«Μετά το πάρτι» στο Εθνικό Θέατρο - Rex

Τίποτα δεν είναι πια αθώο και τίποτα δεν μένει πια κρυφό. Βρισκόμαστε στην εποχή της δικτατορίας των social media, στην εποχή που τα «likes» και οι κόκκινες καρδούλες έχουν καταντήσει πιο σημαντικά από την ίδια τη φιλία και την αγάπη, στην εποχή που όλοι, με τη θέλησή τους, δημοσιοποιούν τη ζωή τους. Μια παρέα νέων της γενιά των social media έρχεται ξαφνικά αντιμέτωπη με τους κινδύνους του ψηφιακού κόσμου, στο νέο, πρωτότυπο έργο «Μετά το πάρτι» της Μαρίας Ζαβάκου, που αντλεί υλικό από αληθινές μαρτυρίες νέων που έχουν πέσει θύματα cyber bullying. Καρπός πολύμηνης έρευνας και συνεργασίας με ειδικούς όπως εγκληματολόγους, ψυχιάτρους, δημοσιογράφους, επιστήμονες τεχνητής νοημοσύνης, το έργο καταπιάνεται με το ζήτημα του ψηφιακού και σχολικού εκφοβισμού, της ψυχικής υγείας, της πρόληψης αλλά και της αντιμετώπισης του φαινομένου της βίας.

Σε ένα εφηβικό πάρτι ένα περιστατικό ψηφιακού εκφοβισμού θολώνει τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Το σχολείο, τα εφηβικά δωμάτια και ο ελεύθερος χρόνος μετατρέπονται σε «φυλακές». Έφηβοι, γονείς και εκπαιδευτικοί καλούνται να πάρουν θέση, να σπάσουν τον κύκλο της σιωπής και της βίας.

Τους ήρωες του έργου «Μετά το πάρτι» της Μαρίας Ζαβάκου που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Γιολάντα Μαρκοπούλου την Παρασκευή 8 Νοεμβρίου στο Θέατρο Rex, ενσαρκώνουν 5 νέοι, πολλά υποσχόμενοι ηθοποιοί, οι Ασημίνα Αναστασοπούλου, Θεμιστοκλής Μαλεσάγκος, Μιχαήλ Μελίσσης, Ελένη Μιχαηλίδου και Βιβή Φωτοπούλου, που ανήκουν σε αυτή ακριβώς τη γενιά. Τους ζητήσαμε να μας εξηγήσουν πώς αισθάνονται για το έργο και τα θέματα που θίγει αλλά και για την εμπειρία τους στο θέατρο.

«Μετά το πάρτι» στο Εθνικό Θέατρο - Rex: Ασημίνα Αναστασοπούλου, Θεμιστοκλής Μαλεσάγκος, Μιχαήλ Μελίσσης, Ελένη Μιχαηλίδου και Βιβή Φωτοπούλου μιλούν για την παράσταση

Ανήκετε στη social media γενιά και αυτό το έργο της Μαρίας Ζαβάκου αναδεικνύει την πίεση που νιώθουν σήμερα οι νέοι για likes και κοινωνική αποδοχή αλλά και την ανασφάλεια για την παραβίαση της ιδιωτικότητάς τους. Πιστεύετε ότι το έργο αντανακλά με ακρίβεια την πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι νέοι σήμερα;

Ασημίνα Αναστασοπούλου: Πιστεύω πως ναι. Σε όλο το έργο οι χαρακτήρες ζουν μέσα από τις οθόνες των κινητών τους, τους ενδιαφέρει η εικόνα τους, τους ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων και όλες οι προσωπικές στιγμές γίνονται δημόσιες. Μέχρι που μια τέτοια στιγμή γίνεται δημόσια και έχει καταστροφικές επιπτώσεις. Η πραγματικότητα που ζουν οι έφηβοι σήμερα είναι ιδιαίτερη, καθώς η χρήση των social media ελλοχεύει πολλούς κινδύνους. Από τη μία είναι σημαντικό να έχεις likes, να πας με το ρεύμα της εποχής και να είσαι "μέσα" στα πράγματα. Αλλά είναι αυτό που παρουσιάζεται αλήθεια; Ή απλά ένα καμουφλάρισμα των ανασφαλειών που ενδεχομένως έχουμε αλλά παρόλα αυτά θέλουμε όλοι να ξέρουν πόσο τέλειοι είμαστε και πόσο ωραία περνάμε. Κι επίσης να δούμε πόση δύναμη έχει η τεχνολογία όταν γίνεται κακή χρήση. Γιατί δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που παιδιά μετά από γεγονότα cyber bullying πέφτουν σε κατάθλιψη ή ακόμη οδηγούνται και στην αυτοκτονία.

Θεμιστοκλής Μαλεσάγκος: Νομίζω ότι το έργο διατρέχεται από την ανάγκη της αποδοχής -η οποία φυσικά υπήρχε και πριν την κυριαρχία του ψηφιακού κόσμου- και της αναζήτησης δημοφιλίας μέσω της αυτοπροβολής. Τα ψηφιακά μέσα βρήκαν έδαφος σε αυτή μας την ανασφάλεια και με πρόσχημα την εξάλειψή της, την ενισχύουν ολοένα. ​Η κυρία αντίθεση που εκφράζεται με μια ερώτηση και αφορά και στα δύο αυτά ζητήματα είναι: πώς γίνεται να προστατεύσω τον εαυτό μου και τα προσωπικά μου δεδομένα, ενώ αποζητώ παράλληλα όλο και περισσότερο την έκθεση; Νομίζοντας πως αυτή θα κεντρίσει το ενδιαφέρον των γύρω μου, άρα θα τονώσει την αποδοχή - δημοφιλία μου. Και το νομίζω αυτό, γιατί έτσι με έμαθε ο κόσμος- σύστημα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μια πρώτη προσέγγιση αποτελεί η συνειδητοποίηση ότι κάθε τι που ανεβαίνει στο διαδίκτυο ανήκει σε μια απέραντη πισίνα πληροφοριών όπου καθένας έχει πρόσβαση.​ Το άλλο συμπληρωματικό ζήτημα είναι το πεδίο αναζήτησης της κοινωνικής αποδοχής και το περιεχόμενο αυτής. Με την εισαγωγή του διαδικτύου ο αγώνας μεταφέρεται από το ζωντανό τρισδιάστατο κόσμο της αυλής του σχολείου, του πάρκου και της γειτονιάς στον ψηφιακό, άυλο κόσμο του διαδικτύου. Και στις δύο περιπτώσεις είναι πιθανό να μετερχόμαστε ενός προσωπείου που μοιάζει είτε να το έχουμε βάλει στον εαυτό μας είτε να μας το φόρεσαν οι άλλοι και πλέον να το υπηρετούμε. Πιστεύω πως η γραμμή μεταξύ του ποιοι είμαστε, ποιοι θέλουμε να γίνουμε και πώς μας βλέπουν οι άλλοι είναι έτσι κι αλλιώς πάρα πολύ θολή, ειδικά συνηγορούμενη από την πίεση των συνομηλίκων και από το αδιαμόρφωτο της εφηβικής ηλικίας. Μέσω του διαδικτύου προστίθεται ένα ακόμη επίπεδο προσωπείου -θα πω- που μετατρέπει αυτή τη γραμμή μεταξύ των δύο ή και τριών αυτών εαυτών - κόσμων σε ακόμη πιο δυσδιάκριτη και κάνει την κατάργησή της να μοιάζει ανυπέρβλητη αλλά όχι αδύνατη. Και αυτό φαίνεται στο έργο.​ 

​Είχατε κάποια προσωπική εμπειρία, δική σας ή φίλου/ης σας που να σας βοήθησε στην ερμηνεία του ρόλου; 

Μιχαήλ Μελίσσης: Ως ηθοποιός, πέρα από το κομμάτι της φαντασίας και της παρατήρησης της πραγματικότητας, θέλω να συνδέομαι προσωπικά με τους χαρακτήρες που ερμηνεύω και αναπόφευκτα, πάντα αντλώ από το προσωπικό μου υλικό. Στη συγκεκριμένη δουλειά ήταν πολλές οι φορές που ήρθα κοντά σε εφηβικές μνήμες και εμπειρίες, καθώς και σε συναισθήματα που κατά την εφηβική περίοδο, έμοιαζαν όλα πολύ έντονα και σημαντικά. Δεν υπήρξε μια μεμονωμένη εμπειρία που να λειτούργησε καταλυτικά. Μπορώ να πω ότι ήταν πολλές αναμνήσεις, μουσικές, εμπειρίες και πράγματα που είχα ξεχάσει, που με πλημμύρισαν κατά τη διάρκεια της διερεύνησης. Μοιάζει σαν να έκανα ένα ταξίδι στην εφηβεία μου. Είναι από τα μεγάλα δώρα που προσφέρει η δουλειά μας: η δυνατότητα να ταξιδεύουμε σε χρόνους και τόπους, πραγματικούς ή φανταστικούς, και να αντλούμε έμπνευση. 

Ένιωσες κάποια ταύτιση με τις εμπειρίες ή τα συναισθήματα του χαρακτήρα που υποδύεσαι στο "Μετά το πάρτι";

Ασημίνα Αναστασοπούλου: Εγώ υποδύομαι την Ίριδα, την κοπέλα που υφίσταται cyber bullying στο έργο. Αυτό το κορίτσι περνάει από μεγάλα σκοτάδια, την προδίδουν, την πληγώνουν. Το πιο αστείο στην ιστορία αυτή είναι πως κι αυτή η ίδια δεν έχει υπάρξει και το καλύτερο παιδί. Έχει πληγώσει κι αυτή ανθρώπους πριν της συμβεί ό,τι της συνέβη. Αν έχω νιώσει ταύτιση με τις εμπειρίες ή τα συναισθήματα της; Δεν μπορώ να πω πως σε σχέση με τις εμπειρίες της έχω περάσει κάτι ανάλογο, καθώς στο σχολείο ήμουν πολύ συνεσταλμένη κι εκείνη είναι η σταρ του σχολείου. Αλλά για μένα είναι μεγάλη πρόκληση το ότι ο χαρακτήρας αυτός είναι σε πολλά μακριά από μένα. Αλλά έχω βιώσει σκοτεινά συναισθήματα. Έχω νιώσει προδοσία, έχω νιώσει να θέλω να πονέσει κάποιος, νιώθω οργή συχνά για την κοινωνία στην οποία ζω. Υπάρχουν πολλά κομμάτια αυτού του χαρακτήρα που με τρομάζουν και αυτό είναι για μένα παράδοξα γοητευτικό. Γιατί καλούμαι κι εγώ να φέρω στην επιφάνεια τα δικά μου σκοτάδια κι αυτό πάντα είναι τρομακτικό.

Βιβή Φωτοπούλου: Ο ρόλος της Άρτεμης είναι ένας πολύ γλυκός και ιδιαίτερος χαρακτήρας, που ζει λίγο στο συννεφάκι της και αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στον ιδανικό εφηβικό έρωτα και την αγνή αγάπη για τις φίλες της. Όταν πέφτει από το σύννεφο όμως, συνειδητοποιεί ποια πραγματικά είναι και θέτει τα όρια της. Η ταύτιση ήταν αναπόφευκτη. Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε παίζοντας στο συγκεκριμένο έργο;

Θεμιστοκλής Μαλεσάγκος: Θα ξεκινήσω μιλώντας για την τεχνική πρόκληση η οποία συνίσταται στην ακροβασία μεταξύ ρεαλιστικού και ψηφιακού κόσμου που απαιτεί από εμάς τους ηθοποιούς μια δυνατότητα να μπαινοβγαίνουμε σε καταστάσεις, ν’ ανοιγοκλείνουμε διακόπτες και να μπορούμε να κατοικούμε σε δύο διαφορετικά σώματα, ή μάλλον στο σώμα μας με δύο διαφορετικούς τρόπους. Το δεύτερο είναι να μπορέσω να πετύχω μια όσο το δυνατόν ειλικρινέστερη ενσάρκωση του εφήβου χαρακτήρα μου. Δεν απέχω παρασάγγας από τον δικό μου έφηβο εαυτό, αλλά τείνουμε να ξεχνάμε εύκολα. Οπότε προσπαθώ να είμαι, ανοίγοντας πόρτες και παράθυρα μέσα μου, σε μια συνεχή συνδιαλλαγή με τον πρότερο μου εαυτό. Ώστε να ξαναδώ αντιδράσεις και συμπεριφορές μου που ίσχυαν και έχουν συμβεί σε πιο νεαρή ηλικία και που τώρα μου θα μου φαίνονταν ανοίκειες, ξένες και υπερβολικές. Η τρίτη πρόκληση είναι η συνομιλία με το εφηβικό κοινό, που αποτελεί ένα ξεχωριστό κοινό από μόνο του. Και που πιστεύω ότι θα διακατέχεται από πιο πηγαίες, ειλικρινείς, αφιλτράριστες συμπεριφορές απ' ό,τι ένα ενήλικο κοινό.​

Ελένη Μιχαηλίδου: Να έρθω κοντά στα προβλήματα και τις συνθήκες που αντιμετωπίζει η νέα γενιά, που δείχνει να είναι τόσο κοντά χρονικά αλλά στην πραγματικότητα μοιάζει να είναι μακριά. «Πριν το πάρτι» δεν είχα συνειδητοποιήσει με ποιον τρόπο χρησιμοποιούν τα νέα παιδιά ​-και όχι μόνο- τα social media ως όπλο εκφοβισμού, bullying, ως ένα όπλο που χτυπάει κατευθείαν στον ψυχισμό του άλλου και τις περισσότερες φορές -αν όχι όλες- είναι καταστροφικό. Κάτι πολύ προσωπικό μπορεί να γίνει με ένα κλικ δημόσιο ακόμη και viral. Θυμάμαι πολύ καλά τι σήμαινε για ένα παιδί στο σχολείο «θα το μάθουν όλοι», «το ξέρουν όλοι»… Σε αυτές τις ηλικίες το σχολείο είναι όλος σου ο κόσμος. Πέρασαν δεκατρία χρόνια που άφησα τις σχολικές τάξεις και όμως η απόσταση δυστυχώς είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που φανταζόμουν. Οφείλουμε να μιλάμε περισσότερο για τον κίνδυνο που έχουν τα social media, παρά για τους followers και τα trends. 

Πώς ήταν η συνεργασία με τη συγγραφέα και τη σκηνοθέτιδα; Ποιες στιγμές σας άφησαν τη μεγαλύτερη εντύπωση κατά την προετοιμασία του έργου;

Ασημίνα Αναστασοπούλου: Η Μαρία και η Γιολάντα είναι άνθρωποι ανοιχτοί και διαλλακτικοί. Η Μαρία πάντα ήταν μαζί μας στις πρόβες και κατά τη διαδικασία ανταλλάζαμε απόψεις, αλλάζαμε πράγματα, τα ξαναφτιάχναμε. Και η Γιολάντα μας άφησε ελεύθερους να δοκιμάσουμε πολλά πράγματα στη σκηνή και να δημιουργήσουμε μαζί της. Η συνεργασία μας, λοιπόν, ήταν πολύ ομαδική και συνδημιουργική. Πολλά πράγματα μου έκαναν εντύπωση, αλλά αυτό που κρατάω έντονα είναι ότι ήρθαμε σε επαφή πάλι με την εφηβεία μας, με τη σκληρότητα αυτής της ηλικίας. Και κάθε φορά μοιάζει πολύ μακριά αλλά και τόσο κοντά ταυτόχρονα. Συνεχώς μοιραζόμασταν ιστορίες που θυμόμασταν και κάποιες φορές γελούσαμε με αυτές κι άλλες προβληματιζόμασταν.

Θεμιστοκλής Μαλεσάγκος: Έχω μόλις έναν χρόνο που αποφοίτησα από τη σχολή, βρίσκομαι στα πρώτα μου βήματα, οπότε κάθε συνεργασία είναι πολύ σημαντική και το αποτύπωμά της μεγάλο. Είμαι πολύ χαρούμενος και νιώθω πολύ τυχερός που συνεργάζομαι με τη Γιολάντα, γιατί είναι μια σκηνοθέτρια με γνώση, σιγουριά, αυτοπεποίθηση και όραμα. Ο τρόπος δουλειάς της μου επιτρέπει πολλή ελευθερία στο να εκφραστώ και να δημιουργήσω, τοποθετώντας σημάδια και φωτίζοντας κάθε φορά τον δρόμο, ώστε αυτό να γίνεται με συνέπεια, ακρίβεια και προσοχή στη λεπτομέρεια. Κάθε μέρα αποτελεί ένα καινούργιο μάθημα για μένα και η συνεργασία μας με εξελίσσει διαρκώς. Η συνεργασία μαζί της είναι εύκολη, γιατί είναι ένας άνθρωπος προσηνής, ευχάριστος και ευθύς, χωρίς προσποίηση. Ταυτόχρονα βρίσκομαι στην ιδιαίτερη συνθήκη να έχω σε κάθε πρόβα παρούσα την συγγραφέα του έργου, και δεν ξέρω πόσο σύντομα θα μου ξανασυμβεί αυτό, οπότε το εκτιμώ δεόντως. Το θετικό με τη Μαρία είναι ότι πέρα από τη γνώση της, την ικανότητά της και την προσωπική της πείρα -ούσα μητέρα εφήβων- είναι ανοιχτή στο να μάθει, να παρατηρήσει και απορροφήσει τους τρόπους δουλειάς των άλλων πεδίων που συντελούν σε μία παράσταση. Μέσω της ενεργητικότητας και της εργατικότητάς της βοηθά με κάθε μέσο στην ανάδειξη του περιεχομένου του κειμένου της και του δράματος των χαρακτήρων. Ευχαριστιέμαι πολύ να συζητάω μαζί της, είναι ενθουσιώδης και πάντα έχει μια τρελή ιστορία να πει... Κι αυτό θα αποδειχτεί στη σκηνή!​ Μεγαλύτερη εντύπωση μου κάνει πως με το που αρχίζεις να καταπιάνεσαι με κάτι, έχεις την εντύπωση πως αυξάνονται γύρω σου τα συμβάντα που σχετίζονται με αυτό. Αν και μάλλον ισχύει ότι προσέχεις περισσότερο καταστάσεις που διαφορετικά θα προσπερνούσες ή που πλέον αντιλαμβάνεσαι μέσα από έναν καινούργιο φακό. Το λέω αυτό, γιατί περιστατικά παρόμοια με αυτά που είναι γραμμένα στο έργο, την επομένη μπορεί να μας ξάφνιαζαν έχοντας συμβεί κάπου στην Ελλάδα, σε ένα προαύλιο ενός σχολείου ή σε ένα σπίτι.​

Μιχαήλ Μελίσσης: Από τις πρώτες μέρες προβών υπήρχε ένα κλίμα ευγένειας και ελευθερίας. Εκτιμώ πολύ το γεγονός ότι η Γιολάντα ως σκηνοθέτιδα και η Μαρία ως συγγραφέας, ήταν πολύ ανοιχτές απέναντί μας και μας έδωσαν απόλυτη εμπιστοσύνη σε σχέση με το κείμενο, τη δημιουργική διαδικασία της παράστασης και την ιστορία που θα αφηγηθούμε. Με τον τρόπο που το κείμενο και η ιστορία εξελίσσονταν μέσα στις πρόβες, ένιωσα ότι είμαστε ensemble που συν-δημιουργεί, κάτι που δεν είναι ούτε εύκολο ούτε δεδομένο. Δουλέψαμε αρκετά μέσα από αυτοσχεδιασμούς και γεννήσαμε πολλές στιγμές όλοι μαζί. Όλες αυτές οι στιγμές, μικρές και μεγάλες, που δημιουργήθηκαν και έσκαγαν σαν πυροτεχνήματα εκεί που δεν το περιμέναμε, μας γέμισαν ζωή, ιδέες και έμπνευση.

Ελένη Μιχαηλίδου: Είναι σπάνιο να έχεις τον/τη συγγραφέα του έργου στην διαδικασία των προβών. Είναι πολύ χρήσιμο και συγκινητικό με τον τρόπο που υπήρχε και υπάρχει η Μαρία Ζαβάκου, η συγγραφέας του έργου, στις πρόβες μας. Η Γιολάντα έφτιαξε μία μοναδική ομάδα καλλιτεχνών. Από την αρχή των προβών ο κάθε ένας συντελεστής της παράστασης χτίζει μαζί με τους άλλους τον κόσμο που έχει φανταστεί η Γιολάντα. Συνδημιουργοί ενός κόσμου, μιας σκληρής αλήθειας που μας περιβάλλει. Αυτό που θυμάμαι είναι ο τρόπος που έρχονταν οι αναμνήσεις των παιδικών και εφηβικών χρόνων και η ταύτιση με τόσες διαφορετικές ιστορίες που μοιραζόμασταν. 

Βιβή Φωτοπούλου: Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι η συγγραφέας του έργου ήταν παρούσα στις πρόβες, καθώς μας εξηγούσε τυχόν προβληματισμούς που μπορεί να είχαμε και μπορούσε να αλλάξει λέξεις και φράσεις ανάλογα με το τι μας βοηθάει στην κάθε σκηνή. Σε συνδυασμό με την καθοδήγηση της Γιολάντας, η συνεργασία αυτή έγινε ιδιαίτερα δημιουργική, τόσο στο κομμάτι της έρευνας για το έργο, όσο και για το στήσιμο της παράστασης. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι σε αυτή την παράσταση υπήρξαν πολλές γυναίκες συντελέστριες και αυτό έκανε τη συνεργασία μας περισσότερο οικεία.​

Ποιο μήνυμα ελπίζεις να πάρει το κοινό από την παράσταση; Ποια συναισθήματα θέλεις να προκαλέσει στους θεατές;

Θεμιστοκλής Μαλεσάγκος: Νομίζω ότι μπορώ να πω ποιες ερωτήσεις μου γεννά το έργο και θα ήθελα να γεννηθούν και στο κοινό: Υπάρχει διαφορά μεταξύ ρεαλιστικού μια ψηφιακού κόσμου; Ποιος με ενδιαφέρει περισσότερο; Πώς η δημοφιλία του προσωπείου μου μεταφράζεται στο πρόσωπο μου και είμαι ικανός να τα διαχωρίσω; Θέλω το προσωπικό και το δημόσιο να ταυτίζονται; Η αποδοχή που δίνω και που παίρνω θέλω να εδράζεται σε κάποια αξία και αν ναι σε ποια; Είναι μόνο εξωτερική;​ Το μήνυμα, όπως πάντα, είναι αντίσταση στον συρμό και στους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της καθημερινότητας. Παύσεις για αναρώτηση και αναστοχασμό. Τι είναι το πραγματικό; Είμαι ο αυθεντικός μου εαυτός;​ Και το συναίσθημα κι αυτό όπως πάντα… αγάπη.

Ασημίνα Αναστασοπούλου: Η παράσταση θίγει το θέμα του cyber bullying. Το bullying δεν υπάρχει μόνο στον κόσμο των εφήβων αλλά και στον κόσμο των ενηλίκων. Θα ήθελα, λοιπόν, όλα τα παιδιά όλων των ηλικιών, μικροί και μεγάλοι, όλοι μας να αφουγκραστούμε τι επιπτώσεις μπορεί να έχει μια συμπεριφορά μας απέναντι σε έναν άλλον άνθρωπο. Πώς επηρεάζουμε τον ψυχισμό ενός παιδιού, ειδικά σε μια ηλικία που διαμορφώνεται; Πόσα χρόνια μπορεί αυτός ο άνθρωπος να κουβαλάει αυτά τα συναισθήματα που θα του καθορίσουν τη ζωή; Πώς μια πλάκα για μας για κάποιον άλλον είναι ένα τεράστιο βάρος; Πόσο σημαντικό είναι να έχουμε ενσυναίσθηση; Γιατί έχουμε ανάγκη να εξουσιάζουμε ανθρώπους; Και πολλά άλλα ερωτήματα. Θα ήθελα όλοι, μετά από την παράσταση, να αναρωτηθούμε για μας.

Μιχαήλ Μελίσσης: Μέσα από αυτή την παράσταση, αγγίζουμε ένα πολύ ευαίσθητο και σημαντικό θέμα. Αυτό που επιθυμώ, όμως, είναι κάθε θεατής να μπορέσει να συνδεθεί με την ιστορία με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Νιώθω ότι δεν είναι αναγκαίο να δώσουμε συγκεκριμένες “απαντήσεις” ή να καθοδηγήσουμε τη σκέψη του κοινού· αντίθετα, θέλουμε να δημιουργήσουμε χώρο για προσωπικό προβληματισμό, για συναισθήματα και συνειρμούς που θα αναδυθούν αυθόρμητα στον καθένα. Ελπίζω οι θεατές να ανακαλύψουν μέσα στην παράσταση κομμάτια του εαυτού τους — κομμάτια που και εγώ βρήκα μέσα από την διαδικασία, γιατί οι ιστορίες αυτές μας αφορούν και μας αγγίζουν, δημιουργώντας συναισθήματα και εμπειρίες που είναι κοινά για όλους.

Βιβή Φωτοπούλου: Προσωπικά πιστεύω πως η παράσταση αυτή εστιάζει στη φιλία, στα θετικά και τα αρνητικά της, και στο γεγονός ότι καμιά φορά οι πράξεις των ανθρώπων, με ή χωρίς τη θέλησή τους, μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά τη ζωή κάποιων άλλων. Ελπίζω το κοινό, να προβληματιστεί με τα παραπάνω και να ψάξει να βρει τον εαυτό του μέσα από την παράσταση αυτή.

Ελένη Μιχαηλίδου: Εάν μπορούσα να αλλάξω κάτι στην ιστορία αυτή, τι θα ήταν αυτό; Πώς θα αντιδρούσα αν ήμουν ο Τάσος, η Ίριδα, ο Νίκος, η Άρτεμις ή η Νεφέλη; Ο σιωπών συναινεί τελικά; Αντιστέκομαι στον digital κόσμο και στην ευκολία του; Αναζητώ την αληθινή επικοινωνία; ​Είναι εύκολο να βρει δουλειά ένας νέος ηθοποιός στην Ελλάδα σήμερα; Ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει, αλλά και για σας προσωπικά πώς ήταν τα πράγματα;

Μιχαήλ Μελίσσης: Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι το να βρει δουλειά ένας νέος ηθοποιός στην Ελλάδα σήμερα είναι μεγάλη πρόκληση. Οι ευκαιρίες υπάρχουν, αλλά είναι περιορισμένες, ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος, όλοι προσπαθούμε να κερδίσουμε μια θέση στον χώρο και, δυστυχώς δεν είναι πάντα εύκολο να ανταποκριθείς στις οικονομικές απαιτήσεις του επαγγέλματος. Πολύ συχνά οι νέοι ηθοποιοί καλούμαστε να δουλέψουμε σε δύσκολες συνθήκες, με ελάχιστες αμοιβές ή ακόμα και χωρίς, κυνηγώντας περισσότερο την εμπειρία και την προβολή και πολλές φορές κάνοντας ταυτόχρονα άλλες δουλειές για να βιοποριστούμε. Προσωπικά, τελείωσα τη σχόλη σε μια πολύ δύσκολη περίοδο, μέσα στον covid και τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα σε επίπεδο αναζήτησης. Ήμουν τυχερός, γιατί βρήκα αμέσως δουλειά, μέσα από τις ελάχιστες ανοικτές ακροάσεις που έγιναν τότε, στο Εθνικό Θέατρο. Ακόμα και τώρα, το πιο δύσκολο είναι να μάθω να ισορροπώ ανάμεσα στο δημιουργικό κομμάτι της υποκριτικής και στην πραγματικότητα του επαγγελματικού περιβάλλοντος. Η στήριξη από δασκάλους και συναδέλφους ήταν ανεκτίμητη, και με βοήθησε να συνεχίσω και να επιμείνω, ακόμα και σε δύσκολες στιγμές. Πιστεύω, όμως, ότι αν έχεις πάθος και αφοσίωση, θα βρεις τον δρόμο σου. Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά πραγματικά το πιο σημαντικό είναι να κρατήσεις ζωντανή την αγάπη σου για την τέχνη και να μην σταματήσεις να εξελίσσεσαι, ακόμα κι αν τα πράγματα δεν πάνε πάντα όπως τα φανταζόσουν. Αυτό απαιτεί πολύ προσωπική δουλειά και επιμονή.

Βιβή Φωτοπούλου: Ούσα νέα στο επάγγελμα αυτό, έχω την εμπειρία μόνο δύο χρόνων. Παρόλα αυτά νομίζω πως η μεγαλύτερη πρόκληση που εγώ έχω αντιμετωπίσει είναι η αβεβαιότητα της επόμενης δουλειάς, όταν η τωρινή τελειώσει. Το γεγονός ότι αυτό το επάγγελμα είναι κινητό και δεν ξέρεις αν για όλο τον χρόνο θα είσαι καλυμμένη οικονομικά και επαγγελματικά, δημιουργεί άγχος και ανασφάλεια. Απ’ ό,τι φαίνεται όμως, είναι κάτι που πρέπει να αρχίσω να το συνηθίζω.

Info

«Μετά το πάρτι» της Μαρίας Ζαβάκου

Σκηνοθεσία: Γιολάντα Μαρκοπούλου
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Ασημίνα Αναστασοπούλου, Θεμιστοκλής Μαλεσάγκος,Μιχαήλ Μελίσσης, Ελένη Μιχαηλίδου, Βιβή Φωτοπούλου

Θέατρο Rex-Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη», Από την Παρασκευή 8 Νοεμβρίου

Σκηνικά-Κοστούμια: Αριστοτέλης Καρανάνος, Αλεξάνδρα Σιάφκου
Κίνηση: Πατρίσια Απέργη, Μουσική-Ηχητικός σχεδιασμός: DavidBlouin
Σχεδιασμός βίντεο: Ερατώ Τζαβάρα, Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου, Δραματολόγος παράστασης: Ειρήνη Μουντράκη, Βοηθός σκηνοθέτριας: Στέλλα Παπακωνσταντίνου, Βοηθός σκηνογράφων-ενδυματολόγων: Αφροδίτη Ψυχούλη

Διαδικτυακός Εκφοβισμός: Δυο συζητήσεις Το Εθνικό Θέατρο διοργανώνει την Παρασκευή 22 Νοεμβρίου και την Παρασκευή 13Δεκεμβρίου, αμέσως μετά την παράσταση Μετά το πάρτι, δυο συζητήσεις-εξ αφορμής του έργου-για τον Διαδικτυακό Εκφοβισμό με τη συμμετοχή ειδικών επιστημόνων και εφήβων. Περισσότερες πληροφορίες θα ανακοινωθούν σύντομα στο n-t.gr