποφασίζοντας να ξυπνήσει τα εκφραστικά του μέσα για να μεταμορφωθεί ο ίδιος στον πιο βιρτουόζο περφόρμερ και να δώσει ένα τελευταίο σόλο, μια παράσταση-ξέσπασμα, μπροστά σε ένα κοινό ανυπόκριτο. Ένα κοινό που θα πλάσει με το μυαλό του. Ένα κοινό που γεννήθηκε για να τον αγαπά.

Απομονωμένος στο άσυλο, ο Αρτώ στήνει από την αρχή το παλιό σκηνικό των «αποτυχημένων» Τσέντσι, φέρνει την ψυχή του στο προσκήνιο, την ξεγυμνώνει και την τραγουδά με πάθος και μαεστρία. Σε ένα ονειρικό τοπίο μνήμης και με το ρυθμό της μουσικής, ακολουθεί την κάθοδο μιας βαθιάς και ανείπωτης εξομολόγησης.

Καλλιτέχνης, ιδιοφυής, επαναστάτης, αναθεωρητής, ποιητής, δάσκαλος, παραληρηματικός, επιθετικός, επιληπτικός, αυτοκαταστροφικός και βαθιά, πολύ βαθιά ερωτευμένος και ερωτικός, συνθέτει με τρόπο προβοκατόρικο την τελική του ετυμηγορία απέναντι στον σύγχρονο καθωσπρεπισμό, βγάζοντας τη γλώσσα στην κοινωνική υποκρισία και τις επινοημένες αυθεντίες του καιρού μας και επαναφέροντας το «Θέατρο της Σκληρότητας» στη θέση που του ανήκει: μέσα στις φλογισμένες καρδιές των εξεγερμένων.