Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Στο διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή» στο θέατρο Βρετάνια - Δείτε τις πρώτες φωτογραφίες
Η πολυαναμενόμενη πρεμιέρα του έργου «Στο διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή» πλησιάζει και συγκεκριμένα έχει προγραμματιστεί για τις 15 Νοεμβρίου. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έχει αναλάβει, πέρα από τη σκηνοθεσία, και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, έπειτα από το σοβαρό ατύχημα του Άκη Σακελλαρίου, που τον ανάγκασε να απέχει για ένα διάστημα από τα θεατρικά δρώμενα. Στο πλευρό του η Γαλήνη Χατζηπασχάλη. Να σημειώσουμε ότι αναμένεται στο επόμενο διάστημα να γίνει διπλή διανομή των ρόλων, όταν αναρρώσουν πλήρως οι δυο αρχικοί πρωταγωνιστές του έργου, Άκης Σακελλαρίου και Νάντια Κοντογεώργη.
Το έργο της Sarah Ruhl, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, παίρνει ιστορικά γεγονότα και τα πλέκει, με χιούμορ, ευφυΐα και τρυφερότητα, σε μια τολμηρή ιστορία αγάπης και κατανόησης. Όπως αναφέρει άλλωστε και ο ίδιος, πρόκειται για μια σοβαρή κωμωδία για τη σεξουαλικότητα, την αγάπη και τον ηλεκτρισμό.
Ο Δρ. Γκίβινγκς είναι πολύ ενθουσιασμένος με τα αποτελέσματα της νέας του συσκευής, καθώς με τη μηχανή του διεγείρει τις ασθενείς του σ’ αυτό που τότε ονόμαζαν ευτυχισμένους παροξυσμούς (ή, όπως τους ξέρουμε σήμερα, οργασμούς). Έτσι ενώ φέρεται να είναι απόλυτα αφοσιωμένος στις γυναίκες ασθενείς του, ξεχνά τη δική του γυναίκα. Στο βικτωριανό σπίτι του, όπου στεγάζεται και το ιατρείο του, η νέα και πανέξυπνη σύζυγος του Κάθριν, απασχολημένη με θέματα που αφορούν τη νεογέννητη κόρη τους, προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει στο «διπλανό δωμάτιο». Όταν μια νέα «υστερική» ασθενής κάνει την εμφάνιση της μαζί με τον σύζυγο της, φέρνοντας μαζί τους την προβληματική σχέση τους αλλά και μία τροφό, το ζεύγος Γκίβινγκς θα κληθεί να αναθεωρήσει και τη δική του σχέση, όπως και τι σημαίνει τελικά να αγαπάς κάποιον πραγματικά.
Οι γιατροί χρησιμοποιούσαν συσκευές δόνησης για τη θεραπεία της «υστερίας», την οποία θεωρούσαν ως το πιο κοινό πρόβλημα υγείας μεταξύ των γυναικών της εποχής. Η υστερία ήταν ένας ιατρικός όρος που αναπτύχθηκε για να περιγράψει την εκδήλωση ψυχικής ή συναισθηματικής δυσφορίας μιας γυναίκας, συμπεριφορά που τότε την θεωρούσαν ασθένεια που χρειαζόταν θεραπεία. Αν και η ύπαρξη της υστερίας ως ασθένειας διαψεύστηκε από την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία το 1952, οι ειδικοί ιατροί από την εποχή του Ιπποκράτη μέχρι και τον 20ό αιώνα πίστευαν ότι η υστερία εξέφραζε την αντίδραση της μήτρας κατά της σεξουαλικής στέρησης. Το μασάζ των γεννητικών οργάνων αποτελούσε συνήθη θεραπεία για την υστερία- στόχος του ήταν να προκαλέσει «υστερικό παροξυσμό» (γνωστότερο ως οργασμό) στην ασθενή. Μια τέτοια θεραπεία απαιτούσε τόσο χειρωνακτική επιδεξιότητα όσο και αρκετό χρόνο, οπότε οι γιατροί των αρχών του αιώνα ήταν ενθουσιασμένοι με την αποτελεσματικότητα, την ευκολία και την αξιοπιστία των φορητών δονητών. Υπό το πρίσμα της ιστορικής κληρονομιάς της υστερίας, μπορούμε να δούμε ότι η ταξινόμηση της υστερίας ως ασθένειας ήταν μια άρνηση να αναγνωριστεί η γυναικεία σεξουαλικότητα ως ανθρώπινο χαρακτηριστικό ισότιμο με την ανδρική σεξουαλική λειτουργία, καθώς και μια άρνηση να αναγνωριστεί ο οργασμός ως φυσιολογική λειτουργία της γυναικείας σεξουαλικότητας.
Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: Σκηνοθετικό σημείωμα για την παράσταση «Στο διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή»
Ποιος θα το περίμενε, ένα θεατρικό έργο να βάζει επί σκηνής «θεραπείες» με ηλεκτρικό δονητή; Ποιος θα περίμενε αυτό το έργο να είναι ταυτόχρονα τόσο αστείο και τόσο τρυφερό; Τόσο διασκεδαστικό και, την ίδια στιγμή, τόσο διεισδυτικό στην ανθρώπινη φύση; Το έργο αυτό μας ταξιδεύει σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι ήξεραν περισσότερα για την Αφρικανική Ήπειρο απ’ όσα ήξεραν για το ίδιο τους το σώμα. Σε μια εποχή όπου η επιστήμη και η τεχνολογία φαίνονταν να καλπάζουν με ρυθμούς ασύλληπτους, όπου κάθε ερώτημα φαινόταν έτοιμο να απαντηθεί και οι άνθρωποι ήταν γεμάτοι βεβαιότητες. Δε διέφεραν, λοιπόν, πολύ από εμάς, σήμερα. Κοιτάζοντάς τους απ’ τον 21ο αιώνα, με αγάπη και συμπόνια για την άγνοιά τους, για τις προκαταλήψεις και τις ιδεοληψίες τους, έχουμε μια ευκαιρία να αναρωτηθούμε για τις δικές μας βεβαιότητες – και να τις επανεξετάσουμε. Κι όλο αυτό, διασκεδάζοντας.
Μιλήσαμε με τη σκηνοθέτρια Χριστίνα Ματθαίου η οποία συγκέντρωσε τις κεντρικές ερωτικές ιστορίες της παράστασης κυρίως μέσα από μαρτυρίες ανθρώπων που συνάντησε σε όλη την Ελλάδα
Γιατί ο ιταλός σκηνοθέτης Αντόνιο Λατέλα επέλεξε να ανεβάσει το συγκεκριμένο έργο και πώς δουλεύει με τους ηθοποιούς ενώ δεν μιλάει ελληνικά; Τι μας είπαν οι ηθοποιοί για τους ρόλους τους;
Η παράσταση αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής τετραλογίας, του σκηνοθέτη με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
12°
