«Όρνιθες» σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων: Ένα έργο μαγικό από μόνο του σε ένα επίσης μαγικό αρχαίο θέατρο
Το αρχαίο θέατρο των Φιλίππων είναι από τα πρώτα λίθινα κτίσματα της αρχαιότητας, φτιάχτηκε στα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ., χάλασε από σεισμούς και κατακτητές, αναστηλώθηκε τον 2ο αιώνα μ.Χ., οπότε και γνώρισε άνθηση… και παρόλο που μου αρέσει να ξεσκονίζω την ιστορία κάθε μνημείου με τις ώρες, δυστυχώς κανένας δεν κόβεται, τώρα ένας (φανταστικός) αρχισυντάκτης στέκεται πάνω από το κεφάλι μου και μουρμουράει «μαζέψου, αρκετά με τα εγκυκλοπαιδικά, προχώρα στο παρασύνθημα».
Λοιπόν είχα τόσα χρόνια να πάω στους Φιλίππους που ξαφνιάστηκα με το αναψυκτήριο, τουλάχιστον το τόσο οργανωμένο, με «συγκλονιστικό» σουβλάκι. Σε εισαγωγικά γιατί η παράσταση «Όρνιθες» είχε πολύ κόσμο, ο οποίος περίμενε στην ουρά να πάρει σουβλάκι, είχε πάει δωδεκάμιση, δεν πήραμε (σουβλάκι). Η παράσταση, για να μπω στο θέμα, ήταν εξαιρετική, πάρα πολύ ωραία, καλύτερη από άλλες εκδοχές του έργου που έχω δει σε άλλα αρχαία θέατρα. Το έργο είναι κλασσική αριστοφανική κωμωδία, σαρκαστική μαζί και αστεία – μόνον ο Αριστοφάνης ήξερε να συνδυάζει την πολιτική/κοινωνική κριτική με την πλάκα. Η κριτική είναι για την πολιτεία της εποχής του, 414 π.Χ., όταν οι «Όρνιθες» παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στα Μεγάλα Διονύσια και κέρδισαν το δεύτερο βραβείο – φανταστείτε πόσο καλό ήταν το έργο που πήρε το πρώτο βραβείο… ή και όχι, μια και ο Αριστοφάνης δεν ήταν ο αγαπημένος του Συστήματος. Το οποίο Σύστημα το κάνει φύλλο φτερό με τους δύο φίλους, οι οποίοι χτίζουν μια πόλη στον ουρανό με τη βοήθεια των πουλιών, για να μην έχει διαφθορά, κολακεία, υποκρισία και απάτη η νέα πόλη τους, η Νεφελοκοκκυγία.
Δεν σας λέω τι γίνεται στη συνέχεια, μήπως πάτε να δείτε το έργο, που είναι εξαιρετικό: ο Άρης Μπινιάρης το σκηνοθετεί με φαντασία, η κίνηση του χορού, τα κοστούμια, ο χορός ο ίδιος, οι ηθοποιοί, όλοι είναι αστέρια. Πρωταγωνιστές είναι ο ενεργητικός Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και ο σέξι Γιώργος Χρυσοστόμου, πηδώντας άψογα ο ένας πάνω στον άλλον σε μια παράσταση-σώου που ακτινοβολεί με συνεχή κίνηση. Δεν τους υποτιμάω με τους παραπάνω χαρακτηρισμούς κι ας δείχνουν σαχλοί, ο Οδυσσέας δεν είναι μόνον ενεργητικός και ο Χρυσοστόμου δεν είναι μόνον σέξι, αλλά πόσες φορές μπορεί να γράψει κανείς «καταπληκτικοί, ηθοποιάρες» κ.λπ.; Επιπλέον είναι αφοσιωμένοι στον ρόλο τους, έχουν χημεία μεταξύ τους, πράγμα άντε-να-σου-κάτσει, σε αρχαίο έργο. Ο θίασος: Μιχάλης Βαλάσογλου, Στέλιος Ιακωβίδης, Θανάσης Ισίδωρος, Τάσος Κορκός, Κωνσταντίνος Κορωναίος, Σοφία Κουλέρα, Αυγουστίνος Κούμουλος, Μαρία Κυρώζη, Ερρίκος Μηλιάρης, Μάριος Παναγιώτου, Κυριάκος Σαλής, Αλεξία Σαπρανίδου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Ειρήνη Τσέλλου – τους γράφω όλους επειδή είναι σούπερ μιλάμε, οι καλυτερότεροι. Η επίσης σούπερ κινησιολογία είναι του Αλέξανδρου Βαρδαξόγλου, τα τέλεια σκηνικά και κοστούμια είναι του Πάρι Μέξη, η απόλυτα ταιριαστή, ατμοσφαιρική μουσική του Αλέξανδρου Δράκου Κτιστάκη.
Ωραία, σας έπηξα με τα ονόματα αλλά είναι οι συντελεστές, κι άλλοι τόσοι που δεν αναφέρω, που έφτιαξαν αυτή την ωραία παράσταση για την οποία θα ήταν περήφανος ο Αριστοφάνης. Το θέατρο των Φιλίππων ήτανε γεμάτο την πρώτη βραδιά, και μαγικό όντως, με τη δροσιά να κατεβαίνει από το βουνό μαζί με το αεράκι σε μια καυτή καλοκαιρινή παράσταση, στη διάρκεια της οποίας εμείς οι θεατές ξεχάσαμε τα πάντα και ταξιδέψαμε στη (μαγική, λέμε) Νεφελοκοκκυγία…
Ο γνωστός Ιταλός σκηνοθέτης αναλαμβάνει για πρώτη φορά να σκηνοθετήσει Έλληνες ηθοποιούς, προσεγγίζοντας τον «Γυάλινο κόσμο» μέσα από μια δική του, «πειραγμένη», και γι’ αυτό καλοδεχούμενη, οπτική
7°
