Μάριο Μπανούσι: Η παράστασή του «Taverna Miresia* - Mario, Bella, Anastasia» στην πλατφόρμα grape του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου
Πιτσιρίκι στην Αλβανία έστηνε στον κήπο ένα σεντόνι και έπαιζε στους γείτονες κουκλοθέατρο, με χαρακτήρες εμπνευσμένους από τους συγγενείς του. Είκοσι χρόνια μετά είναι σταθερά το προσωπικό βίωμα που τροφοδοτεί τη δραματουργία του Μάριο Μπανούσι, μόνο που η σκηνή του σύνορα πια δεν γνωρίζει. «Το θέατρο που με ενδιαφέρει είναι αυτό που έχει ως αφετηρία του την αλήθεια, ό,τι σημαίνει αυτό για τον καθένα. Ένα χειροποίητο εικαστικό θεατρικό σύμπαν, που αντλεί από τα μικρά και μεγάλα που μας ταλανίζουν καθημερινά», μου λέει ο 25χρονος ταλαντούχος καλλιτέχνης, τον οποίο επαίνεσε και ο περίφημος κριτικός του Guardian, Μάικλ Μπίλινγκτον.
Το «Goodbye Lindita», μια παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς, απέσπασε δύο βραβεία στο Φεστιβάλ Bitef στο Βελιγράδι. Από τον περασμένο Οκτώβριο, μάλιστα, έχει ταξιδέψει σε τέσσερις χώρες. Τη διεθνή διαδρομή του, όμως, ξεκίνησε και η «Taverna Miresia* - Mario, Bella, Anastasia»· μια επιστροφή στη χώρα της παιδικής ηλικίας και στη μνήμη του εκλιπόντος πατέρα του, που συνάντησε ήδη το κοινό στην Τιμισοάρα και, μετά την επιστροφή της στην Πειραιώς 260, ετοιμάζεται και για τη Ζυρίχη.
Περιοδείες, διακρίσεις, υποτροφίες, αναθέσεις· το βιογραφικό του Μάριο Μπανούσι ανοίγει εκθετικά μέσα σε μόλις λίγους μήνες. «Η αναγνώριση με έχει κάνει να ωριμάσω πρόωρα, έχει φέρει όμορφες συνεργασίες και προτάσεις. Και, φυσικά, πατάω με άλλον τρόπο στα πόδια μου», δηλώνει. Οι συνεργασίες και οι χώρες στις οποίες βρίσκεται για τη δουλειά του είναι το μεγαλύτερο δώρο που του έχει δώσει μέχρι τώρα η τέχνη του. «Έχω αρχίσει να μαθαίνω πώς λειτουργεί μια παραγωγή, ποια είναι τα standards και κάθε καινούργιο ταξίδι είναι κι άλλο ένα μάθημα-εμπειρία. Τα μουσεία που θα πάω, οι καλλιτέχνες που θα συναναστραφώ με τροφοδοτούν και με προχωρούν ως καλλιτέχνη». Η κουβέντα έρχεται στη διάλεξη που έδωσε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, προσκεκλημένος του καθηγητή Δημήτρη Παπανικολάου· στη γνωριμία του με τον συγγραφέα Εντουάρ Λουί στην Αυστραλία, καθώς και με τον Θεόδωρο Τερζόπουλο και τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. «Είμαι ευγνώμων για τις συζητήσεις μας. Μιλώντας μαζί τους καταλαβαίνω κι εγώ καλύτερα ποιος είμαι και τι θέλω να κάνω».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
Στην παράσταση στον Σταυρό του Νότου διηγείται λάιβ τα βιντεάκια του, πιάνοντας από την αστεία πλευρά -και χωρίς παρεξήγηση- την ασυναρτησία του κάθε ζωδίου
20°
