Μαρία Παπαφωτίου, πού σε βρίσκουμε φέτος;

Μιλήσαμε με την ταλαντούχο ηθοποιό Μαρία Παπαφωτίου, η οποία συμμετέχει φέτος σε δύο παραστάσεις. Μια μουσικοκωμική παράσταση γλυκιά, νοσταλγική και αστεία, το «Σούπερ ατού», που ανεβαίνει κάθε Δευτέρα στη σκηνή του Vox, μαζί με μια ομάδα που αποτελείται από τους Δημήτρη Μακαλιά, Ζήση Ρούμπο, Λάμπρο Φισφή, Χάρη Χιώτη, Αντιγόνη Ψυχράμη, Παρθένα Χοροζίδου, Σάρα Τοσκάνο, Άννα Φιλιππάκη και Κώστα Γάκη και σε εντελώς αντίθετο πνεύμα, στο θέατρο OLVIO κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στην παράσταση Διάφανος ύπνος, σε σκηνοθεσία Σταύρου Στάγκου, βασισμένη στο βιβλίο της Charlotte Beradt «Τα όνειρα στο Τρίτο Ράιχ» (το βιβλίο κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Άγρα). Εδώ παρακολουθούμε την πορεία πέντε ανθρώπων διαφορετικών ηλικιών, κοινωνικής θέσης και απόψεων που συναντώνται κάθε χρόνο από το 1933 μέχρι το 1939 στην ετήσια χοροεσπερίδα της μικρής τους πόλης στην Νότια Γερμανία για να χορέψουν. Στην διάρκεια αυτών των συναντήσεων, μέσα από μια αυθόρμητη ανάγκη τους, μοιράζονται κάποιο όνειρο τους από την χρονιά που πέρασε. Μέσα από αυτά τα ζοφερά όνειρα όμως αποκαλύπτεται η ικανότητα του ολοκληρωτικού καθεστώτος να ασκήσει απόλυτο έλεγχο πάνω στους πολίτες.

Μαρία, φέτος σε βρίσκουμε σε δύο τελείως διαφορετικές παραστάσεις...
Ναι, σας περιμένω κάθε Δευτέρα στη μουσική σκηνή του Βοξ, στο Σούπερ Ατού, το πιο ξέφρενο, γλυκό, δοτικό show της πόλης. Και κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στο θέατρο Olvio, στην παράσταση Διάφανος Ύπνος, μια εντελώς διαφορετική και ενδιαφέρουσα προσέγγιση για το 3ο Ράιχ και τα απόνερά του στις ζωές των ανθρώπων.

Μίλησέ μας για τον ρόλο σου στο Σούπερ Ατού;
Είμαι κάτι παραπάνω από ευγνώμων στην υπερομάδα αυτή που με τίμησε με την εμπιστοσύνη της να είμαι μέρος μιας τόσο υπέροχα εκτεθειμένης και αληθινής μέχρι το μεδούλι, δουλειάς. Και κατά τι παραπάνω ευγνώμων στον Ζήση μας που έγραψε για εμένα ίσως τον ουσιαστικότερο μονόλογο που έχω συναντήσει στη μέχρι τώρα πορεία μου. Στ' αλήθεια μάλλον αποτελώ την πιο μελαγχολική νότα της παράστασης η οποία σπάει και θρυμματίζεται κάθε τόσο από ισχυρές ανάσες άκρατης κωμικότητας και σαρκασμού. Ακριβώς δηλαδή όπως συμβαίνει και στην ίδια τη ζωή. Κάτι που κάνει το συγκεκριμένο είδος θεάματος, σπουδαίο.

Ποιο είναι το «Σούπερ Ατού» της παράστασης;
Το τόλμημα των 4 φοβερών αγοριών – Δημήτρη, Ζήση, Λάμπρο, Κώστα – να συνδυάσουν φαινομενικά ασύνδετες θεατρικά δυνάμεις για να βγει αυτό το αναπάντεχης ομορφιάς και καθαρότητας δημιούργημα. Επιβεβαιώνουν με τον καλύτερο τρόπο τη ρήση που θέλει την τύχη να ευνοεί τους τολμηρούς. Δε θα βαρεθώ να το λέω, το σούπερ ατού είναι εμπειρία ζωής για όλους μας και ίσως λίγο περισσότερο για μας που ως αντιδάνεια από άλλα είδη θεάτρου, βρισκόμαστε εδώ..!

Απέχεις συνειδητά φέτος από την τηλεόραση;
Συνειδητότατα σε σχέση με τις προσεγγίσεις γύρω από ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο ρόλων που ρέπουν αρκετά προς το δραματικό στοιχείο και καθόλου συνειδητά στις προσπάθειες για μια εισαγωγή, για μια δοκιμή σε πιο ''πειραγμένα'' και μη αναμενόμενα από εμένα πράγματα. Ευτυχώς μου δόθηκε η τεράστια ευκαιρία να εκτονώσω αυτή τη διάθεση/επιθυμία θεατρικά και μάλιστα σε κάτι που τυγχάνει της ευρείας αποδοχής του κοινού. Πράγμα εξαιρετικά ζωογόνο και ευχάριστο.

Ποιο είναι το κριτήριο σου για να επιλέξεις την συμμετοχή σου σε μια δουλειά;
Μια αδιόρατη αίσθηση, πολυπαραγοντική, σε σχέση με την καλοπέραση. Να νιώσω πως θα περάσουμε καλά. Θα αγαπηθούμε, θα δοκιμάσουμε, θα σπάσουμε τα μέχρι τότε όριά μας, θα εκπλαγούμε, θα συνομιλήσουμε με αλήθεια και δύναμη με το κοινό, θα αγγίξουμε έστω και μια ελάχιστη αχτίδα ιδεαλισμού, θα απορροφηθούμε από τη μαγεία του θεάτρου, θα ξεχαστούμε από τον «εαυτό» και τα φορτία του. Ο ρόλος φυσικά και αποτελεί κριτήριο, αλλά έρχεται στη δεύτερη θέση. Σε σχέση με τον οικονομικό παράγοντα, θα μας έπαιρνε ώρες επί ωρών αναλύσεων για τη μέγγενη του καπιταλισμού και το πως μας «στεγνώνει» όλους κάθε μέρα. Είναι αδιέξοδο για όλους μας και προσπαθώ απλώς σε κάθε δουλειά να νιώθω πως αν μη τι άλλο η οικονομική συμφωνία δε με θίγει.

Τι σε φοβίζει περισσότερο στη δουλειά σου;
Ιδανικά δε θέλω να σκέφτομαι τη δουλειά με φόβο γιατί στη βαθιά μου ουσία το νιώθω ως κάτι μάταιο. Και πράγματι το έχω, με προσπάθεια, κατορθώσει. Την ίδια στιγμή που αρχίζουν να μαζεύονται τα πρώτα σύννεφα ανασφάλειας, πανικού απόδοσης, ανταγωνισμού εκατέρωθεν, τρόμου για την επιβίωση, παίρνω το μαγικό ραβδάκι που γράφει πως η ζωή είναι άκρως ενδιαφέρουσα και μικρή για να γλιστράει ο χρόνος μέσα στην ανησυχία της αβεβαιότητας και τα διαλύω. Δεν αφήνω ποτέ τον φόβο να κυριαρχήσει. Του δίνω 2 μέρες και περνάω στη δράση. Η κουμπάρα μου και οι γονείς μου, μου το έμαθαν αυτό και λειτουργεί.

Τι σε κάνει να είσαι alert και να αισιοδοξείς;
Τα όνειρα που έχω για τη ζωή, οι δικοί μου άνθρωποι, τα γατάκια μου, η φύση και μια ανεξήγητη πεποίθηση πως για όλους έχει ο Θεός.