O καλός, ο κακός και ο Κριός: Ένα stand-up comedy για κορίτσια με τον Νικόλα Φραγκιουδάκη

Με το stand-up comedy δεν είμαστε καθόλου φίλες. Μου κάνει πολύ αμερικανιά για να χωρέσει στα ευρωπαϊκά μου παπούτσια, πολύ μέινστριμ για να ταιριάξει με το δικό μου χιούμορ και όσες φορές της έδωσα την ευκαιρία δεν γέλασα καθόλου, αντίθετα ένοιωσα ένα εξωστρακισμένο ούφο, ένα μαύρο πρόβατο, ακούγοντας τους άλλους τριγύρω να ξεκαρδίζονται και μένα να μην σκάει το χειλάκι μου. Πολλές φορές αυτή η κοινωνία με έχει κάνει να νιώσω παρείσακτη της παρέας - άσε μας κουκλίτσα μου, δεν θα πάω και μόνη μου γυρεύοντας στη σφαγή, του χιούμορ που όλοι αντιλαμβάνονται, αλλά εγώ καθόλου. Εκεί, κάτω από τον φωτισμένο με ένα προβολέα μοναχικό διασκεδαστή, μπαίνω στη θέση του και ταυτίζομαι, με πιάνει νευρικότητα και άγχος ότι θα ξεχάσει τα λόγια του, θα πει ανοστιές και κρυάδες, γενικώς δεν θα τα καταφέρει να κινητοποιήσει το αδηφάγο και ανελέητο κοινό. Αντί να χαλαρώσω, το άγχος μου ανεβάζει ντεσιμπέλ, στύβω το κεφάλι μου να κατεβάσει αστειότητες που θα του μεταβιβάσω με κάποια μεταφυσική μέθοδο της επικοινωνίας των μεγάλων πνευμάτων, το στομάχι μου στρίβεται και ξεραίνεται το στόμα μου, όπως όταν πήγαινα στις σχολικές γιορτές του γιου μου και έτρεμα σαν ψάρι μπας και ξεχάσει τα λόγια στο ποίημα της εθνικής επετείου, το οποίο άθελά μου απήγγειλα με φωνή πιο στεντόρεια από το νήπιο, στον ρόλο του πιο θλιβερού υποβολέα. Χθες όμως, οικειοθελώς, περιχαρής και χωρίς να μου κάνουν φάλαγγα για να πω το «ναι», βρέθηκα στον Σταυρό του Νότου, στον «Καλό, τον Κακό και τον Κριό», μια stand up comedy του Νικόλα Φραγκιουδάκη. Με τον οποίο με συνδέει ψύχωση αλλά από τις άλλες, τις καλές, τις γελαστερές και όχι από κείνες που σου τρώνε τα σωθικά.

Ενδεχομένως να το ξέρεις αλλά ο Νικόλας είναι ηθοποιός, θεατρολόγος με τη δική του Σχολή Υποκριτικής, αλλά και viral Tik-Toker. Από όλα αυτά, προσωπικά με αφορά πρωτίστως το τελευταίο, καθότι το αγόρι αυτό κάνει κάτι μαγικά βιντεάκια με ζωδιακή κατεύθυνση, δηλαδή μέσα σε λίγα υπεργελαστικά λεπτά της ώρας σού λέει πώς αντιδρά το κάθε ζώδιο σε σοβαρά θέματα της ύπαρξης, όπως το παρκάρισμα στο πλοίο, το φλερτ και ο χωρισμός, και πλείστα ακόμη πιο βαθυστόχαστα, όπως το πώς ψωνίζει βρακιά, πώς τσακώνεται στα φανάρια, πώς ψήνει το τοστ και πώς βάζει το αντηλιακό στην παραλία. Μέσα από όλα αυτά, που διόλου δεν πρέπει να υποτιμά ο κάθε σώφρων άνθρωπος, ο Νικόλας καταφέρνει να σου ζωγραφίσει για κάθε ζώδιο, ως άλλος Μιχαήλ Άγγελος του Tik Tok, ένα ολοκληρωμένο ψυχογράφημα, ένα πορτρετάκι με βαθμό ομοιότητας απόλυτη ξεπατικωτούρα. Δεν είναι που ταυτίζομαι ταμάμ με όσα περιγράφει για το δικό μου ζώδιο, είναι που όπως περιγράφει τις καλιαρντοσύνες των υπόλοιπων 11, βλέπω να παρελαύνουν μπροστά μου φίλοι, γνωστοί, μαζί και κάτι ξεψυχισμένοι έρωτες, βλέπω όσους ξέρω αλλά και όσους δεν ξέρω να μου κουνάνε το μαντήλι, ολοζώντανοι, ρεαλιστικοί, στην πιο to the point περιγραφή χαρακτήρων, που τύφλα να ’χουν ψυχίατροι και ψυχολόγοι με τα πενήντα χρόνια σπουδές και τους καναπέδες τους. Μέσα από αυτά τα βιντεάκια, τα οποία αν ήταν παλιές κασέτες θα τα είχα λιώσει από την πολλή χρήση, έχω κατανοήσει, έχω συγχωρέσει πολλές απανθρωπιές και κουλαμάρες. Καμιά φορά στη ζωή βοηθάει πολύ να πεις «έλα μωρέ, δεν φταίει αυτός, φταίει που είναι Ψάρι και έτσι τον έκανε ο Θεός» - άλλο που τα Ψάρια είναι μπαμπέσικα και δεν αξίζουν τέτοιες συχώριες.

Ο Νικόλας αστρολόγος δεν είναι και δεν ξέρω πώς του κατέβηκε η πετριά να ασχοληθεί μαζί τους γιατί, όπως τον κόβω, δεν μου κάνει και κανένας βαρεμένος με τις Μοίρες των Ζωδίων, τους Ανάδρομους και τα μυστήρια ταξίδια των Ουρανών. Δεν μου κάνει ούτε ερωτευμένος με τον Λεφάκη και επίσης είμαι σίγουρη πως, όταν ήταν μικρός, δεν ήθελε να γίνει Λίτσα Πατέρα. Έχει κάτι δικούς του ειδικούς που τον συμβουλεύουν. Όσο για τα μελλούμενα και τις προβλέψεις, όχι, δεν καταπιάνεται μαζί τους, μένει και επιμένει στον χαρακτήρα, στη φτιαξιά, στο άστρο που γέννησε τον καθένα για να τον κάνει όπως είναι. Χρησιμοποιεί τα ζώδια με ένα νεφελώδες ενδιαφέρον, σαν αφορμή για να σου εξηγήσει γιατί κάτι σου τη σπάει στον Γιάννη, γιατί ερωτεύτηκες τον Μήτσο και τι ήταν αυτό που σου την έσπασε τελικά στον κύριο Παπασταύρου, το παλιό σου αφεντικό. Γι’ αυτά και για τίποτα από όλα αυτά. Έτσι απλά, πιάνεται από τη χαίτη ενός Λιονταριού και από τα κέρατα ενός Κριού για να κάνει χιούμορ και τη ζωή των φαν των λίγο πιο χαρωπή.

Χθες, η αίθουσα του Σταυρού του Νότου ήταν γεμάτη κορίτσια. Ανάμεσά τους, στο πού και πού, και κάποιο γυναικοβοσκοί αρσενικοί, ένας στα πέντε τραπέζια. Ο ένας δεν πιάνεται, γιατί του έμοιαζε τόσο που μου φάνηκε σαν αδελφός του. Αν ήταν εκεί και κανένας μπαμπάς που δεν τον έκοψε το μάτι μου, αντιλαμβάνεσαι πως αυτό το σόου είναι μια, σχεδόν καθαρά, γυναικεία υπόθεση. Η εξήγηση διττή: ή τον βρίσκουν νόστιμο και έχει το γκελ του, ή τελικά η αστρολογία αγαπάει περισσότερο τα κορίτσια και αυτά της το ανταποδίδουν μέσα από τον Νικόλα. Κι εσύ η σοβαρή, η διανοουμένη αδελφή της Αρβελέρ, μην μου πεις πως δεν συμφωνείς και ότι όλα αυτά δεν είναι του επιπέδου σου γιατί θα το πιάσω στατιστικά: ποια είναι η δεύτερη ερώτηση μετά το «πώς σε λένε;» όταν γνωρίζεις καινούριο γκομενάκι; Επίσης, να σηκώσει το χέρι όποια ξεκίνησε καινούργιο νταλαβέρι, της έκαναν δώρο τη συναστρία και κείνη απάντησε «συγνώμη, δεν θα πάρω!». 

Να ξανασηκώσει το χέρι όποια δεν διάβασε ποτέ Πανόπουλο/Λεφάκη/Πατέρα, έστω και διαγωνίως, έτσι για το «γαμώτο», ακόμη κι αν δεν πιστεύει λέξη για τον ανάδρομο Ερμή - που λάθος κάνει και θα το βρει μπροστά της. Η αστρολογία είναι στη ζωή μας για να δικαιολογεί τις ασυμβατότητες «πού πήγες να μπλέξεις εσύ, ένας σοβαρός Κριός με έναν Καρκίνο!», για να καθοδηγεί τις μεγάλες στιγμές της ζωής μας «Πού πας να υπογράψεις συμβόλαιο μέσα στην έκλειψη, παλάβωσες;», για να εξηγεί τα ανεξήγητα «πώς έμπλεξα εγώ η πριγκίπισσα με τον ναύτη; Μα αφού έχετε και οι Αφροδίτη στον Κριό!», για να πάρεις το αίμα σου πίσω «Σε κεράτωσε;;; στα ’λεγα εγώ που βρήκες να ερωτευτείς Δίδυμο», να σου εξηγεί γιατί ο Λάκης πετάει τις κάλτσες του στο σαλόνι «μα αφού είναι Υδροχόος», και γιατί ο Μάκης δεν ξεκολλάει το κινητό από το αφτί του «μα τι περιμένεις από διπλό Δίδυμο;». Η αστρολογία μπλέκεται όλη μέρα στα πόδια μας κι εμείς την κλωτσάμε ή την ακούμε με δέος, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, κάνοντας πάντα του κεφαλιού μας όταν φτάσει η κρίσιμη στιγμή: τότε που θα ερωτευτείς, τότε που θα αλλάξεις δουλειά, τότε που θα τα βροντήξεις όλα για να πας στο Ταμτούμ για μαϊμούδες, τότε που θα χωρίσεις μετά από επτά χρόνια-φαγούρα δεσμό. Τα Άστρα και τα Ζώδια είναι εκεί, στο κάθε μέρα, στο κάθε έντυπο, όπως το Δελτίο καιρού της ΕΜΥ, όπως ο αστικός μύθος ότι στο Αιγάλεω κυκλοφορούν UFO, όπως όλα αυτά που τα ακούμε και δεν τα ακούμε, τα θυμόμαστε και τα ξεχνάμε, κάτι να έχουμε να λέμε και να αναλύουμε.

Σ’ αυτή την παράσταση ο Νικόλας σου διηγείται λάιβ τα βιντεάκια του, πιάνοντας όπως πάντα, από την αστεία πλευρά -και χωρίς παρεξήγηση- την ασυναρτησία του κάθε ζωδίου. Μαζί του, η Joanna Drigo με την κρυστάλλινη φωνή-καμπάνα και ο Κωνσταντίνος Γεωργίου με την κιθάρα του, βάζουν τα τραγούδια που δεν περιμένεις, δίνουν ενέργεια, κέφι και ένταση στο πρώτο ζωδιακό σόου που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Τα οποία τραγούδια δεν παίζουν έτσι «στα κουλά». Πέρα από το κέφι-χορός-τραγούδι, με τους στίχους τους συμμετέχουν στην περιγραφική ανάλυση του πώς χωρίζει ο Ταύρος και πώς ερωτεύεται ο Τοξότης. Τραγούδια για κάθε ζώδιο, από ένα ξεχασμένο ελληνικό ρεπερτόριο, που πολύ χαίρεσαι που τα ξανακούς και που τα τραγουδάει με τη μαγική της φωνή η Τζοάννα.

Δεν βαρέθηκα στιγμή, δεν ένιωσα το χρόνο να περνάει, εγώ που θα ρωτήσω εκατό φορές «πόσο έχουμε ακόμη;» και «πότε τελειώνει;» ακόμη και στον Αισχύλο του Πέτερ Στάιν στην Επίδαυρο (δεν φταίω εγώ, ζωδιακό είναι). Στο φινάλε της κορύφωσης, ο Νικόλας ζητάει από τους εκπροσώπους του κάθε ζωδίου να ανεβούν με τη ζωδιακή τους σειρά στη σκηνή και να χορέψουν ένα τσάμικο, ένα καλαματιανό, κάτι πανηγυρικό τέλος πάντων. Όσο γκρουπάρονται οι αδελφές ψυχές, μέσα σου χωρίς να το θες και χωρίς να είσαι κακός άνθρωπος, κάνεις κάτι κακόβουλους συλλογισμούς: πολύ θα ’θελες οι Ιχθείς που τους σιχαίνεσαι να ’ναι λιγότεροι από τους άλλους ανθρώπους, πιστεύεις πως οι Κριοί που αγαπάς θα χορέψουν τον καλύτερο μπάλο, πιθανολογείς πως οι Παρθένοι θα χορέψουν σαν αγγούρια και πως τα Λιονταράκια που έχουν το «σανίδι» στο αίμα τους, θα δώσουν Μπροντγουεϊκή παράσταση. Στο δια ταύτα, όλοι είναι ισάριθμα μοιρασμένοι από τον Θεό, όλοι χορεύουν το ίδιο, όλοι μοιάζουν σαν ένα τεράστιο, ομοιόμορφο, ταιριαστό «Ένα». Η ίδια η παράσταση στο τέλος αυτοαναιρείται, λειαίνοντας τις γωνίες των διαφορών, σε ένα αγκαλιασμένο συρτό που φωνάζει πως «όλοι ίδιοι είμαστε τελικά». Άνθρωποι. Και μεταξύ μας, πιστεύω πως ο Φραγκιουδάκης δεκάρα δεν δίνει για τα ζώδια, όσο κι αν είναι ερωτευμένος μαζί τους και κοιμάται και ξυπνάει με τον καημό τους.

Info

«Ο Καλός ο Κακός κι ο Κριός» στον Σταυρό του Νότου
Νικόλας Φραγκιουδάκης - Joanna Drigo. Μαζί τους ο Κωνσταντίνος Γεωργίου
Επόμενες παραστάσεις: Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2024, Τρίτη 10 & 17 Δεκεμβρίου 2024, στις 21.00
Εισιτήρια €13

Τον Νικόλα Φραγκιουδάκη τον ακούτε καθημερινά 8 - 10 το πρωί στον Voice 102.5 με την Επιστήμη Μπινάζη