Η Αργυρώ Χιώτη μιλάει για το «Αναψυκτήριο» που παρουσιάζει στην Πειραιώς 260
Η Αργυρώ Χιώτη μιλά για τη νέα παράστασή της που συμμετέχει στην πλατφόρμα grape-Greek Agora of Performance του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου.
«Το Αναψυκτήριο, όπως λέει το όνομά του, είναι ένας τόπος όπου συγκεντρώνονται οι ψυχές –ζωντανές, νεκρές, δεν έχει τόση σημασία– για να ξεδιψάσουν. Ένας τόπος ευχάριστος στον οποίο το νερό παίζει σημαντικό ρόλο. Όσοι φτάνουν εκεί πρέπει να ακολουθήσουν τους κανόνες με βάση τους οποίους λειτουργεί, τραγουδούν συχνά για λουλούδια και φυτά, καλούνται να κάνουν τον μικρό απολογισμό της ζωής τους, να “πετάξουν όλες τις σκέψεις μακριά”, να βρουν τον χώρο τους και να υπάρξουν μέσα σε αυτόν. Παρακολουθούμε άλλους ανθρώπους να περνούν και γρήγορα να φεύγουν, και άλλους να μένουν για ένα διάστημα και να λύνουν τους λογαριασμούς τους˙ να συγχρωτίζονται με τους υπόλοιπους, να “υποδέχονται” εξίσου τα ορατά και τα αόρατα, να παίρνουν τον χρόνο για να ατενίσουν τη ζωή και το νόημά της και να θέτουν το βασικό ερώτημα: μπορούμε να συνεχίζουμε να πιστεύουμε στους μύθους;
»Στο Αναψυκτήριο υπάρχει χαλίκι, υπάρχει δροσιά, μαγικά κόλπα και πειράγματα, ευχές και ρυθμικά συντονισμένα βήματα. Σαν ένα ξόρκι υπέρ της ζωής, καταθέτει σκέψεις, θρηνητικά τραγούδια, αυτά που είναι να ξεχαστούν και όσα έρχονται στη μνήμη. “Τα κεφάλια μας οι πρωτεύουσες των πόνων μας / έχουνε βυθιστεί κάτω από τα δάκρυα”.
»Δεν πρόκειται ακριβώς για μια ιστορία, είναι περισσότερο ένας κόσμος που χτίζουμε πάνω στη σκηνή μιας ουτοπικής συνύπαρξης, μια ονειροφαντασία, μια διαδικασία για να καθαρίσουμε την ψυχή μας, μια μικρή όαση. Ανοιχτή σε συνειρμούς και πολλαπλές νοηματοδοτήσεις. Ο κόσμος της λογικής είναι όλο και πιο αδιέξοδος, ακατανόητος για εμένα, βίαιος μέσα στην απολυτότητά του. Ανατρέχοντας στις πρώτες σκέψεις που έφεραν την επιθυμία να φτιάξω αυτή την παράσταση παρατηρώ την ανάγκη ενός ανάποδου κόσμου. Τι ορίζει έναν ανάποδο κόσμο; Η οπτική μας; Ο ρυθμός του; Η αντιστροφή της ροής; Είναι αντιστροφή της ροής η επιλογή για μη αντιπαράθεση; Η καλή πρόθεση για έμψυχα και μη όντα; Η αφοβία και το απαραβίαστο του χώρου του καθενός; Η επιστροφή στο σεβασμό της ύπαρξης;».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
18°
