«Μαύρη μαγεία, ή άσε τους νεκρούς να πεθάνουν»: Ένα αλλιώτικο έργο στο Θέατρο Μπέλλος

Το έργο «Μαύρη μαγεία» είναι τρελό, σουρεαλιστικό χωρίς να είναι ακαταλαβίστικο (αντίθετα είναι απόλυτα κατανοητό), εξωπραγματικό και με πατημένο πόδι αν όχι το γκάζι στην πραγματικότητα, σε αρπάζει από τα μούτρα τα πρώτα λεπτά και δεν σε αφήνει ούτε δευτερόλεπτο. Οι ηθοποιοί, νέοι όλοι και μη-πασίγνωστοι, παίζουν τόσο γρήγορα που φοβάσαι μη χάσεις καμιά ατάκα… πράγμα που δεν συμβαίνει, επειδή όλες οι ατάκες πέφτουν σωστά, ρονταρισμένες τέλεια, χωρίς να περισσεύει ούτε μισή. Γενικά είσαι μιάμιση ώρα συντονισμένος στον περίεργο, σαν-ενυδρείο κόσμο του Κωνσταντίνου, πρώην παιδιού-θαύματος που έκανε καριέρα σε δημοφιλή σειρά της τηλεόρασης αλλά τώρα είναι σαραντάρης, και σέρνεται συγκατοικώντας με τη μαμά του.

Μέχρι που όλα αλλάζουν ξαφνικά, μια φαλιρισμένη ειδησιογραφία με τρία απελπισμένα άτομα ή μάλλον νούμερα μπαίνει στο παιχνίδι, και ο Κωνσταντίνος προετοιμάζεται για να παρουσιαστεί στον κόσμο σαν σατανιστής που εξασκεί μαύρη μαγεία στην κουζίνα της μαμάς του. Παρόλο που δεν ξέρει να φτιάξει ούτε καφέ φίλτρου, μια και «όλα αυτά» είναι θέματα της μαμάς και όχι δικά του… 

Είναι εντελώς Κουεντιν-Ταραντινο-ικό το έργο, εντελώς Αμερικάνικο αβαν-γκαρντ θέατρο από αυτά που βλέπεις και λες «καλά, δε γίνονται τέτοια έργα στην Ελλάδα!» Χρόνια έχω να δω Αμερικάνικο αβαν-γκαρντ θέατρο αλλά η αίσθηση του κειμένου και της σκηνοθεσίας είναι αυτή – ακόμα κι αν δεν έχεις δει ποτέ τέτοιο θέατρο, κάπως έτσι το φαντάζεσαι.

Ένας κριτικός θεάτρου θα σας έλεγε πιο σωστά πράγματα, οπότε, σαν ξερός θεατής γράφω: η «Μαύρη μαγεία» είναι από τα πιο ενδιαφέροντα, διαφορετικά, ιδιαίτερα και ΚΑΛΑ έργα που έχω δει εδώ και πολλά χρόνια. Οι Μιλένιαλς κλείνουν τα 30, έχουνε χάσει την αθωότητά τους από καιρό, ξέρουν πολύ καλά τι γίνεται γύρω τους και έχουν την ικανότητα να γελάνε με αυτό, και με εκείνο, και με το άλλο – αποφασισμένοι να μην ισοπεδωθούν από την σκληρή πραγματικότητα, τουλάχιστον όχι πριν της κάνουνε πλάκα. Και πριν την κάνουνε έργο.

Το έργο το έγραψε ο Γιάννης Αποσκίτης, 29χρονος ηθοποιός-συγγραφέας-σκηνοθέτης με ταλέντο και ταλαντούχους φίλους, μια και όλοι στο σώου είναι μια παρέα  (διεύθυνση παραγωγής κάνει ο μικρότερος αδερφός του Κωνσταντίνος Αποσκίτης). Ο Γιάννης εδώ σκηνοθετεί κιόλας, με ρυθμό που θα ζήλευε ο Κουέντιν ο ίδιος, δε κάνω πλάκα. Όλα είναι άψογα: σκηνικά, φωτισμοί, κοστούμια, μουσική (από τους εμπνευσμένους Νεκροτσουλήθρα), οι ηθοποιοί, ακόμα και το κοινό στην παράσταση που είδαμε ήτανε συντονισμένο το ίδιο άψογα με το έργο. Λες και δεν ήταν ένα τυχαίο κοινό που είδε φως και μπήκε παρά το συγκεκριμένο κοινό στο οποίο απευθύνεται το συγκεκριμένο έργο.

Και ενώ αρχικά σκέφτεσαι, ως μεγάλος άνθρωπος, «ένα έργο για τους Μιλένιαλς δεν απευθύνεται σε μένα που είμαι κάπως παλιά καραβάνα μη πω χειρότερα»… τελικά μιλάει μια χαρά και σε μένα, παλιά-ξεπαλιά. Γιατί μέσα στον ρεαλιστικό τελικά σουρεαλισμό του, το «Μαύρη μαγεία» ξεπερνάει τα ηλικιακά χάσματα, πράγμα απίστευτο, ορίστε, και τώρα που το γράφω ανατριχιάζω.

Έχει πλάκα, μυαλό, συναίσθημα, και γενικά είναι ένα μη-αστικό, πλην όμως καταπληκτικό θέατρο, η «Μαύρη Μαγεία».

Και δεν λέω «μοντέρνο» γιατί δεν θα μου ξαναμιλήσει κανένα από τα παιδιά μου, που περιφρονούν αυτή τη λέξη.

Αλλά είναι πολύ μοντέρνο, και πολύ τέλειο μαζί.