«Τότε, τώρα, πάντα» στο Άλσος: Πώς γράφτηκαν τα κείμενα για τη νέα επιθεώρηση του Σταμάτη Φασουλή
Όπως πολύς κόσμος, έχω δει κάμποση επιθεώρηση από την Ελεύθερη Σκηνή και μετά. Φέτος έγραψα για τη μεγάλη, φαντασμαγορική επιθεώρηση του Άλσους - για την ακρίβεια, έγραψα για/με τον Σταμάτη Φασουλή ο οποίος σκηνοθετεί, γράφει και πρωταγωνιστεί στο «Τότε, τώρα, Πάντα».
Ήξερα ότι ο Σταμάτης Φασουλής ετοιμάζει επιθεώρηση πολύ γκράντε στο Άλσος, είχα ακούσει και για 2 φίλους που γράφανε ήδη (Πέπη Ραγκούση και Βαγγέλης Νάσης), ζήλευα ήδη, όταν με πήρε μια μέρα ο Σταμάτης να με ρωτήσει αν έχω όρεξη να γράψω. Άκου τώρα. Ό,τι θα απαντούσα «μπα, βαριέμαι», ενώ πετούσα τη σκούφια μου. Το «πρόσωπο» που είχε σκεφτεί ο Σταμάτης για νούμερο ήτανε η Αλίκη Δέγλε, λαϊκή τραγουδίστρια με ραγκλαντάν (από παλιότερο μυθιστόρημά μου «Φερμουάρ».) Ξέρω πώς μιλάει η Αλίκη, πώς σκέφτεται, πώς πίνει τον «γκαφέ της»… αλλά ήξερα πώς να την κάνω πιο αστεία από όσο είναι στο βιβλίο, πιο θεατράλε;
Τέλος πάντων, δεν ήξερα αν ήξερα, αλλά άρχισα να τη γράφω μάνι μάνι. Ανακρίνεται στη ΓΑΔΑ γιατί πέταξε τη σούπα της σε άλλη αρτίστα σε ξενυχτάδικο. Κράτησα καμιά μέρα το κείμενο πριν το στείλω, για να μη δείξω τρομερή όρεξη παρά μέτρια όρεξη, συμμαζεμένη.
Ο Σταμάτης θα έκανε κάποιες αλλαγές αν ήμουν οκέι… και μήπως ήθελα να γράψω κάτι ακόμα; Έναν τράπερ, ας πούμε, που τον ακούνε τα μικρότερα παιδιά μου, απλώς πιο «τραπερικό» από ό,τι είναι ο μέσος τράπερ;
Τράπερ θα είναι ο Λευτέρης Ελευθερίου και είναι πιο εύκολο να γράψεις όταν έχεις στο νου σου τον ηθοποιό. Τον φαντάστηκα με κολλητό φανελάκι και γουναρικό… Ο Σταμάτης φαντάστηκε το mise-en-scene, τη σκηνοθεσία, το μπαλέτο, τον σκηνοθέτη, το βιντεοκλίπ, κι από κει που ήταν ένας μονόλογος ο τράπερ Κλανκ, έγινε νούμερο με τραγουδίστριες, με κόσμο στη σκηνή, κομπλέ. Ο Κλανκ πήρε (γραπτή) σάρκα και οστά στο σπίτι του Σταμάτη, παρέα με τον γάτο του τον Μήτσο και τον συνεργάτη του Παύλο Σαχπεκίδη, με τσάι, κουλουράκια και ψιλοκουβέντα. Το «τσουτσουχάμπερο» είναι απαραίτητο κομμάτι της ομαδικής δημιουργικής διαδικασίας και πρέπει να ξέρεις λίγο τον άλλον πριν αρχίσεις να πετάς καλαμπούρια.
Ο Σταμάτης όταν δουλεύει περπατάει πάνω-κάτω στο σαλόνι, μπαινοβγαίνει στην κουζίνα, κάνει γυροβολιές ως την κρεβατοκάμαρα. Μη φανταστεί κανείς αλάνα, το σπίτι του είναι κόζι, το ότι καταφέρνει και κάνει χιλιόμετρα χωρίς να παίρνει τους δρόμους είναι θαύμα. Δοκιμάζει τις ατάκες, τις αλλάζει ενώ γράφονται. Τις ζορίζει να έρθουν στα μέτρα της γλώσσας, αφαιρεί ό,τι περισσεύει, αντικαθιστά έναν ήχο με άλλο χωρίς δισταγμό. Ο δισταγμός είναι καταστροφή για όσους γράφουμε, ο φόβος μη τυχόν χάσουμε κάτι πολύτιμο και είναι τζάμπα καταστροφή σε νούμερο επιθεώρησης. Δεν το είπε ο Σταμάτης αυτό, απλώς το καταλαβαίνεις όταν βλέπεις/ακούς έναν ηθοποιό να οικειοποιείται τις λέξεις: οι λέξεις έχουν σημασία μόνον αν είναι απαραίτητες, αν είναι άμεσες, μπαμ-μπαμ… και αν «βγάζουν γέλιο». Διάφορα πράγματα με τα οποία γελούσα ενώ τα έγραφα, μόνη στο σπίτι σα χάχας, ορίστε που δεν μου φαινόντουσαν αστεία με τον Σταμάτη, τον Παύλο και τον δύσκολο πελάτη γάτο Μήτσο. Η διαφορά από το «γραμμένα» μέχρι το «παιγμένα» είναι κάμποση και πρέπει να είσαι αδίστακτος όσον αφορά το κόψιμο (λέξεων και φράσεων). Καλά, πρέπει να είσαι αδίστακτος και όταν γράφεις οτιδήποτε, πόσο μάλλον επιθεώρηση. Στην οποία δεν είμαι εξπέρ, ό,τι μαθαίνω είναι από τον Σταμάτη και από τους ηθοποιούς στις πρόβες στο «Άλσος».
Το καστ είναι εντυπωσιακό: ο Φασουλής σε πολύ γελαστικό μονόλογο, μετά σε διπλό παν-αστείο νούμερο με τον Θοδωρή Αθερίδη, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, σε νουμεράκι (που έγραψα, κι ενώ έχω ψηλώσει δύο πόντους), διαβάζει το κινητό της 17χρονης εγγονής της μαζί με την κόρη της την Δήμητρα Ματσούκα, και δεν καταλαβαίνουν τίποτα, πόσο μάλλον γκρίκλις. Ο Κώστας Κόκλας σε επίσης άλλο νουμεράκι μου (ένας πόντος ακόμα μπόι) είναι συνωμοσιολόγος ταξιτζής. Η Ματσούκαεκτός από κόρη της Μίρκας είναι η Μπάρμπι, και μετά ένας ακόμα σούπερ ρόλος σε νούμερο-έκπληξη, η Ελένη Καστάνη μιλάει στο τηλέφωνο (γελάμε πριν καλά-καλά πιάσει το ακουστικό), η Ματίνα Νικολάου (ως μαγκιόρα τραγουδιάρα Αλίκη), η Ντορέτα Παπαδημητρίου, ο Αντώνης Λουδάρος, ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος, η Τραϊάνα Ανανία, η Άννα Μάγκου, η Δέσποινα Πολυκανδρίτη, ο Μιχάλης Παπαδημητρίου, η Φαίη Φραγκιώτη, παίζουν όλοι στις πρόβες με πολύ μπρίο.
Το ιερό-τέρας Γιώργος Κωνσταντίνου, σιωπηλός στην αρχή, ένα απόγευμα αφηγείται ιστορίες από το ελληνικό σινεμά και θέατρο, συμπληρωματικές των σοου-μπιζνικών ιστοριών του Σταμάτη. Προσκυνάμε όλοι, ενώ σκέφτομαι φίλους που θα έδιναν το ένα τους χέρι για να ακούσουν αυτές τις ιστορίες, του Κωνσταντίνου και του Φασουλή, που είναι τόσο σημαντικές για τους ηθοποιούς – και για όλους μας…
Άλλο απόγευμα, ο Κωνσταντίνου διαβάζει/παίζει το νούμερο που έχει γράψει και μένουμε όλοι κάγκελα, ενώ γελάμε παράλληλα: είναι αστείο, βαθιά πολιτικό, γρήγορο αλλά κυρίως μοντέρνο, σύγχρονο, μπιτάτο… Αυτό που λέγαμε παλιά, ότι ο Κωνσταντίνου υπήρξε ίσως ο πιο μοντέρνος Έλληνας ηθοποιός, ισχύει ακόμα – όπως λέει ο τίτλος της φετινής επιθεώρησης, ήταν τότε, είναι τώρα, θα είναι πάντα. Κι ας έχει συμπληρώσει 65 χρόνια στο θέατρο.
Οι πρόβες, προς το παρόν σε κλειστό χώρο στο εντυπωσιακό «Άλσος», είναι παρεΐστικες αλλά τρομερά επαγγελματικές: έτσι είναι οι πρόβες του Φασουλή, λένε οι ίδιοι φίλοι που θα έδιναν το ένα τους χέρι πιο πάνω. Σα να είμαστε σε κύκλο ψυχανάλυσης, πρόβα-την-πρόβα ο καθένας αφηγείται στιγμές από τη ζωή του, προσωπικές ιστορίες, μυστικά και (προσωπικά) ανέκδοτα. Είναι αλήθεια, οι ηθοποιοί αφηγούνται καλύτερα από τους άλλους ανθρώπους, με χιούμορ, παραστατικά, σα να μην έχουν τίποτα να κρύψουν ακόμα κι όταν έχουν. Η ιδέα είναι να γίνουν μια καλή παρέα, να συμπαθηθούν, να αγαπηθούν, γιατί το σόου θα κρατήσει μήνες και αν είναι δεμένοι μεταξύ τους θα λειτουργήσει όπως πρέπει, δηλαδή συγκλονιστικά.
Το ξέρετε το «Άλσος» από τις τεράστιες επιτυχίες των τελευταίων χρόνων, είναι χολιγουντιανό, με υπερσύγχρονη σκηνή, για την οποία δεν ξέρω τίποτα αλλά ο Ηλίας Μαροσούλης ξέρει τα πάντα: τον πέτυχα σε πρόβα να πηγαίνει πάνω-κάτω στη σκηνή και να ψάχνει «τι άλλο μπορεί να γίνει, τι άλλο, ακόμα καλύτερο». Ο Ηλίας είναι σαράντα χρόνια «φούρναρης», θεατρικός επιχειρηματίας που αγαπάει τους καλλιτέχνες όσο αγαπάει το θέατρο - αν κάποιος μπορεί να φτιάξει μια σκηνή αεροδυναμική, αστραφτερή, έτοιμη να απογειωθεί, αυτός είναι ο Ηλίας.
Το καστ, εκτός από τους ηθοποιούς, συμπληρώνεται με τον Σταμάτη Κραουνάκη που γράφει την υπέροχη, υπερ-σοου-μπιζνική μουσική, τον στιχουργό Γιώργο Παυριανό στα καταπληκτικά αστεία, πιτσικωτά τραγούδια, τον Φωκά Ευαγγελινό στην καλλιτεχνική επιμέλεια και τις χορογραφίες, τον Μανώλη Παντελιδάκη στα σκηνικά, την Ντένη Βαχλιώτη στα κοστούμια. Πιο πολλές σταρούμπες μαζεμένες δεν βρίσκεις πουθενά, εντελώς τύφλα να έχει το Χόλιγουντ.
Χοροπηδάω από τη χαρά μου και δεν έχει αρχίσει ακόμα το σόου, εκτός που έχω ψηλώσει λέμε σε επίπεδα Σκλεναρίκοβας ή άλλης λελέκας - είναι τρελή τιμή να γράφω για τον Σταμάτη Φασουλή, για επιθεώρηση που σκηνοθετεί, για τόσο σούπερ ηθοποιούς και καλλιτέχνες που «τα σπάνε». Και επειδή ακόμα χοροπηδάω, δεν έχω ξεκαθαρίσει αν ήταν ένα από τα όνειρά μου αυτό, να γράψω για επιθεώρηση του Σταμάτη, ή αν έγινε όνειρο αφού στρώθηκα και μετά. Όπως και να 'χει, είναι ό-νει-ρο. Και θα αποδειχθεί πετυχημένο όνειρο από τα πιο ανεβαστικά, επειδή είναι βέβαιο, θα γελάσετε πολύ, θα περάσετε υπέροχα στο «Άλσος», πολύ πολύ πιο υπέροχα από όσο πέρασα γράφοντας για την επιθεώρηση με/για τον Σταμάτη Φασουλή.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
Στην παράσταση στον Σταυρό του Νότου διηγείται λάιβ τα βιντεάκια του, πιάνοντας από την αστεία πλευρά -και χωρίς παρεξήγηση- την ασυναρτησία του κάθε ζωδίου
21°
