Γεβγκένια Μουραβιέβα - «Τόσκα» από την ΕΛΣ: Συνέντευξη με τη ρωσίδα υψίφωνο λίγο πριν την παράσταση στο Ηρώδειο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου
Είναι, νέα, όμορφη, με εντυπωσιακή σκηνική παρουσία. Το ηχόχρωμα της λυρικής σοπράνο φωνής της, πλούσιο και βαθύ. Το παλμαρέ της στους διεθνείς μουσικούς διαγωνισμούς είναι γεμάτο πρωτιές και διακρίσεις. Το ρεπερτόριό της εκτείνεται από τον ιταλικό βερισμό μέχρι τη «Σαλώμη» του Στράους. Στην πρώτη της εμφάνιση στο Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ το 2017, ως Κατερίνα Ισμαήλοβα στη «Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ», προκάλεσε αίσθηση. Η πολυβραβευμένη Ρωσίδα υψίφωνος Γεβγκένια Μουραβιέβα το Σάββατο 1η Ιουνίου ανεβαίνει στη σκηνή του Ηρωδείου για να μας παρασύρει, να μας γοητεύσει και να μας συγκινήσει «δανείζοντας» τη φωνή της στη Φλόρια Τόσκα, την πριμαντόνα που ζει για την Τέχνη και τον έρωτα και πεθαίνει με τον πιο μελοδραματικό τρόπο, σαν μια πραγματική ντίβα. Η πρωταγωνίστρια της «Τόσκα», της δημοφιλέστατης όπερας του Τζάκομο Πουτσίνι, με την οποία η Εθνική Λυρική Σκηνή ανοίγει το πρόγραμμα του φετινούΦεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, μίλησε στην Athens Voice για τη ζωή, την καριέρα της και για την εμβληματική ηρωίδα που θα ερμηνεύσει.
― Εμφανίζεστε για πρώτη φορά στο Ηρώδειο. Το γεγονός ότι πρόκειται για ένα ανοιχτό θέατρο θα μπορούσε να σας δυσκολέψει λίγο περισσότερο στο τραγούδι; Ναι, έχετε απόλυτο δίκιο. Είναι η πρώτη μου φορά σε τέτοιου είδους χώρο. Αλλά δεν φοβάμαι να τραγουδήσω στο Ηρώδειο, η ακουστική είναι πολύ καλή. Κυρίως, όμως, είναι μια μεγάλη εμπειρία για μένα, θαυμάζω αυτό το μέρος!
― Έχετε ερμηνεύσει τον ρόλο της Τόσκα στο παρελθόν. Έχει αλλάξει ο τρόπος ερμηνείας σας με το πέρασμα του χρόνου; Με τον καιρό, η Τόσκα μου γίνεται όλο και πιο πολύχρωμη, πιο πιστευτή, πιο ειλικρινής. Κάθε φορά σκάβω και λίγο βαθύτερα σε αυτόν τον συναρπαστικό χαρακτήρα.
― Σε ποιον βαθμό, το όραμα του σκηνοθέτη, σε αυτήν αλλά και σε κάθε παραγωγή, επηρεάζει την ερμηνεία σας; Το πώς βιώνω τον χαρακτήρα της Τόσκα δεν αλλάζει σημαντικά, είναι σχεδόν ο ίδιος σε κάθε παραγωγή. Το μόνο που αλλάζει είναι τα κοστούμια, το στυλ. Η μουσική και το ποιητικό κείμενο, άλλωστε, τον έχουν σκιαγραφήσει τόσο καλά…
― Η Τόσκα έχει μεγάλες φωνητικές και υποκριτικές απαιτήσεις. Πώς τις αντιμετωπίζετε; Ποιο είναι για εσάς το πιο δύσκολο μέρος του ρόλου; Το μυστικό μου για να ξεπεράσω τις μεγάλες δυσκολίες αυτού του ρόλου είναι πολύ απλό. Προστατεύω τη φωνή μου, την εξασκώ σχεδόν καθημερινά και φροντίζω να διατηρώ το σώμα μου σε καλή φυσική κατάσταση, αλλά και να έχω καλή ψυχολογία. Πρέπει, επίσης, να πω ότι στην ερμηνεία ενός τέτοιου ρόλου έχει μεγάλη σημασία να έχει κανείς σωστή αντίληψη του ότι είσαι και ηθοποιός, όχι μόνο τραγουδίστρια. Πάντως, το πιο δύσκολο κομμάτι για μένα είναι η δεύτερη πράξη της Τόσκα, επειδή είναι γεμάτη έντονα συναισθήματα και πολλές κορυφώσεις.
― Πώς συνδέεστε με τη Φλόρια Τόσκα ως χαρακτήρα; Πώς προσεγγίζετε το συναισθηματικό ταξίδι της; Πιστεύετε ότι εξελίσσεται από την αρχή έως το τέλος της όπερας; Βρίσκω ότι έχει πολλά κοινά σημεία με μένα, επομένως μου είναι πολύ πιο εύκολα κατανοητός. Η Φλόρια Τόσκα είναι ένας χαρακτήρας με μεγάλες αντιθέσεις, όπως και μια πραγματική γυναίκα. Εξελίσσεται στη διάρκεια της όπερας, από την πρώτη στιγμή, όμως αντιλαμβάνεσαι το φως και την ένταση που έχει. Γι’ αυτό είναι για μένα πολύ ουσιαστικό να κρατάω τον χαρακτήρα της πάντα λαμπερό και καυτό σαν ηφαίστειο.
― Υπάρχουν ερμηνείες του ρόλου της Τόσκα άλλων σοπράνο που σας έχουν εμπνεύσει; Ναι, για παράδειγμα η ερμηνεία της Σόντρα Ραντβανόφσκι και της Μαρία Χοσέ Σίρι, μεταξύ άλλων, αποτέλεσαν για μένα μεγάλη πηγή έμπνευσης.
― Πείτε μας μερικά πράγματα για τον εαυτό σας. Προέρχεστε από μουσική οικογένεια; Πότε αρχίσατε να σκέφτεστε να ασχοληθείτε επαγγελματικά με το λυρικό τραγούδι; Όχι, η οικογένειά μου δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική. Είμαι η πρώτη και μέχρι στιγμής η μοναδική – η κόρη μου δεν ενδιαφέρεται για τη μουσική, την όπερα ή το θέατρο, το ίδιο και ο σύζυγός μου. Όλα άρχισαν για μένα όταν στα 16 μου χρόνια, θελήσαμε με μια φίλη μου να ενταχθούμε στο χορωδιακό σύνολο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με το τραγούδι, που αποφάσισα να πάω και σε μιαν άλλη δημοτική χορωδία στην πόλη. Τρία χρόνια αργότερα, βρέθηκα να σπουδάζω σε ένα μουσικό κολέγιο. Πριν από αυτό δεν είχα καμία μουσική παιδεία. Με σκληρή δουλειά, όμως, προσπάθησα να ανταποκριθώ και να μάθω όσα περισσότερα γίνεται πάνω στην τέχνη του λυρικού τραγουδιού.
― Ενώ ήσασταν ακόμα φοιτήτρια στο Κρατικό Ωδείο της Αγίας Πετρούπολης, κάνατε το ντεμπούτο σας ως Τατιάνα στον «Ευγένιο Ονέγκιν», στο Θέατρο Μαριίνσκι. Εκεί, στα επόμενα χρόνια γνωρίσατε επιτυχία ερμηνεύοντας απαιτητικούς ρόλους ως σολίστ. Πώς ξεκίνησε η διεθνής καριέρα σας; Η διεθνής καριέρα μου δεν ξεκίνησε γρήγορα. Απέκτησα μεγάλη εμπειρία δουλεύοντας σε λυρικά θέατρα της Ρωσίας. Όταν, όμως, γέννησα την κόρη μου, η φωνή μου άλλαξε, μεταμορφώθηκε! Έγινε πέντε φορές μεγαλύτερη από πριν, και απόκτησε χροιά δραματικής σοπράνο. Κι όταν ένα διεθνές πρακτορείο ζήτησε να με αντιπροσωπεύσει, μου προτάθηκαν σημαντικά πρότζεκτ για την καριέρα μου. Από τότε, οι ευκαιρίες ήταν πολλές…
― Ποιες ήταν οι κορυφαίες στιγμές της καριέρας σας μέχρι σήμερα; Υπάρχουν ρόλοι που ονειρεύεστε να τραγουδήσετε στο μέλλον; Θα ξεχώριζα την «Ντάμα Πίκα» του Τσαϊκόφσκι στο Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ, τη «Σαλώμη» του Ρίχαρντ Στράους και τη «Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενκ» του Σοστακόβιτς, στο θέατρο Μπολσόι, την «Τουραντότ» στη Λίμα του Περού…Τι ονειρεύομαι; Να τραγουδήσω την άλλη Λαίδη Μάκβεθ, από τον «Μάκβεθ» και την Αμπιγκαΐλε από τον «Ναμπούκο» του Βέρντι…
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
18°
