The Last Five Years: Η ελληνική εκδοχή του δημοφιλούς οφ-Μπρόντγουεϊ μιούζικαλ στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
Με µόλις δύο ερµηνευτές και εξαµελή ορχήστρα, σίγουρα δεν το λες κλασικό μιούζικαλ. Κι όμως είναι ένα από τα δημοφιλέστερα οφ-Μπρόντγουεϊ μουσικοθεατρικά έργα των τελευταίων χρόνων. Αυτό που κάνει το μιούζικαλ δωματίου «The Last Five Years» πραγματικά μοναδικό είναι ο αντισυμβατικός τρόπος με τον οποίο ο σπουδαίος συνθέτης, βραβευμένος με τρία Τόνυ, Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν, μας καλεί με τα κείμενα, τους στίχους και την ιδιαίτερη μουσική γραφή του, να παρακολουθήσουμε με παράλληλες αφηγήσεις που τρέχουν σε αντίστροφες τροχιές μεταξύ τους, την ιστορία ενός ζευγαριού εικοσάχρονων νεοϋορκέζων καλλιτεχνών που συναντιούνται και χωρίζουν κατά τη διάρκεια μιας πενταετούς σχέσης. Με άλλα λόγια, μας αποκαλύπτει το θλιβερό τέλος του ειδυλλίου τους από την αρχή!
Ο Τζέιμι, ένας επιτυχημένος συγγραφέας, αφηγείται τη δική του πλευρά, από τη συναρπαστική πρώτη τους νύχτα μέχρι το γάμο και το χωρισμό, ενώ η Κάθυ, μια ηθοποιός που παλεύει να καθιερωθεί, αφηγείται τη δική της αντίστροφα, ξεκινώντας αφού έχουν χωρίσει και ακολουθώντας τα βήματά της πίσω στην αρχή.
Η οπτική του Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν είναι ρεαλιστική- κάτι που αποτυπώνεται και στην αφηγηματική δομή του «The Last Five Years». Μέσα από τους στίχους των τραγουδιών του -το μιούζικαλ δεν έχει πρόζα-αποδομεί τον γάμο τους με μαεστρία «αναλύοντας» κάθε συμπεριφορά, κάθε λάθος κίνηση που οδήγησε στη διάλυση της σχέσης. Δεν παρουσιάζει μόνο όλα όσα έχουν μετατρέψει την αγάπη των ηρώων σε πεδίο μάχης, από την ανασφάλεια της Κάθυ, ως τις απιστίες του Τζέιμι, αλλά και το συναισθηματικό φορτίο των δύο χαρακτήρων, δυσκολεύοντάς μας να πάρουμε θέση για το ποια πλευρά είναι η "σωστή" και ποια η "λάθος". Ο Μπράουν πάντως μας δίνει το ελεύθερο να διαφωνήσουμε για το ποιος έφταιγε περισσότερο.
Η μουσική του «The Last Five Years» είναι μια γοητευτική μείξη ήχων και επιρροών, από την ποπ-ροκ , τη τζαζ, την κλασική, τη φολκ και την κάντρι μουσική. Και βέβαια είναι αυτή που δένει την πλοκή αναδεικνύοντας ακόμα και την πιο λεπτή συναισθηματική απόχρωση στη σχέση του ζευγαριού. Ο συνθέτης ,με μια μουσική πολυπλοκότητα που ξαφνιάζει, περνά, συχνά μέσα στο ίδιο τραγούδι, από τους μελωδικούς τόνους στις στακάτο φράσεις των εγχόρδων και του πιάνου, ακολουθώντας την εναλλαγή συναισθημάτων αγάπης, οργής, πικρίας, σπαραγμού, πότε της Κάθυ και πότε του Τζέιμι.
Αποφάσισα να παρακολουθήσω την αναβίωση της ελληνικής εκδοχής του «The Last Five Years» -είχε παρουσιαστεί και το 2023- από την Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ, κυριολεκτικά στο παρά πέντε, στην προτελευταία παράσταση της φετινής σεζόν. Είμαι πάντα επιφυλακτική με τη μεταφορά των μιούζικαλ στα καθ’ ημάς κυρίως γιατί οι στίχοι των τραγουδιών μεταφρασμένοι σε μια άλλη γλώσσα συνήθως χάνουν την ποιητικότητα και τη μουσικότητά τους. Να όμως που διαψεύστηκα. Ακούγοντας τους ελληνικούς στίχους των τραγουδιών και παρακολουθώντας ταυτόχρονα -με μια ελαφρά δόση διαστροφής- τους αγγλικούς υπέρτιτλους, πολύ γρήγορα αντιλήφθηκα ότι ο Δημήτρης Δημόπουλος, ο πολυπράγμονας σκηνοθέτης της παράστασης και μεταφραστής του λιμπρέτου, είχε κάνει έναν μικρό άθλο. Κατόρθωσε να πλάσει υπέροχους ελληνικούς στίχους τραγουδιών, χωρίς «αμερικανισμούς», αλλά πιστούς στο μουσικό ιδίωμα του έργου χωρίς να χάσει ούτε μια σταγόνα από τους χυμούς του πρωτότυπου!
Την ερμηνεία αυτών των τραγουδιών εμπιστεύτηκε σε δυο νέους ερμηνευτές που επιλέχτηκαν μετά από ανοικτή ακρόαση ανάμεσα σε πάνω από 160 υποψήφιους. «Κάθε παρουσίαση του «The Last Five Years» βασίζεται στις ικανότητες και τη χημεία των δύο πρωταγωνιστών της» αναφέρει ο σκηνοθέτης στο πρόγραμμα της παράστασης και όπως αποδείχθηκε, η Βάσια Ζαχαροπούλου και ο Πάρις Παρασκευάδης διέθεταν και τα δύο στο μάξιμουμ. Με τις φρέσκες, ολόσωστες φωνές τους, απόλυτα ταιριαστές στο είδος που υπηρετούν και το υποκριτικό τους ταλέντο, ξεδίπλωσαν με… διαφορά φάσης τη σχέση του Τζέιμι και της Κάθυ, βάζοντας όλους εμάς σε ένα ρόλερ κόστερ γλυκόπικρων συναισθημάτων, από τον ενθουσιασμό στη μελαγχολία και από την αισιοδοξία στην απόγνωση.
Ο Ντέιβιντ Νεγρίν που υπογράφει και τα κοστούμια σχεδίασε έναν σκηνικό χώρο όπου το παρελθόν και το παρόν, οι αναμνήσεις της Κάθυ και οι πράξεις του Τζέιμι στο τώρα, συνυπάρχουν και εξελίσσονται ταυτόχρονα. Οι φωτογραφίες στα μεγάλα ταμπλό που εναλλάσσονται ή και απουσιάζουν, καθώς και τα σημεία της σκηνής που φωτίζονται σε κάθε τραγούδι -με την πολύτιμη συνδρομή του Χρήστου Τζιόγκα- ζωντανεύουν στιγμιότυπα από τα πέντε χρόνια της κοινής ζωής του ζευγαριού, χωρίς αυτό να συναντιέται χωροχρονικά παρά μόνο στη μέση της παράστασης, σκηνή του γάμου του.
Το εξαμελές μουσικό σύνολο σε μουσική διεύθυνση του Μιχάλη Παπαπέτρου «διάβασε» με εξαιρετική ακρίβεια και ευαισθησία την καινοτόμο και ιδιαίτερα απαιτητική γραφή του Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν και μας έφερε πιο κοντά στο σύγχρονο μιούζικαλ του 21ου αιώνα.
Το «The Last Five years» είναι μια διαφορετική αλλά άκρως ενδιαφέρουσα μουσικοθεατρική εμπειρία που αξίζει πραγματικά να παρακολουθήσετε- όπως μαθαίνουμε, η παράσταση πρόκειται να επαναληφθεί την επόμενη σεζόν. Μην το χάσετε!
Ο πρώην γιατρός που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, οι πετυχημένες παραστάσεις, οι διακρίσεις και το νέο του έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
7°
