αστΕΡΩΣκονη: Πιστεύεις στον έρωτα και στο «για πάντα»;
Μιλήσαμε με τη σκηνοθέτρια Χριστίνα Ματθαίου η οποία συγκέντρωσε τις κεντρικές ερωτικές ιστορίες της παράστασης κυρίως μέσα από μαρτυρίες ανθρώπων που συνάντησε σε όλη την Ελλάδα
«αστΕΡΩΣκονη»: Η σκηνοθέτρια Χριστίνα Ματθαίου μιλάει για την παράσταση στο Θέατρο Σημείο
Από τις 11 Νοεμβρίου το Θέατρο Σημείο μεταμορφώνεται σε σκηνικό έρωτα και κοσμογονίας. H Χριστίνα Ματθαίου μετά το «Βάιζα», το πρώτο σκηνοθετικό της εγχείρημα, επιστέφει με την «αστΕΡΩΣκονη». Η αστΕΡΩΣκονη, που έγραψε και σκηνοθετεί, είναι ιστορίες έρωτα και πάθους. Γνωστοί λογοτεχνικοί και θεατρικοί έρωτες, ερωτικές επιστολές, ιστορίες έρωτα από την ελληνική παράδοση και τα δημοτικά τραγούδια, αληθινές ιστορίες έρωτα του 20ου αιώνα που εκμυστηρεύτηκαν ντόπιοι σε νησιά και ορεινά χωριά της Ελλάδας αλλά και σημερινές. Αστερόσκονη και αστΕΡΩΣκονη; αναρωτιέται. Το πρώτο είναι η ύλη που αφήνουν πίσω τους τ’ αστέρια, το δεύτερο η ύλη που αφήνουν πίσω τους τα ερωτευμένα σώματα. Ένα ίχνος που επιβεβαιώνει την ύπαρξή τους. Για αυτή την παράσταση - παιχνίδι με τον χρόνο και τον έρωτα μέσα στ’ αστέρια μιλήσαμε με Χριστίνα Ματθαίου.
Μετά την πετυχημένη «Βάιζα» πέρυσι φέτος αστΕΡΩΣκονη. Θέμα του το σύμπαν και ο έρωτας. Τι θα δούμε στη σκηνή του θεάτρου Σημείο; Ένα σύμπαν στο οποίο κρύβεται ο έρωτας στην Ελλάδα ανά τους αιώνες. Μπαίνοντας στο θέατρο οι θεατές θα δουν ένα σκηνικό τοπίο με ετερόκλητα αντικείμενα. Όλα μας συνδέουν με τον έρωτα. Μια εξομολόγηση. Παλιές επιστολές, ποστ-ιτ με αφιερώσεις, φωτογραφίες, καρτ ποστάλ, βιβλία… Ακόμα και αυτές τις τρομερά κακόγουστες ερωτικές κάρτες που πουλούσε γνωστή αλυσίδα με είδη δώρων και είχαν κατακλύσει την Αθήνα στα 90s. Ο έρωτας δεν είναι ένα πράγμα. Ο έρωτας δεν έχει μια μορφή. Αλλά σίγουρα μας αφορά όλους. Και αυτό θέλουμε να πούμε με την παράσταση.
Η σκηνοθέτρια Χριστίνα Ματθαίου
Και το σύμπαν πώς συνδέεται; Παίρνοντας ως αφετηρία το γεγονός ότι όλοι είμαστε φτιαγμένοι από αστερόσκονη, δηλαδή από την ίδια ύλη που δημιουργήθηκαν τα αστέρια, και ότι σε όλη τη γνωστή ιστορία της ανθρωπότητας οι ερωτευμένοι βλέπουν τα ίδια αστέρια, έχουμε συνδέσει την κάθε ερωτική ιστορία που θα αφηγηθούμε με την ιστορία ενός άστρου ή ενός πλανήτη. Στο έργο θα δείτε πέντε κεντρικές ερωτικές ιστορίες, η καθεμία από διαφορετική εποχή και με διαφορετικά σκηνικά και γλωσσικά στοιχεία. Το σύμπαν είναι η γέφυρα που ενώνει τη μια ιστορία έρωτα με την άλλη. Εσύ πότε ερωτεύτηκες τελευταία φορά;
Ποια ιστορία από όσες αφηγείστε σε έχει επηρεάσει ή συγκινήσει περισσότερο; Συγκέντρωσα τις κεντρικές ερωτικές ιστορίες της παράστασης κυρίως μέσα από μαρτυρίες ανθρώπων που συνάντησα σε όλη την Ελλάδα. Είναι ιστορίες από το 19ο αιώνα μέχρι και σήμερα. Για να πω αυτές τις πέντε διαφορετικές ερωτικές ιστορίες και να είμαι πιστή στην εποχή τους, έπρεπε να κάνω τεράστια έρευνα και να μπω βαθιά στον κόσμο τους, για να καταφέρω να τις πω με ειλικρίνεια. Το πιο δύσκολο, νομίζω, ήταν να απορρίψω ιστορίες από αυτές που είχα συγκεντρώσει γιατί ένιωθα σαν να προδίδω τους ανθρώπους που μου τις εκμυστηρεύτηκαν. Νομίζω η πιο συνταρακτική -τουλάχιστον από πλευράς έρευνας- είναι η ιστορία που διαδραματίζεται στα 80s και αγγίζει το κομμάτι του HIV. Η βιβλιογραφία που υπάρχει για την ασθένεια στην Ελλάδα είναι από ελάχιστη μέχρι ανύπαρκτη και ακόμα οι περισσότεροι μιλάνε πολύ δύσκολα για αυτό. Υπάρχει τεράστια άγνοια. Αν πρέπει να διαλέξω μία μόνο ιστορία, νομίζω θα σταθώ σ’ αυτήν του 1950. Είναι η πραγματική ιστορία του παππού και της γιαγιάς μου στην Κεφαλονιά. Νιώθω πολύ τυχερή που τους είχα στη ζωή μου, τους έβλεπα ερωτευμένους μέχρι τελευταία στιγμή και είναι και αυτοί που με έκαναν να αγαπήσω τόσο τις προφορικές ιστορίες. Έζησαν και πέθαναν σχεδόν μαζί. Δεν μπορούσε ο ένας χωρίς τον άλλο. Η γιαγιά μου, όταν έφυγε ο παππούς μου, είπε κάτι που το έχω χρησιμοποιήσει και στο κείμενο, είπε «Όταν δύο άνθρωποι αγαπιούνται τόσο πολύ γίνονται σαν τα λουλούδια. Δύο λουλούδια που μεγαλώνουν μαζί στην ίδια γλάστρα. Και αν ξεριζώσεις το ένα, θα το δεις, μετά από λίγο μαραίνεται και το άλλο». Ο Γιώργος και η Μέμη είναι ο λόγος που πιστεύω τόσο πολύ στον έρωτα και στο «για πάντα». Η ιστορία του σήμερα είναι αυτή που με κίνησε να γράψω όλο το έργο και είναι πολύ προσωπική. Είναι το δικό μου «αυτή η ιστορία είναι για σένα».
Γιατί κάποιος να επιλέξει τη δική σας παράσταση ανάμεσα στις τόσες; Τι διαφορετικό έχει η δική σας; Πω πω, αυτή η ερώτηση μου φαίνεται τόσο δύσκολη… Και το ανάμεσα στις τόσες, στην πραγματικότητα είναι ανάμεσα στις ΤΟΟΟΟΟΟΣΕΣ. Για τόσο μικρή χώρα έχουμε άπειρες σκηνές και χιλιάδες παραστάσεις κάθε χρόνο και, αναπόφευκτα, πάρα πολλές αξιόλογες χάνονται. Αυτό που μπορώ να πω σίγουρα για την παράστασή μας είναι ότι είναι μια παύση, ένα χάδι μέσα σε όλη αυτήν την τρέλα που ζούμε καθημερινά. Και μιλά για τον έρωτα στην αλήθεια του, τον πολύ σκληρό, τον πολύ γλυκό, τον πολύ κωμικό. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη συνδεθείς με κάποια από τις ιστορίες που αφηγούμαστε, με ένα κομμάτι της έστω. Τώρα υπάρχει και το κομμάτι για το σύμπαν και τ’ αστέρια που για εμένα έχει πολύ ενδιαφέρον. Μέσα από την παράσταση παίρνεις λίγο χρόνο να σκεφτείς ότι είσαι μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου πράγματος. Συνδέεσαι διαφορετικά με τον κόσμο. Βγαίνεις από τη μοναξιά σου. Στον ουρανό υπάρχουν περίπου ένα τρισεκατομμύριο τρισεκατομμύρια άστρα. Όσα και οι κόκκοι της άμμου όλων των ωκεανών της γης. Σε ένα τόσο πυκνοκατοικημένο σύμπαν, πώς γίνεται να αισθάνεσαι μόνος;
Είσαι ένας νέος άνθρωπος στο θέατρο. Ποιο είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η δική σου γενιά στον δικό σου χώρο; Μπορείς να μας το περιγράψεις με δυο λόγια; Νομίζω τα προβλήματα είναι πάνω κάτω γνωστά και είναι και αυτά που πριν από δυο χρόνια έβγαλαν τους καλλιτέχνες στους δρόμους. Υπάρχει γενικά μια αντίληψη ότι αυτό που κάνουμε δεν είναι δουλειά και ότι τρεφόμαστε με τέχνη. Και από εκεί προκύπτει και το γεγονός ότι δεν υπάρχει σαφές πλαίσιο εργασίας και δικαιώματα. Και αν έφτασαν να βγουν στους δρόμους μεγάλοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί, και από άποψη ηλικίας και από άποψη πορείας στον χώρο, καταλαβαίνετε πόσο δυσκολότερα είναι τα πράγματα για τους νέους καλλιτέχνες. Βέβαια τα προβλήματα αυτά αφορούν και το κομμάτι της παραγωγής. Το να ετοιμάσεις μια παράσταση που δεν συμπεριλαμβάνει “μεγάλα ονόματα” που θα την βοηθήσουν να διαφημιστεί και να έχει μια άλφα προσέλευση, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ξεκινάς από άλλη αφετηρία. Και οι εταιρείες παραγωγής που πιστεύουν και επενδύουν σε νέους καλλιτέχνες είναι ελάχιστες και νιώθω πολύ τυχερή που συνεργάζομαι με μια από αυτές. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλες αυτές οι δυσκολίες μας κάνουν τρομερά δημιουργικούς και εφευρετικούς θέλοντας και μη.
Ποιος είναι ο προσωπικός σου στόχος στο θέατρο γενικά και στην παράσταση ειδικά; Να κάνω ειλικρινείς δουλειές και να συνεργάζομαι με ανθρώπους με κοινό ηθικό κώδικα. Η ειλικρίνεια στις παραστάσεις είναι κάτι που το κοινό καταλαβαίνει πολύ εύκολα και νομίζω είναι και αυτό που τελικά σε συνδέει ή όχι με ένα έργο είτε σου ταιριάζει αισθητικά, θεματικά, σκηνοθετικά είτε όχι. Αν προσπαθήσεις να κοροϊδέψεις το κοινό έχεις ξεκινήσει από λάθος σημείο και δεν έχεις καθαρή πρόθεση στο γιατί κάνω αυτήν τη δουλειά και τι έχω να πω. Είναι και ο λόγος που παρουσιάζω έργα σε σχέση με το πού εγώ τοποθετούμαι τη στιγμή που δημιουργώ και τι έχω ανάγκη να εκφράσω. Η “βάιζα” είναι μια παράσταση που δεν θα μπορούσα να σκηνοθετήσω σήμερα ενώ η “αστΕΡΩΣκονη” έπρεπε να γίνει τώρα.
Μέρος της φωτογράφισης και η βιντεοσκόπηση του trailer της παράστασης πραγματοποιήθηκαν στους χώρους του Πλανητάριου του Ιδρύματος Ευγενίδου.
Διάρκεια: 100 λεπτά, Δευτέρα και Τρίτη, 21:15, Για λίγες παραστάσεις. Προπώληση: more.com. Για πληροφορίες, ομαδικές κρατήσεις (άνω των 8 ατόμων) και ατέλειες: 6989863559. Προσφορά προπώλησης έως 14/10
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
18°
