Η παράσταση «Μεγάλοι Δρόμοι» κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 17 Ιανουαρίου στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, βασισμένη σε δύο διηγήματα της Λένας Κιτσοπούλου, σε σκηνοθεσία Ειρήνης Φαναριώτη, με την ίδια, τον Άρη Λάσκο και τη Μυρτώ Γράψα επί σκηνής.
«Διάβασα τα βιβλία της Λένας Κιτσοπούλου Νυχτερίδες και Μεγάλοι Δρόμοι σε μια νύχτα» λέει η Ειρήνη Φαναριώτη, εξηγώντας πώς πέρασε στην αντίπερα όχθη, αυτή του σκηνοθέτη, από εκείνη της ηθοποιού που μέχρι τότε βρισκόταν –έχοντας μάλιστα παίξει και δύο φορές στην Επίδαυρο. «Οι Μεγάλοι Δρόμοι», η πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα μαζί με την ομάδα T.d.S. (Terre de semis) έγινε χωρίς μεγάλο budget. Αλλά, όπως πιστεύει και η ίδια, το θέμα είναι να κάνεις ό,τι μπορείς με αυτά που έχεις. Μιλήσαμε μαζί της για την παράσταση που ετοιμάζουν, για την πρωτόγνωρη για εκείνη εμπειρία της σκηνοθεσίας και για τα διηγήματα της Λένας Κιτσοπούλου που επέλεξε.
Το να σκηνοθετήσω για πρώτη φορά ήταν μια απόφαση που πήρα ξαφνικά. Ήθελα εδώ και δύο χρόνια σχεδόν να κάνω αυτά τα διηγήματα της Λένας. Κι έτσι, για παιχνίδι πιο πολύ, είπα δεν τα σκηνοθετώ κιόλας; Η αλήθεια είναι ότι με βοήθησε πολύ η Αμάλια (σ.σ. η Αμάλια Μπένετ είναι υπεύθυνη για την επιμέλεια κίνησης της παράστασης) στην τελική μου απόφαση, με στήριξε σε μία δύσκολη φάση. Έτσι βρήκε χώρο και τρύπωσε η ανάγκη μου για συναίσθημα και υπερβολή. Από εκεί ξεκίνησα για να τα ξορκίσω και να καταλήξω πάλι εκεί. Προς Θεού όμως δεν δηλώνω σκηνοθέτης, ούτε το πιστεύω αυτό για τον εαυτό μου. Να ‘μαστε καλά, έχουμε αρκετούς σκηνοθέτες και πολύ καλούς μάλιστα. Πιστεύω ωστόσο ότι κάθε ηθοποιός πρέπει να περνάει έστω και μια φορά από αυτή τη θέση, για μένα έχει ανοίξει ένα άλλο παράθυρο μετά από αυτό. Και όχι μόνο σε επίπεδο δημιουργικό• παρατηρείς και συμπεριφορές, βλέπεις και τα δικά σου φάουλ μέσα στη δουλειά. Είναι φοβερή εμπειρία. Στις πρόβες δεν μπορώ να επιλέξω τι μ’ αρέσει πιο πολύ. Όταν ανεβαίνω στη σκηνή με τα παιδιά, λέω τι φοβερό πράγμα είναι να παίζεις, ζωντανεύει το κορμί, οι αισθήσεις, κυκλοφορεί το αίμα. Όταν είμαι από κάτω και τους βλέπω να παίζουν, τους χαζεύω... Με κάνουν και χαμογελάω, τους χαίρομαι. Αγαπώ πολύ τους ηθοποιούς.
Τα δυο διηγήματα που επέλεξα θα μπορούσαμε να πούμε ότι πραγματεύονται τον έρωτα και τις μορφές που παίρνει ανάλογα με τη φάση της ζωής μας και τις συνθήκες. Στο σύμπαν της Λένας Κιτσοπούλου με γοητεύει το ότι όλα είναι γειωμένα και παρόλα αυτά καταφέρνει να τα δένει με έναν τρόπο σχεδόν λυρικό. Το βρίσκω μαγικό. Δίνει συνθήκες καθημερινές, τόσο οικείες που κάποιες φορές δεν θες καν να τις δεχτείς. Όπως δεν θες να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη όταν γυρίζεις πτώμα στο σπίτι. Αλλά τις δίνει με τέτοιο τρόπο που σου θυμίζει ότι γι’ αυτό αγαπάς τη ζωή, γι ‘ αυτές τις μαύρες μέρες, τις γεμάτες ελπίδα για το μέλλον.
Το να δουλεύεις με μικρό budget είναι δύσκολο, πολύ. Όταν ξεκίνησα τους Μεγάλους Δρόμους, θα έλεγα πως είχα σχεδόν άγνοια κινδύνου. Και σε ένα βαθμό έχω ακόμη, κυρίως αρνούμενη να δω την αλήθεια. Για να κάνεις αξιοπρεπώς την οποιαδήποτε δουλειά χρειάζεται λεφτά. Απ’ την άλλη είναι τόσο συγκινητικό να έχω δίπλα μου όλους αυτούς τους ανθρώπους που βοηθάνε σ’ αυτή την προσπάθεια, χωρίς καμία απολαβή, μόνο και μόνο γιατί το θέλουν. Ελπίζω κάποια μέρα να καταφέρω να τους το ανταποδώσω. Άμεσα..!
Οι Μεγάλοι Δρόμοι είναι μια παράσταση φτιαγμένη από ανθρώπινα υλικά στην υπηρεσία του ανθρώπου. Έχει επίκεντρο αυτόν και τις ανάγκες του, τα πάθη του, τα θέλω του. Είναι μια παράσταση που η καρδιά και η ψυχή έχουν τον πρώτο λόγο, με μια μεγάλη έρευνα γύρω από τον έρωτα, τα λάθη, την αλήθεια του και τη διαφορά του με τη βαθειά, ανιδιοτελή αγάπη. Με συνεπαίρνουν και τα δύο διηγήματα εξίσου. Εγώ προσωπικά ταυτίζομαι και με τους δύο βασικούς ήρωες. Είμαι σίγουρη πως και οι θεατές θα βρουν εξίσου κοινά βιώματα και χαρακτηριστικά. Η Λένα Κιτσοπούλου είναι εξάλλου εκ βαθέων γνώστης της ζωής.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Ειρήνη Φαναριώτη, T.d.S. (Terre de Semis)
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
18°
