Η Generation Z προσπαθεί να ορίσει τι την κάνει να ασφυκτιά στο έργο «Οξυγόνο» του Ιβάν Βιριπάγιεφ, που ανεβαίνει στη Στέγη σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή
«Τι σε κάνει να αναπνέεις και σου δίνει οξυγόνο;»: αυτό είναι το βασικό ερώτημα που καλείται να απαντήσει η Gen Z αλλά και όχι μόνο στο έργο «Οξυγόνο» του Ιβάν Βιριπάγιεφ που κάνει πρεμιέρα στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση στις 21 Νοεμβρίου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή.
«Από στόμα και από φόρμα νεότητας επικοινωνούνται από τα βαθιά και πιο φιλοσοφικά νοήματα που έχετε ακούσει ποτέ σε έργο».
Αυτό μας υπόσχεται ο Γιώργος Κουτλής λίγο πριν τη μεγάλη πρεμιέρα της παράστασης «Οξυγόνο» στη Στέγη. Οι πρωταγωνιστές του ήθελε να είναι νέοι, για να μπορούν να χορεύουν ασταμάτητα καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, αλλά και διότι λόγω ηλικίας έχουν την τάση να πιστεύουν πιο εύκολα σε ιδέες. Ωστόσο, δεν απευθύνεται μόνο στους ανθρώπους νεαρής ηλικίας. «Ξεκινάμε από τη φόρμα του rave, αλλά πίσω από αυτόν τον ρυθμό και την επανάληψή του κρύβεται κάτι πολύ πιο βαθύ και σημαντικό».
Οξυγόνο στη Στέγη: Τα αδιέξοδα της Generation Z μέσα από μια παράσταση γεμάτη ρυθμό και κίνηση
Ο Σάσα και η Σάσα. Δύο κεντρικοί ήρωες, διαφορετικού φύλου, με το ίδιο όνομα, που αναζητούν οξυγόνο. Πλαισιώνονται από έναν θίασο 25 ηθοποιών, DJs –τoυς Reign of Time– και βιντεοπροβολές. Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη Generation Z και τα αδιέξοδα που εκείνη βιώνει στη σύγχρονη εποχή. Μέσα από 3 μονολόγους και 7 διαλόγους, οι ήρωες ψάχνουν να βρουν τις απαντήσεις σε ερωτήματα του τύπου «Τι σε κάνει να αναπνέεις; Τι σου στερεί τον αέρα; Σε τι πιστεύεις;». Αυτή η δομή, που αποτελείται από 10 κεφάλαια, είναι σαν μια μεταγραφή των 10 Εντολών, μια νέα Καινή Διαθήκη, ενώ ο ρυθμός είναι απαραίτητο συστατικό της. Ο θίασος των νέων ανθρώπων δεν σταματά να χορεύει και να κουνιέται στη σκηνή, μια και η κίνηση είναι εκείνη που φαντάζει να τους κρατά στη ζωή και να τους δίνει το οξυγόνο τους. Ένας ασταμάτητος βακχικός ρυθμός, πλάσματα που δονούνται, αναζητώντας μια χαμένη πνευματικότητα. Προσπαθούν να μιλήσουν στο κοινό παράλληλα με τη μουσική που φέρνει τα σώματα σε έκσταση. Χορεύουν ασταμάτητα και κάποιοι αρπάζουν τα μικρόφωνα και μιλάνε.
«Η επαναληπτικότητα στο σώμα, στον λόγο και στη μουσική σε βοηθά να φέρεις την ύπαρξή σου σε επαφή με πολύ σημαντικά ερωτήματα της ανθρώπινης φύσης», όπως μας αποκαλύπτει ο Γιώργος Κουτλής. Οι θεατές δεν συμμετέχουν στον χορό, δεν μπορούν να σηκωθούν, αλλά παρακολουθούν καθιστοί. «Αυτό που θα ήθελα εγώ είναι να τους δημιουργηθεί η επιθυμία να θέλουν να χορέψουν. Κι αυτή η ένταση που δημιουργείται στο σώμα τους –θέλουν να σηκωθούν άλλα δεν μπορούν– νομίζω ότι εμπλέκει την παρακολούθηση με έναν πολύ ενδιαφέροντα τρόπο, που γίνεται εμπειρία θέασης και όχι απλώς απομακρυσμένη παρακολούθηση. Το έργο μου έχει μια λειτουργία πιο αφηγηματική, που είναι ωστόσο συμμετοχική», μας δηλώνει ο σκηνοθέτης.
Το έργο έχει χιλιάδες μεταβάσεις και κορυφώσεις με ηχητικά παιχνίδια και εναλλαγές στους ρυθμούς. Όπως αναφέρει ο Γιώργος Κουτλής, «ξεκινά από πολύ σκοτάδι και τελειώνει με ένα γλυκόπικρο φως».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
Στην παράσταση στον Σταυρό του Νότου διηγείται λάιβ τα βιντεάκια του, πιάνοντας από την αστεία πλευρά -και χωρίς παρεξήγηση- την ασυναρτησία του κάθε ζωδίου
19°
