Αργυρώ Θεοδωράκη: Οι «Σπυριδούλες» αφηγούνται τις ζωές γυναικών που πάλεψαν για την αυτοδιάθεσή τους

Δεν χρειάζεται να μάθεις ότι τον σκύλο της τον λέει Σήφη ή να ακούσεις το επίθετό της για να καταλάβεις από πού αντλεί καταγωγή η Αργυρώ Θεοδωράκη. Τα έντονα χαρακτηριστικά, τα μακριά μαύρα κυματιστά μαλλιά, τα εκφραστικά μεγάλα μάτια, τα καλοσχηματισμένα φρύδια, το λευκό δέρμα παραπέμπουν σε μια ομορφιά που έρχεται κατευθείαν από τις τοιχογραφίες των γυναικών της Κνωσού. Η Αργυρώ γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά η καταγωγή της είναι από τα Χανιά.

Είναι Τρίτη απόγευμα και δίνουμε ραντεβού σ' ένα μικρό μπλε μαγαζί στη Διδότου. Ακούγεται ήχος από μηχανάκι, γυρνάω, τη βλέπω. Μαύρη πουά φούστα, δερμάτινο τζάκετ, σκουλαρίκι στη μύτη. Η Αργυρώ Θεοδωράκη είναι ένα κορίτσι της γενιάς της, αεικίνητο, αστείο, χαμογελαστό, κουλ. Συναντηθήκαμε για να μιλήσουμε για τις «Σπυριδούλες», το έργο της Νεφέλης Μαϊστράλη στο οποίο πρωταγωνιστεί. Έχει ένα κράτημα καθώς μιλάμε, δικαιολογημένο, αφού αυτή είναι η πρώτη της συνέντευξη. Μου μιλάει για τον σκύλο της, χάρη στον οποίο, μαθαίνω, πέρασε στη Δραματική Σχολή. Ώρες ατέλειωτες, μου λέει, του διάβαζε τους μονολόγους της δυνατά. 

Η Αργυρώ είχε καταλάβει από μικρή τι ήθελε να κάνει. Πήγαινε με τη μητέρα της από παράσταση σε παράσταση, κι από την πέμπτη δημοτικού και μετά ήταν συνεχώς σε κάποια θεατρική ομάδα, όμως στην πορεία βρέθηκε σε ένα σχολείο για «άριστους», όπως το χαρακτήρισε, ενώ η κλίση της ήταν στις τέχνες. «Το καταλάβαιναν οι καθηγητές μου πως στο θέατρο μπορούσα να εξελιχθώ, γι' αυτό και προσπαθούσαν να μου δώσουν ό,τι εφόδια και γνώσεις είχαν». Και κάπως έτσι σπούδασε στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ –κι ας χρειάστηκε δέκα χρόνια για να πάρει το πτυχίο, όπως λέει γελώντας–, ενώ πρόσφατα αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. 

Είναι σχεδόν σίγουρη ότι δεν θα μπορούσε να ασχοληθεί με κάτι άλλο εκτός από την υποκριτική. Η δουλειά γραφείου την τρομάζει, δεν είναι άνθρωπος της ρουτίνας. Η σκηνοθεσία συνοδεύεται από πολλές ευθύνες, οι οποίες την αγχώνουν. «Είμαι καλή στο να ακολουθώ μια ομάδα, όχι να την κατευθύνω». Τελικά η σκηνή είναι το μόνο μέρος όπου νιώθει σίγουρη και ήρεμη. Ξέρει πως, ό,τι κι αν συμβεί εκεί πάνω, μπορεί να το διορθώσει. Είναι αγχώδης, αλλά δεν έχει ντροπές, γι’ αυτό και της αρέσει να εκτίθεται. Προτιμά να υποδύεται ανδρικούς ρόλους, «τους αισθάνομαι πιο οικείους», λέει. Τον ρόλο της Σπυριδούλας τον βρίσκει δύσκολο όχι επειδή είναι γυναικείος, αλλά επειδή πρέπει να αφηγηθεί την ιστορία μιας δωδεκάχρονης υπηρέτριας που μίλησε ανοιχτά για τη σωματική και ψυχική βία που υπέστη πίσω στο 1950. «Διάβαζα συνεντεύξεις της, μελετούσα το κείμενο, ακολουθούσα πιστά τις οδηγίες των σκηνοθετών, αλλά όταν κατάλαβα πραγματικά το μεγαλείο αυτής της κοπέλας, ένιωσα λίγη. Σκέφτηκα, ποια είμαι εγώ; Πώς θα δώσω ξανά φωνή σ' αυτή την ιστορία όπως της αξίζει;».

Είναι ένας ρόλος που την επηρέασε ψυχολογικά. Γνώριζε εξαρχής ότι θα ήταν πρόκληση, αλλά δεν είχε δεύτερες σκέψεις όταν της προτάθηκε, μια και είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στη δουλειά της ομάδας 4Frontal. Σ' αυτό συνέβαλε η παρουσία των σκηνοθετών Θανάση Ζερίτη και Χάρη Κρεμμύδα, τους οποίους είχε την τύχη να γνωρίσει στη δραματική σχολή. Όταν έρχεσαι σε επαφή με νέα άτομα του χώρου, αντιμετωπίζεις τα πράγματα αλλιώς. «Βλέπουμε διαφορετικές προσεγγίσεις, ανθρώπους που έχουν να παρουσιάσουν κάτι φρέσκο και κυρίως σύγχρονο. Πιστεύω ότι έρχεται μια νέα γενιά με πολλή όρεξη, που δεν αρκείται στο να ακολουθήσει ό,τι έκαναν οι παλιοί». 

Λίγο πριν φύγουμε, της ζήτησα να απαντήσει σε μερικές ερωτήσεις εκτός θέματος, για να καταλάβω καλύτερα τι είναι αυτό το κορίτσι εκτός από τη Σπυριδούλα που ενσαρκώνει.

Συνέντευξη με την Αργυρώ Θεοδωράκη για την παράσταση «Σπυριδούλες»

— Η υπόθεση «Σπυριδούλα», όταν συνέβη, είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο. Είχες ακούσει ή διαβάσει γι’ αυτήν πριν πάρεις μέρος στην παράσταση;
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα την ιστορία, και νομίζω ότι πολλά παιδιά της γενιάς μου δεν τη γνωρίζουν. Η παράσταση ίσως είναι μια αφορμή να μάθουν όλα όσα έζησε αυτό το κορίτσι.

— Εσένα τι σε συγκλόνισε προσωπικά σε αυτή την υπόθεση;
Πέρα από τα βασανιστήρια που υπέστη, είναι ότι η ίδια βρήκε το θάρρος να μιλήσει, σχεδόν ετοιμοθάνατη στο νοσοκομείο, για όλα αυτά που της κάνανε. Ήταν ελάχιστες οι πιθανότητες να βρει κάποιον να την πιστέψει. Αλλά βρήκε, κι έτσι σώθηκε και έγινε ηρωίδα. Γιατί είσαι ηρωίδα όταν στα 12 σου, και μάλιστα εκείνα τα χρόνια, έχεις το θάρρος να καταγγείλεις τους βασανιστές σου.

— Ποια συναισθήματα σου δημιουργούνται για τις «Σπυριδούλες» του κόσμου;
Έχω απόλυτο σεβασμό για όλα τα κορίτσια, τις γυναίκες, όλους που εξαρτώνται από έναν άνθρωπο, δουλεύουν γι’ αυτόν, μπαίνουν στο σπίτι του, τον βοηθούν και μπορεί να καταλήξουν να γίνουν θύματά του αντί μέλη της οικογένειάς του.  

— Ποιος ήταν ο λόγος που ήθελες περισσότερο να συμμετάσχεις στη συγκεκριμένη παράσταση; 
Χρόνια τώρα, είμαι μεγάλη θαυμάστρια της ομάδας 4frontal, οπότε, όταν με επέλεξαν για τον ρόλο της Σπυριδούλας, χάρηκα πολύ. Και χάρηκα διπλά όταν κατάλαβα ότι με την ερμηνεία μου θα έδινα ξανά ζωή στην ηρωίδα Σπυριδούλα.  

— Γιατί κάποιος να έρθει να δει τις «Σπυριδούλες»; Τι το ξεχωριστό έχει η συγκεκριμένη παράσταση; 
Οι «Σπυριδούλες» αφηγούνται τις ζωές γυναικών που πάλεψαν για την αυτοδιάθεσή τους, κι αυτές οι ιστορίες είναι πάντα επίκαιρες. Είναι ένα θέατρο-ντοκουμέντο με στοιχεία αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Είναι μια ανατρεπτική παράσταση, που μας βάζει όλους να σκεφτούμε, δεν είναι μια ανώδυνη ψυχαγωγική παράσταση. 

— Είσαι ένα νέο κορίτσι, της εποχής σου. Ποιο είναι κατά τη γνώμη σου το μεγαλύτερο πρόβλημα της γενιάς σου;
Προβλήματα σωρός… Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας αντάξιες των σπουδών ή των φιλοδοξιών μας. Οι περισσότεροι φίλοι μου έχουν φύγει στο εξωτερικό, κι όσοι είμαστε ακόμη εδώ, είναι γιατί έχουμε κάποιες άγκυρες παραπάνω. Εγώ, ας πούμε, δεν θα μπορούσα εύκολα να υπηρετήσω την υποκριτική τέχνη στο εξωτερικό.

— Πού πας μετά την παράσταση;
Για μπίρες συνήθως, για αποφόρτιση. Και για πιτόγυρα, αν δεν έχω πάρει τάπερ μαζί μου. 

— Ποια ήταν η τελευταία συναυλία που πήγες και τι θυμάσαι περισσότερο; 
Συναυλίες πολλές. Οι Χαΐνηδες είναι η αδυναμία μου, μοναδική εμπειρία! Ο Δημήτρης Αποστολάκης καταφέρνει και παραμένει μεγάλος δημιουργός.

— Τηλεόραση βλέπεις; 
Σπάνια. Πάντα όμως, και για λόγους επαγγελματικής διαστροφής, αναζητώ τις νέες σειρές που βγαίνουν. Κάποιες είναι πολύ καλοδουλεμένες, κάποιες πιο πρόχειρες, ωραίο είναι να τις χαζεύεις πού και πού.

— Πώς θα περιέγραφες το κατοικίδιό σου;
Ο Σήφης είναι ο συγκάτοικός μου. Μπορεί να μη μοιραζόμαστε τις δουλειές, αλλά είναι πάντα εκεί να με ακούσει και να τον ακούσω. 

— Αν διάλεγες ένα μέρος για να περνάς τα καλοκαίρια σου, ποιο θα ήταν αυτό; 
Αναζητώ συνήθως περιοχές χωρίς κοσμικότητα. Φέτος πήγα στην Ηρακλειά. Αν πρέπει όμως να επιλέξω ένα μέρος, είναι το χωριό μου στα Χανιά!

— Το ωραιότερο ταξίδι που έχεις κάνει;
Ικαρία μόλις τελείωσα το σχολείο. Έχω πάει και στην Κούβα μικρή. Είχα ενθουσιαστεί με τις μουσικές τους… 

— Πού έχεις φάει το καλύτερο φαγητό της ζωής σου;
Στο σπίτι της γιαγιάς μου στο χωριό. Καλιτσούνια, ντολμαδάκια, μπουρέκι κι άλλα τέτοια γκουρμέ. 

— Μια φράση που σου είπε κάποτε κάποιος και την κράτησες;
Όταν οι γονείς μου ήταν πλέον σίγουροι και ενθουσιασμένοι που θα γινόμουν ηθοποιός, ο μπαμπάς μου μου είχε πει: «Να ξέρεις, βέβαια, ότι κάποια βράδια θα γυρνάς στο σπίτι σου χωρίς το χειροκρότημα».

— Τα επόμενα σχέδιά σου ποια είναι; 
Δεν μου αρέσουν τα μεγάλα σχέδια. Τώρα θέλω ο κόσμος να δει την παράστασή μας. Θέλω και να τελειώσω κάποιες συμπληρωματικές σπουδές που κάνω. Πάντως ο χειμώνας θα είναι ωραίος.