O Μίνως Θεοχάρης, η Hedwig και η «Θυμωμένη Ίντσα»

Ο Μίνως Θεοχάρης έχει μία ευελιξία στο να αλλάζει σκηνές, ρόλους, χαρακτήρες και ιδιότητες με μια «ευχάριστη» διάθεση, ας την πούμε, την οποία «εισπράττει» και απολαμβάνει το κοινό. Τώρα όμως αποκτά και μια άγρια πλευρά που, σαν μια από τις New York Dolls των 70s, ανεβαίνει στη σκηνή του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου και την παρουσιάζει, επιστρέφοντας ως drag queen στο καλτ ροκ μιούζικαλ «Hedwig and the Angry Inch».

Το έργο του John Cameron Mitchel, σε μουσική και στίχους Stephen Trask, ανέβηκε για πρώτη φορά Off-Broadway το 1998. Κέρδισε αμέσως το underground κοινό και τους κριτικούς, σηματοδοτώντας μια ολόκληρη εποχή που άλλαξε την ποπ κουλτούρα. Από τότε έφερε απανωτά sold out στο Broadway και το West End, και κατάφερε να αποκτήσει φανατικούς οπαδούς σε όλες τις χώρες που παρουσιάστηκε. Έχει προταθεί για Grammy Καλύτερου Μιούζικαλ το 2015, ενώ έχει μεταφερθεί και στο σινεμά με τον John Cameron Mitchell στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από τον ίδιο τον Μίνω ο οποίος ανέλαβε και τη σκηνοθεσία.

Η Hedwig του έργου είναι μια γοητευτικά απόκοσμη gender queer περσόνα, ευαίσθητη και ανήσυχη η οποία αναζητά τον εαυτό της και το πετσοκομμένο της από τον γιατρό φύλο. Έχοντας αυτομολήσει από το Ανατολικό (τότε) Βερολίνο στη Δύση χάριν ενός έρωτα, βρίσκεται στο Λος Άντζελες προδομένη, παρατημένη και ανολοκλήρωτη. Μια έξαλλη από τα νεύρα φιγούρα που το τελευταίο εκατοστό από το παλιό της φύλο το έκανε μπάντα, the Angry Inch, βρίσκει «σύζυγο», τον Γιάτζικ, και παίζουν ροκ. Ένα εξωφρενικό, διασκεδαστικό, σκληρό και τρυφερό πάρτι με σήμα κατατεθέν την περούκα «α λα Farah Fawcett Majors», του pin-up μοντέλου των 70s.

Ο ρόλος του Γιάτζικ είναι γραμμένος για να τον παίζει γυναίκα ηθοποιός δίνοντας έτσι ένα ακόμα γλυκό τουίστ στο παιχνίδι των ρόλων. Στην παράσταση στο Γυάλινο, ο Γιάτζικ ερμηνεύεται από μία έξοχη Κατερίνα Ντούσκα. Η αιρετική Χέντβιγκ (όπως προφέρεται) μαζί με την μπάντα της, «Τα εξANGRYωμένα εκατοστά», ξεκινάει τις εμφανίσεις της την Παρασκευή 8 Μαρτίου. Ο Μίνως Θεοχάρης κάτι είχε να πει για όλα αυτά.

Είναι η ιστορία ενός αγοριού που γεννήθηκε στο Ανατολικό Βερολίνο και στην προσπάθειά του να κυνηγήσει τα όνειρά του βρέθηκε σε μια περιπλάνηση ανάμεσα στο ανδρικό και στο θηλυκό φύλο. Βλέπουμε το ταξίδι «της» πια, γιατί αποφασίζει τελικά να ζήσει ως γυναίκα για να βρει το άλλο της μισό. Είναι ένα έργο με μία υπερβολική περσόνα να μιλάει για κάποια πράγματα που ίσως, με έναν τρόπο, όλοι τα έχουμε περάσει – την αναζήτηση ταυτότητας. Στην ιστορία της Hedwig παίζει καταλυτικό ρόλο το ότι βρίσκεται στο Ανατολικό Βερολίνο και αποφασίζει να κάνει τη μετατροπή στο φύλο της για να μπορέσει να φύγει ως σύζυγος του Αμερικάνου στρατιωτικού που την έχει ερωτευτεί ως αγόρι.

Ο Μίνως Θεοχάρης μιλάει για το μιούζικαλ «Hedwig and the Angry Inch»

Πώς είναι η εμπειρία σου να ερμηνεύεις τη Hedwig; Έχει και για σένα στοιχεία λύτρωσης και ξεσπάσματος;
Αυτή η κατηγορία των ρόλων που πρέπει να είσαι πάνω στη σκηνή συνέχεια, να μιλάς στο κοινό και να τραγουδάς, αποκαλύπτει πράγματα και για σένα την κάθε βραδιά ξεχωριστά. Γιατί πάντα αλλάζουνε τα πράγματα και μέσα από τα μάτια που σε κοιτάνε. Με το συγκεκριμένο έργο, επειδή το έχω μεταφράσει μαζί με τον Φοίβο Ριμένα, ήδη μέσα από το κείμενο είχε αρχίσει μια βαθιά επικοινωνία με το υλικό αυτό. Μετά, αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι μέσα από τις παραστάσεις άλλα πράγματα με συγκίνησαν την ώρα που ερμηνεύω τον χαρακτήρα. Είναι μία ιστορία η οποία έχει πάρα πολύ τραύμα, πολύ έρωτα, πολλή αναζήτηση και περιπλάνηση. Για τη λύτρωση δεν απαντάει το έργο, αναρωτιέται περισσότερο με έναν τρόπο που αναρωτιόμαστε όλοι. Είναι υπαρξιακό. Το έργο είναι πιο ανατρεπτικό ακόμα και από το «Rent» που είχαν πρωτοανέβει μαζί την ίδια εποχή στο Μπρόντγουεϊ. Έχει γεννηθεί μέσα σε punk/drag club στη Νέα Υόρκη. Η περσόνα αυτή γεννήθηκε λίγο λίγο. Άρχισαν να γίνονται κάποιες περφόρμανς με αυτήν και σιγά σιγά άρχισε να αποκτάει ένα σκελετό, μπήκε σκηνοθέτης και ολοκληρώθηκε σε αυτό που βλέπουμε σήμερα. Αυτό το ταξίδι λοιπόν της υπαρξιακής αναζήτησης ανάμεσα στο αρσενικό και το θηλυκό –γιατί όλοι έχουμε μέσα μας αυτά τα δύο στοιχεία– κάθε βραδιά που το κάνω, σε ένα άλλο σημείο θα συγκινηθώ. Έχει να κάνει με τη σχέση μας με τους γονείς μας, με τον εαυτό μας, με τους εραστές μας, το πιάνει από όλα τα πεδία που απασχολούν μια ανθρώπινη ύπαρξη.

Πώς τα ισορρόπησες αυτά τα δύο στοιχεία της Hedwig – αρσενικό και θηλυκό; Στη σκηνή, ας πούμε, τη βλέπουμε να γίνεται σκληρός πανκ.
Η πλευρά του ροκ σταρ, ας πούμε, μου είναι γνώριμη θεατρικά, όπως και η θηλυκή μου πλευρά με την οποία έχω πάρα πολύ καλή σχέση και λόγω δουλειάς και από φυσικού μου, οπότε δεν μου ήταν καθόλου δύσκολο να αποκτήσω τα χαρακτηριστικά αυτά. Αυτό που μου ήταν δύσκολο ήταν ο πηγαίος θυμός και η ματαίωση που έχει ο χαρακτήρας. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν τα έχω τόσο και δεν ήξερα πώς να τα επικοινωνήσω επειδή γενικά είμαι επικοινωνιακός και ευχάριστος με τον κόσμο. Επίσης έχει ένα άλλο χαρακτηριστικό: σαν να μην την ενδιαφέρει τίποτα. Αυτό, λοιπόν, το κομμάτι μού ήταν δύσκολο.

Τι γνώμη έχεις για όλη αυτή την κίνηση που γίνεται για το ποιος ερμηνεύει ποιον ρόλο; Δηλαδή, μια drag queen πρέπει να την ερμηνεύσει μια κανονική drag queen;
Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι η τέχνη της υποκριτικής πρέπει να ακυρώνεται αν αποφασίσουμε ότι οι ρόλοι θα ερμηνεύονται από ανθρώπους που όντως έχουν τα χαρακτηριστικά των ρόλων. Αυτό δεν γίνεται. Τότε θα έπρεπε αν παίξεις έναν άνθρωπο που είναι εθισμένος στο αλκοόλ και στις ουσίες να είσαι κι εσύ εθισμένος. Ή οι γκέι ηθοποιοί να παίζουν μόνο γκέι ρόλους ή οι ετεροφυλόφιλοι να μην μπορούν να παίξουν γκέι ρόλους. Έτσι, ακυρώνεται η τέχνη της υποκριτικής. Συμφωνώ όμως στο να δοθεί ορατότητα στο ζήτημα γιατί όντως τα τρανς άτομα δεν έχουν ορατότητα, δεν έχουν εύκολη πρόσβαση σε ρόλους αυτή τη στιγμή. Άρα, σαν μια κίνηση ώστε να είναι ανοιχτές οι πόρτες προς τα τρανς άτομα, αυτό το επικροτώ και είμαι εντελώς υπέρ.

Το έργο έχει έναν σαφώς glam rock ήχο που, για μένα, υπάρχει απευθείας αναφορά στο γκρουπ των New York Dolls που ήταν ακριβώς επί σκηνής drag queens και έπαιζαν ροκ στη Νέα Υόρκη των 70s. Σου αρέσει αυτός ο ήχος;
Ναι, έχει και στοιχεία από David Bowie, Lou Reed, από πολλά. Οι επιρροές όμως μου δεν είναι αυτές ακριβώς. Στο ταξίδι που έκανα για τον ρόλο, υπήρχε και αυτό βέβαια. Γιατί η φωνή μου είναι πιο ελαφριά και μπελκάντο, που λέμε, και κινείται σε άλλα ρεπερτόρια. Αλλά σε όλη την πρόκληση που είχε η Hedwig υπήρξε και η μουσική. Είχα πραγματικά πάρα πολλή δουλειά να κάνω για να μπορέσω να τραγουδήσω αυτό το έργο. Άκουσα πάρα πολλή μουσική αυτού του είδους και μάλιστα προσπάθησα να ακούσω και αντίστοιχη ελληνική μουσική γιατί δεν ήθελα να ακούγομαι σαν μεταγλωττισμένος. Ήθελα να τραγουδήσω με έναν τρόπο που να βγάζει νόημα. Άκουσα ξανά και πιο προσεκτικά Παύλο Σιδηρόπουλο, Τρύπες, Υπόγεια Ρεύματα, Ξύλινα Σπαθιά, Άσιμο. Ο πιο κοντινός στον ήχο του έργου είναι ο Σιδηρόπουλος.

Έχεις κάποιο αγαπημένο τραγούδι από το έργο;
Σίγουρα αγαπημένο είναι το φινάλε του έργου, το «Midnight Radio», αν και το λέω σε μια ώρα που είμαι εξουθενωμένος πια, δεν το έχω πει ποτέ ξεκούραστος (γελάει). Και το ακριβώς προηγούμενο, γιατί η Hedwig κάποια στιγμή εμφανίζεται και ως το αντικείμενο του πόθου της, τον Τόμι, που ουσιαστικά είναι ένα πρόσωπο.

Πες μου και για τον ρόλο του Γίτζακ, τον σύζυγο της Hedwig, που τον υποδύεται η Κατερίνα Ντούσκα.
Η Κατερίνα με έχει κερδίσει σε απίστευτο βαθμό. Ψάχνοντας να βρω ποια κοπέλα θα μπορούσε να κάνει τον Γίτζακ και να βγάζει νόημα, φέρνοντας στο μυαλό φωνές γυναικών ηθοποιών που είχα υπόψιν μου, δεν έβρισκα. Την Κατερίνα την αγαπούσα πολύ σαν φωνή, αλλά όταν τη σκέφτηκα δεν ήξερα αν θα την ενδιαφέρει γιατί δεν είναι ηθοποιός. Της άφησα λοιπόν ένα μήνυμα. Κατάλαβε αμέσως για τι πράγμα της μιλάω (γιατί το ήξερε το έργο), πράγμα πολύ σημαντικό, και την επόμενη μέρα μου απάντησε. Η συνεργασία μαζί της είναι αδιανόητα όμορφη γιατί είναι ένας άνθρωπος που δουλεύει πάρα πολύ, πιο πολύ και από ηθοποιός δηλαδή. Αν τον είχε ηθοποιός αυτόν τον ρόλο πιστεύω θα τον είχε υποτιμήσει. Η Κατερίνα όχι μόνο δεν τον έχει υποτιμήσει, αλλά του έχει δώσει και μια διάσταση που μόνο η κοπέλα που παίζει τον ρόλο στο θεατρικό –είναι η ίδια που παίζει και στην ταινία– το έχει αποδώσει τόσο ωραία. Πολλές κοπέλες που έχουν ερμηνεύσει τον ρόλο του Γίτζακ έχουν βραβευτεί με Tony και θεωρώ ότι η ερμηνεία της Κατερίνας είναι σε αυτό το επίπεδο.

Είσαι ένας άνθρωπος που έχεις μια παιδικότητα σε ό,τι κάνεις. Από τον τρόπο που παίζεις μέχρι τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τους θιάσους που συνεργάζεσαι. Είσαι multitasking, σκηνοθετείς, γράφεις κείμενα, στίχους, έχεις ξεκινήσει ένα video podcast. Ποια είναι η καλλιτεχνική σου προσωπικότητα; Τι είναι αυτό που σε «κάνει»;
Δεν μπορώ να σου απαντήσω με σαφήνεια. Είναι όμως κάτι που με έχει βασανίσει κυρίως από τους ανθρώπους γύρω μου γιατί πάντα με έβαζαν σε μια θέση να πρέπει να αποφασίσω: τραγουδιστής ή ηθοποιός; του εναλλακτικού ή του εμπορικού; να παίζω σε μεγάλες σκηνές ή σε θέατρα μικρά; Τελικά τα έχω κάνει όλα αυτά και μου αρέσει και πολύ γιατί δεν αισθάνομαι ότι η τέχνη είναι ένα δωμάτιο, το μπλε δωμάτιο στο οποίο πρέπει να μπεις και να μείνεις. Θεωρώ ότι είναι ένα ταξίδι που έχει πάρα πολλές στάσεις να κάνεις, πάρα πολλά πράγματα να δεις κι εγώ αυτό που αποζητώ είναι να μαθαίνω. Έχω κάνει θέατρο, τηλεόραση, έχω δουλέψει σε μπουζούκια, σε μουσικές σκηνές… και μου αρέσει – ένας καλλιτέχνης πρέπει να το κάνει αυτό. Ακόμα και το YouTube είναι ένας τρόπος να επικοινωνήσεις αυτό που είσαι με ακόμα περισσότερο κόσμο. Αυτή η παιδικότητα που λες ίσως είναι η ανυπομονησία για νέα πράγματα, ίσως το ότι πλήττω λίγο πιο εύκολα από το κανονικό, θέλω να αλλάζω. Να τώρα ας πούμε, είμαι στο Εθνικό από τον Σεπτέμβρη στον «Βασιλιά Ληρ», μετά πρόβες για το μιούζικαλ «Ἁπλή μετάβαση» που σκηνοθετώ, τώρα μ’ αρέσει που πηγαίνω στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο και θα πίνει ο κόσμος από κάτω. Θα κάνω κάτι που θα νιώσω πιο χαλαρός, θα τραγουδήσω λίγο πιο πολύ, η μπάντα θα παίζει λίγο πιο δυνατά. Είναι η περίοδος που περνάμε, εξωστρέφειας και εσωστρέφειας.

Info: «Hedwig and the Angry Inch», από 8/3 έως 26/4 , στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο