Ο Δημήτρης Μαμιός μιλάει για τον πρώτο του θεατρικό μονόλογο, στην παράσταση «Το χρονικό ενός δυσλεκτικού»
Η συγκλονιστική ιστορία ενός ανθρώπου που μεγαλώνει σε ένα ορεινό χωριό της Ηπείρου και «παλεύει» με το πρόβλημα της δυσλεξίας, με όπλο τη μοναδική του ματιά
Δημήτρης Μαμιός: Συνέντευξη του ηθοποιού για τον πρώτο του θεατρικό μονόλογο, στην παράσταση «Το χρονικό ενός δυσλεκτικού» σε σκηνοθεσία Ντίνου Ψυχογιού.
Γνωστός για τους ρόλους του στις θεατρικές παραστάσεις «Αντιγόνη», «Η Πανούκλα», «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», «Από σταθμό σε σταθμό», «Υπό Έλεγχο», «Περιμένοντας τον Γκοντό», «Το σακάκι που βελάζει», «Η παράλειψη της οικογένειας Κόλεμαν», «Η χώρα στον πάτο», «Ιστορίες από το Πράσινο Βιβλίο» και «Frida's pornography», αλλά και από τον τηλεοπτικό του ρόλο ως «Μύρωνας» στην επιτυχημένη σειρά του Alpha, «Σασμός», ο Δημήτρης Μαμιός ενώνει τις δυνάμεις του με τον σκηνοθέτη Ντίνο Ψυχογιό, στη μεταφορά του βιβλίου «Το χρονικό ενός δυσλεκτικού», του Γιάννη Πάσχου, σε ένα θεατρικό μονόλογο.
Πρόκειται για τον πρώτο θεατρικό μονόλογο στην καριέρα του ηθοποιού και μία νέα πρόκληση στο να υποδυθεί έναν χαρακτήρα που αρχικά είχε σχεδιαστεί αποκλειστικά για το χώρο της λογοτεχνίας. Η συγκλονιστική ιστορία ενός ανθρώπου που μεγαλώνει σε ένα ορεινό χωριό της Ηπείρου και «παλεύει» με το πρόβλημα της δυσλεξίας, με όπλο τη μοναδική του ματιά για τα πράγματα, το χιούμορ αλλά και την αγάπη των ανθρώπων του, αντιμετωπίζοντας καταστάσεις που μοιάζουν να συνθέτουν το ψηφιδωτό ενός παράξενου, μαγικού κόσμου ζωντανεύει στο Θέατρο 104, στον Κεραμεικό, από τις 3 Φεβρουαρίου.
Τι σας έκανε να στραφείτε αποκλειστικά προς το θέατρο;
Προσπαθώ να μην είμαι αποκλειστικά στραμμένος προς το θέατρο. Εγώ ξεκίνησα με λατρεία στον κινηματογράφο. Αλλά οι κινηματογραφικές παραγωγές είναι πολύ λιγότερες. Το θέατρο είναι το βασικό πράγμα για το οποίο μας προετοιμάζουν από τις σχολές. Το βασικό είναι να εξυπηρετήσω την ανάγκη να εκφραστώ και το θέατρο μου δίνει αυτή την δυνατότητα. Και ο κινηματογράφος και η τηλεόραση μπορούν και την δίνουν επίσης.
Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στην Αθήνα και η καριέρα σας έχει ξεκινήσει και εξελιχθεί εδώ. Πώς είναι τα πράγματα για έναν νέο ηθοποιό σήμερα; Του δίνεται η δυνατότητα να κάνει αυτά που πραγματικά θέλει;
Αυτό εξαρτάται και από το τι θέλει κανείς πραγματικά. Εγώ, ας πούμε, νέος ήμουν όταν βγήκα από την σχολή καταμεσούσης της οικονομικής κρίσης. Όταν τελείωσα την σχολή οι μισθοί μειώνονταν, οι παραγωγές μειώνονταν, οι επιδοτήσεις το ίδιο. Το θέατρο βέβαια πάντα ήταν δύσκολο και ανταγωνιστικό, όλοι μας το έλεγαν. Ένας νέος ηθοποιός για να μπορέσει να φτάσει στο σημείο να κάνει αυτά που πραγματικά θέλει πρέπει να ξεκινήσει να κοπιάζει από νωρίς. Να γνωρίζει και να επιλέγει συνεργάτες, να ψάχνει τι του ταιριάζει. Δεν είναι εύκολο να βρίσκεις ευκαιρίες, οπότε πρέπει κανείς να ξεκινάει ακόμα και μια μικρή ομάδα. Θέλει παίδεμα.
Έχετε παίξει κυρίως στο θέατρο, με κάποιες μικρές (αλλά πολύ γνωστές) εξαιρέσεις. Μεταξύ άλλων έχετε παίξει Μπέκετ, Καμύ και Ανούιγ. Υπάρχει κάτι στο θέατρο που απελευθερώνει τον ηθοποιό, σε σύγκριση με το σινεμά ή την τηλεόραση;
Μπορείς με όλα να απελευθερωθείς. Κάτι που διαφέρει αρκετά είναι οι τεχνικές ας πούμε. Στην τηλεόραση και το σινεμά υπάρχει το ρακόρ ας πούμε, που απαιτεί μια επαναληπτικότητα με απόλυτη ακρίβεια. Στο θέατρο η επανάληψη υπάρχει αλλά έχεις περισσότερο χρόνο. Ο χρόνος είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Αυτό είναι που το καθιστά πιο απελευθερωτικό για εμένα. Μπορείς να δοκιμάσεις πιο πολλά πράγματα. Σε κάποιες κινηματογραφικές παραγωγές επίσης μπορεί να έχεις αρκετό χρόνο για πρόβα αλλά στην τηλεόραση είναι πιο σπάνιο. Το ίδιο και σε μια ταινία που πρέπει να γυριστεί σε δύο εβδομάδες.
Έχετε βραβευτεί στο Φεστιβάλ Πειραματικού Θεάτρου στο Ανόι (Βιετνάμ) με βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου. Τι αποκομίσατε από αυτή σας την εμπειρία;
Η επιβράβευση της δουλειάς είναι καλή, δεν θα έλεγα ποτέ το αντίθετο. Έχω την τύχη να το έχω ζήσει και στην Ελλάδα, στην Θεσσαλονίκη πέρυσι, και στην Αθήνα φέτος. Δεν σημαίνει, βέβαια, ότι ξαφνικά κάτι έγινε και είσαι άπιαστος ή κάτι σημαντικό. Είναι μια αναγνώριση της προσπάθειάς σου, αλλά ως εκεί. Στο Βιετνάμ η εμπειρία βέβαια ήταν πολύ σημαντική γιατί βρέθηκα σε μια ξένη χώρα με ανθρώπους από όλο τον κόσμο, διαφορετικούς πολιτισμούς και γλώσσες που όμως κάτι κατάφερα να τους «πω» χάρη στο θέατρο. Καταλαβαίνουμε ότι αυτό που κάνουμε έχει μια οικουμενικότητα.
Ο ρόλος σας ως «Μύρωνας» στην τηλεοπτική σειρά του Alpha, «Σασμός», σας έχει χαρίσει ευρεία φήμη στο ελληνικό κοινό. Πώς σας έχει επηρεάσει αυτή σας η επιτυχία;
Η επιτυχία βοηθάει, είναι σαφές. Δεν σημαίνει, όμως, πως επειδή ήρθε, θα μείνει εδώ μόνιμα. Σήμερα υπάρχει, αύριο όμως μπορεί να μην βρίσκω δουλειά και να είναι κάποιος άλλος στη θέση μου. Η φήμη είναι λίγο παροδική. Την δημιουργούν οι τάσεις και οι εποχές σε έναν βαθμό. Προσπαθώ να μην νιώθω πολλά για αυτό γιατί δεν είναι μόνιμο. Δεν είναι ότι ξαφνικά είμαι καλός άρα τα κατάφερα. Δεν εξελίσσεσαι έτσι. Είναι ωραίο που ακουμπάς ένα πιο διευρυμένο κοινό, σε βλέπουν και εκτός Αθήνας.
Η νέα σας παράσταση, «Το χρονικό ενός δυσλεκτικού», σε σκηνοθεσία Ντίνου Ψυχογιού, είναι ένας μονόλογος. Έχετε ξανακάνει κάτι παρόμοιο;
Δεν έχω ξανακάνει μονόλογο. Έκανα μια μικρή παρουσία σε ένα φεστιβάλ στη Λήμνο που με σκηνοθέτησα. Αλλά αυτό που κάνουμε εδώ δεν το έχω ξανακάνει. Αυτός ήταν και ένας λόγος που αποφάσισα να το κάνω. Ήθελα να αναμετρηθώ με αυτό, να μπω σε κάτι πιο εσωτερικό δικό μου. Τώρα το που θα βγω από όλο αυτό θα φανεί στην νεκροψία.
Τι εντυπώσεις σας άφησε η συνεργασία σας με τον σκηνοθέτη;
Με τον Ντίνο γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Ήμασταν πάντα φίλοι και είχαμε πάντα σεβασμό ο ένας προς τον άλλο. Ταιριάζουμε και σαν άνθρωποι. Είναι σημαντικό όταν έχεις έναν άνθρωπο που ταιριάζεις και συγκλίνετε και στις απόψεις σας να πάτε να κάνετε ένα καλλιτεχνικό εγχείρημα μαζί. Οπότε ταιριάξαμε καλλιτεχνικά και σε αυτή την δουλειά. Μπορεί να διαφωνήσεις κάπου γιατί μας ορίζουν οι εμπειρίες μας αλλά αυτό είναι ευτύχημα γιατί οδηγεί σε καλλιτεχνικό διάλογο με ωραία αποτελέσματα. Μου αρέσει που υπάρχει ένας άνθρωπος που εμπιστεύομαι, έχει μια ηρεμία, κάνουμε μαζί την αναζήτηση και το πιο σημαντικό είναι ότι βλέπω πως ενδιαφέρεται πολύ για αυτό που συμβαίνει. Το εκτιμάς και εσύ περισσότερο μετά.
Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε (από κοινού με τον σκηνοθέτη) στη μεταφορά του κεντρικού χαρακτήρα στη σκηνή; Ποια ήταν τα στοιχεία του βιβλίου που σας βοήθησαν περισσότερο στο να καταλάβετε πως θα τον υποδυθείτε;
Η δυσκολία έγκειται και στο είδος, που είναι ο μονόλογος. Είναι πολύ διαφορετικό από το να παίζεις με άλλους. Στο συγκεκριμένο βιβλίο, η βασική δυσκολία ήταν πως δεν γράφτηκε για να παιχτεί στο θέατρο όποτε δουλέψαμε πολύ για να το προσαρμόσουμε. Ευτυχώς είχαμε και την Ελένη Σπετσιώτη που μας βοήθησε πολύ με την δραματουργία. Προσπαθήσαμε να του δώσουμε θεατρική υπόσταση. Ευτυχώς όμως ο Γιάννης (Πάσχος) έχει γράψει ένα πολύ καλογραμμένο κείμενο και η ειλικρίνεια που έχει ως αυτοβιογραφικό έργο μας έκανε και μας να το αντιμετωπίσουμε πολύ ειλικρινά. Και εγώ και ο σκηνοθέτης. Το κείμενο μας έδωσε τον τρόπο να το προσεγγίσουμε.
Υπάρχουν κάποια σχέδια για το μέλλον; Σκοπεύετε να συνεχίσετε την πορεία σας αποκλειστικά στο θέατρο ή και σε ταινίες ή σειρές;
Είναι δύσκολο να σχεδιάζεις το μέλλον με ακρίβεια. Δεν μου αρέσει να το κάνω. Θα σας πω κάτι που αναφέρει και ο συγγραφέας στο έργο μας. Λέει: «Η αλήθεια είναι πως δεν είχα ποτέ σκοπούς και στόχους, όλα μα όλα τα έφερνε η ζωή. Προσπαθούσα για κάτι χωρίς να είναι στόχος και ερχόταν το επόμενο. Όλα μοιάζουν με εμπόδια που η ζωή τα φέρνει μπροστά και εγώ οφείλω να τα πηδώ».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
18°
