Ο Κραππ, ένας ώριμος άντρας, συνηθίζει να γιορτάζει τα γενέθλιά του μιλώντας στο μαγνητόφωνο και καταγράφοντας τα σημαντικότερα γεγονότα που του συνέβησαν τη χρονιά που πέρασε. Στα εξήντα εννέα του χρόνια τώρα, μόνος, μέσα στην κάμαρα με τα λιγοστά έπιπλα και τις μαγνητοταινίες της ζωής του, αναπολεί στιγμές της νιότης του, τις ερωτικές περιπέτειες αλλά και στιγμές θανάτου δικών του προσώπων.
Ο Β. Νικολαϊδης (σκηνοθεσία) σεβόμενος το Μπεκετικό κείμενο, χορογραφεί και χαρτογραφεί (εικαστική επιμέλεια Ελ. Καραμέρου) με συνέπεια τον μικρόκοσμο του Κραππ. Εύστοχη και λειτουργική η επινόηση των ομοιωμάτων «πολλαπλών» Κραππ, που συνθλίβονται από τη ματαιότητα των πράξεών τους. Η επαναληπτική κινησιολογία του Κραππ, χαρακτηριστική των έργων του Μπέκετ, παραπέμπει σ’ ένα τελετουργικό ζωής πλήρες από το «κενό νοήματος». Η μετάφραση (Β. Καϊμάκη) ευσύνοπτη και καίρια, οξύνει τον λόγο.
Ο Π. Σκουρολιάκος (Κραππ) εικονογραφεί στη λεπτομέρειά της την απελπισία του ήρωα, με υποκριτικό μέτρο και εσωτερικότητα. Η μιμική του προσώπου του, αναδεικνύει τον Μπεκετικό κλαυσίγελω, ως το χαρακτηριστικό στοιχείο της ανυπεράσπιστης, μοναχικής ύπαρξης. Το σώμα του ηθοποιού, κουβαλά το «φορτίο» της ζωής του με αξιοθαύμαστη ευστοχία. Η σκηνική «συνομιλία» του ήρωα με την ηχογραφημένη «φωνή» του φέρει την ένταση και τη δυναμική του υπαρξιακού αδιεξόδου του. Μια ώριμη ερμηνεία.
Ο χρόνος, είναι ο αμείλικτος κι ανίκητος εχθρός της ύπαρξης, που την ακολουθεί από τη γέννηση ως το θάνατο και σέρνει μαζί του τον πόνο, τη φθορά και τα γηρατειά. Η μνήμη και η λήθη, τα δύο αναφαίρετα συστατικά του, διασώζουν την ύπαρξη από την απόγνωση. Η μνήμη ανακαλεί τις ωραίες στιγμές ενώ η λήθη μεριμνά για την ανακούφιση από τις δυσάρεστες. Ματαιοπονώντας, ο άνθρωπος προσπαθεί να αιχμαλωτίσει τον ρέοντα χρόνο. Η εφευρετικότητά του και η επινοητικότητά του, μερικώς, κατορθώνουν να συγκρατήσουν το ποτάμι του, μέσω των «μηχανών» που δημιουργεί. Έτσι, κι ο Κραπ, «ένα σκουπίδι», κάνει τον απολογισμό της ζωής του: «Σκέψη και δυσκοιλιότητα», αυτό μόνο βρίσκει να πει. Διότι, αυτό χαρακτηρίζει τη δραστηριότητα του ανθρώπου: η επί γης εναγώνια πορεία του.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
14°
